Toutpartout is een Europees boekingskantoor en promotor, dat gespecialiseerd is in alternatieve/indie muziek in de breedste zin van het woord. Dit kantoor is voornamelijk in België en Nederland actief. Ik had hier nog niet eerder van gehoord, totdat Rockportaal de uitnodiging kreeg om een bezoekje te brengen aan de Vlaamse postmetal/sludge band STAKE. Een van de mogelijkheden was om de band te bezoeken tijdens het 25-jarige jubileumsfeest van Toutpartout, dat zou worden gehouden in Paradiso in Amsterdam. Hier had ik zeker belangstelling voor omdat ik de band STAKE altijd al interessant heb gevonden. Daarnaast zag ik dat ook andere bands die ik goed vind, Whispering Sons en SX, op dit feest stonden geprogrammeerd. Met in totaal 7 bands die afwisselend in de grote en de kleine zaal komen optreden is de avond volledig gevuld. Van te voren vraag ik me af of dit allemaal wel te doen is op zo’n doordeweekse avond, maar dat blijkt wel goed te komen. De optredens duren van een half uur tot 3 kwartier en zijn strak geprogrammeerd in twee zalen.
De eerste band, Public Psyche, staat geprogrammeerd in de kleine zaal. Om deze zaal te bereiken moet je een trap op. Wanneer ik de zaal binnen kom is het nog vrij rustig. Zodra de bandleden het podium betreden begint de zaal wat voller te worden. De band was tot 2017 bekend onder de naam Rape Blossoms, maar sinds 2017 besloten de bandleden hun naam te wijzigen in Public Psyche. Ik had nog niet eerder van deze band gehoord, maar deze eerste kennismaking met de band zal meteen ook de laatste worden jammer genoeg, want hun optreden van vanavond blijkt hun afscheidsoptreden te zijn. Hun muziekstijl wordt ‘slurry dub’ of ‘beerput punk’ genoemd, wat inhoudt dat de nadruk ligt op synthesizers en tape-delay en vervorming. In combinatie met de mistroostig klinkende zanger en de rookmachine die op volle toeren draait, geven deze elementen het optreden een wat mysterieus tintje. Er is aardig wat interactie met het publiek en de zanger gaat op een gegeven moment van het podium af en zingt een nummer terwijl hij in het publiek staat.
Na een half uurtje is het tijd voor de experimentele band The Germans die in de grote zaal spelen. Deze band laat zich muzikaal gezien niet in een hokje stoppen. Er komt van alles voorbij. Het publiek krijgt een vette mix van pop, noiserock, easy listening en zelfs ambient en tribal voorgeschoteld. Persoonlijk vind ik het hier en daar wat weg hebben van de muziek van De Staat, maar dan nóg experimenteler. De blikvanger is de excentrieke zanger/toetsenist Jakob Ampe. Hij beweegt zich als een kat over het podium, zingt op een fluisterende toon en kan dan ineens ijselijk gillen en trekt zijn shirtje half omhoog waarbij hij duidelijk laat zien zich geen zorgen te maken over zijn uiterlijk. Niet voor niets heet hun meest recente album “Sexuality” waarbij het ontblote bovenlijf in meerdere videoclips prominent in beeld wordt gebracht.
Na een kleine 3 kwartier ga ik vlug weer richting de kleine zaal, waar het inmiddels bomvol staat met mensen die voor de band STAKE (voorheen bekend als “Steak Number Eight”) komen. Het kost me enige moeite om me een weg naar voren te banen om goed zicht te krijgen op het podium. Eenmaal daar gaat het er al aardig wild aan toe en sta ik al snel aan de rand van een moshpit. Dat wil wel met hun snoeiharde sludge/postmetal/metalcore. De klanken van snoeiharde gitaren in combinatie met de zware grunge-stem en screams van zanger Brent Vanneste slaan ons om de oren. De band heeft inmiddels een nieuw album uit, Critical Method, die ze ook hier in Amsterdam aan het promoten zijn. Ik heb de band al een paar keer eerder live mogen bewonderen en vond het heel bijzonder dat ze op 16 jarige leeftijd al zulke kwalitatief goede muziek konden produceren. Luister eens naar het epische The Sea Is Dying, uit het jaar 2008 alweer. En anno nu heeft STAKE wat mij betreft absoluut niet aan kwaliteit ingeboet. Hun optreden is een van de hoogtepunten van de avond.
Weer een kleine 3 kwartier later ga ik naar de grote zaal voor dé Belgisch Limburgse sensatie van de laatste tijd, de postpunk band Whispering Sons. Ik zie dat er in deze zaal een heel ander soort publiek aanwezig is dan bij STAKE. De bezoekersleeftijd bij Whispering Sons ligt gemiddeld wat hoger en ik zie voornamelijk mensen met een wat ernstige gezichtsuitdrukking die intens van de muziek aan het genieten zijn. In februari 2017 maakte ik al voor het eerst kennis met Whispering Sons tijdens het Grauzone festival in het Paard in Den Haag. Ik raakte toen zo onder de indruk dat ik hun EP-tje kocht. Het laatste jaar scoort de band regelmatig hoge ogen in de Vlaamse hitlijst de Afrekening op het radiostation Studio Brussel. Wekenlang stond het nummer Alone van hun debuutalbum “Image” op nummer 1 en ook hier in Amsterdam ontbreekt het nummer uiteraard niet op de setlist. De muziek brengt me terug naar de hoogtijdagen van Joy Division in de jaren ’80 en de lage, melancholisch klinkende stem van zangeres Fenne Kuppens doet me sterk denken aan die van de zanger van deze band, Ian Curtis. Fenne kijkt het publiek zo nu en dan heel indringend aan, om vervolgens met trage bewegingen en de ogen gesloten op te gaan in de muziek. Ook gelijkenissen met bands als The Cure en Sisters Of Mercy zijn niet van de lucht. Een mooi optreden die ook als hoogtepunt van de avond kan worden gezien. Dat was 3 kwartier lang genieten!
Hierna is het de beurt aan de indiepop/electro-band SX in de kleine zaal, welke ook geen onbekende is in de Stubru’se Afrekening en de Ultratop 50. Waar ik bij de vorige bands in deze zaal dacht dat de rookmachines op maximaal stonden, zie ik dat het hier nu helemaal blauw van de rook staat. In een dikke mist staan de 3 bandleden op het podium met zangeres/toetseniste Stefanie Callebaut geflankeerd door een toetsenist en een drummer. In de zaal is het nu iets minder druk, maar dat wil niet zeggen dat deze band minder indruk maakt. Stefanie is gehuld in een fladderend heksengewaad waar ze al zwierend mee over het podium beweegt. Er wordt gedanst op de dromerige electro-klanken en tegen het einde van de set wordt een man uit het publiek het podium op geroepen en krijgt de microfoon in zijn handen. Hij is wat nerveus en vraagt dan zijn vriendin op het podium. Hij vertelt het publiek dat ze al 13 jaar samen zijn, gaat door de knieën en vraagt haar ten huwelijk. Wanneer zij: “Ja, natuurlijk!” zegt, klinkt er luid gejuich vanuit de zaal en speelt de band nog wat nummers, speciaal voor hen.
Wanneer SX is afgelopen, blijkt de band Raketkanon al te zijn begonnen in de grote zaal. Het is een noiserockband uwhisit de plaats Gent. Naast Public Psyche is dit is een band die mij niet eerder bekend was en er óók al binnenkort mee gaat stoppen, en wel in februari 2020. Het kenmerkende aan deze band is dat de titel van al hun tracks een voornaam is. De naam van de band vind ik ook best wel de lading dekken, want wanneer ik de zaal binnenloop voelt het alsof de energie die over ons heen wordt gestort wel wat weg heeft van een aardige portie Belgisch illegaal knalvuurwerk. Keihard! Maar toch zitten er wat rustigere elementen in de liveshow, waarbij in het publiek de aanstekers zelfs de lucht in gaan. Zanger Pieter-Paul Devos maakt ook voortdurend contact met het publiek. Er wordt aan zijn shirtje getrokken wanneer hij voor op het podium knielt en gaat ook een rondje crowdsurfen.
Wanneer Raketkanon klaar is, is het alweer bijna half 12. Er is nog een handjevol mensen over in het publiek dat nog even een kijkje gaat nemen in de kleine zaal. De slotact is de 4-mans DJ-act van Borokov Borokov. Met zijn vieren staan zij aan een grote tafel aan de knoppen en op de achtergrond draaien visuals mee. De zaal begint al ietsje voller te lopen, maar erg druk wordt het niet meer. Er is nu in ieder geval genoeg ruimte om te dansen en een paar mensen trekken zelfs hun schoenen hiervoor uit. DJ Boris van den Eynden, die de leider van de band lijkt, loopt regelmatig van de draaitafels weg richting publiek en doet een dansje. Om een uur of 12 het feest nog niet voorbij, maar besluit ik het voor gezien te houden want moet ook rekening houden met het OV en de komende werkdag die alweer voor de boeg staat. Ik kan in ieder geval terugkijken op een mooie avond met véél muziek! En aan Toutpartout: op naar de volgende 25 jaar!
