Tigre Blanco neemt afscheid van het Tijgers nest.
Tigre Blanco trad vanavond op in de Philipszaal van het Parktheater in Eindhoven. Bij binnenkomst liep je bijna het podium op welk afgeschermd was door een gordijn wat in een cirkel hing. Net buiten het gordijn zag je wat decoratiestukken van de band staan. Voor deze voorstelling waren ook VIP plekken verkrijgbaar die aan kleine ronde tafeltjes voor bij het podium geplaatst waren. De rest van het publiek zat op de tribune. Voor de VIPS werden er drankjes geserveerd op bestelling. Van achter het gordijn hoorde je op de achtergrond de tijger geluiden.
Bij de eerste klanken ging het gordijn omhoog en verscheen er in blauw licht gehulde koker van geplooide vitrage waardoor je, als je goed keek Quintijn Lohman zag zitten. De koker ging omhoog bij de eerste tonen van de donkere, warme stem van Quintijn. Zittend in een spotlight met een schemer van blauw licht zat hij met zijn akoestische gitaar “White Boy” te spelen.
De rest van de band voegde zich toe na het eerste nummer. Zangeres Katrien van de Camp, basgitarist Maarten Maas en Hansz Deijnen op cajon en stompin’ bass brachten samen met Quintijn de song “Roll the Nickels” ten gehore. Quintijn vertelde dat ze na 3 jaar uitgekleed waren, ze waren weer met zijn vieren. Uitgekleed, de originele formatie en minimaal aan instrumenten en decoratie op het ronde podium. Een intieme versie van Tigre Blanco.Na de nummers “ The Hootch”, “Light up the Fire” en “Smell of Roses” vertelde hij dat het mooi geweest was, Tijgers Nest is geweest. Dat gooide ze vrijdag al in de vorm van Club Salvador, een wat uitbundigere show dan die van vandaag. Uitbundiger in de vorm van extravagante acts tussen de nummers door. Vandaag wat intiemer, maar toch met enkele danseressen.Bij het nummer “Blue Flamingo”, verscheen er dan ook de burlesque danseres Xarah von den Vielenregen op het podium als Miss Blue Flamingo. Het publiek was niet alleen betoverd door de muziek maar zeker ook door haar. Na het nummer “Seven” was er een korte pauze, waarbij je als publiek de mogelijkheid had om in de zaal, samen met de band een drankje te nuttigen en een praatje te maken.
Het eerste nummer na de pauze, “Dear God” was er een met emotionele waarde. Het werd opgedragen aan alle dierbare die ze als band en trouwe fans afgelopen 3 jaar hebben moeten verliezen. De persoonlijke touch die erbij zat was dat Quintijn diverse mensen benoemde die iemand hadden moeten verliezen en het geheel solo bracht.“I’m Sure” was een duet tussen Quintijn en Katrien waarmee ze het publiek wederom mee namen naar hogere sferen. Toen de eerste noten van “Murderer” klonken, de rest van de band had zich inmiddels toegevoegd bij Quintijn en Katrien, verscheen er een mysterieus zwart gedaante op het podium. Dansend rond de band onthulde dit gedaante zich steeds meer tot een sensuele vuur etende danseres.Al die tijd hadden de bandleden zich midden in de cirkel laten horen en zien. Pas bij het nummer “Blood” kwam de zangeres even los van de intieme opstelling van de band. Met haar gypsy achtige stem zong ze het publiek van dichtbij toe.Alsof het nog niet genoeg was geweest werd je oog getrokken naar de buikdanseres die tijdens het nummer “Caliente” dansend op het podium verscheen. Ze hemelde niet alleen de band op maar ook met het publiek tijdens de klanken van de muziek.‘Tijd voor mijn Gibson’ kreeg het publiek te horen voordat het volgende nummer begon. Quintijn vertelde vervolgens over zijn Gibson gitaar..hoe ‘ze’ eerst jaren aan de muur heeft gehangen van een snoepwinkel om daarna door hem bespeeld te worden. Hij had haar een kleur gegeven, een bos bloemen,die te zien waren op de gitaar, maar toch gaf hij aan dat ‘ze’ zich soms als een judas gedroeg. Na de gitaar wat gestemd te hebben gaf hij aan dat ‘ze’ er zin in had vanavond. En dat was zeker te horen in het volgende nummer “Rumble in the Kitchen”.Dat niet alleen Quintijn beschikt over een warme stem kwam duidelijk naar voren in het nummer “The Book” waarbij drummer Hansz in duet ging met zangeres .Als afsluiter van de avond, en van het Tiger Nest, vertolkte ze het nummer “200 miles”.En dat Tigre Blanco van entertainen houdt was duidelijk toen het duo ‘Death Do Us Part’ op het podium verschenen met messen, dolken en zwepen. Het klappen van de zweep hoorde je nu letterlijk op het podium knallen en de zwaarden verdwenen via de mond in het lichaam tot ze er nog maar net uitstaken. De show liep ten einde maar niet voordat Quintijn het publiek bedankte voor hun komst. De band en alle mensen die achter de schermen mee gewerkt hadden aan Tijgers Nest werden geëerd om hun inzet en vaardigheden. Terecht dat ze van het publiek een staande ovatie kregen.
Tigre Blanco was vanavond, intiem,‘uitgekleed’ maar meer intrinsieker, recht vanuit het hart, vanuit de kern waarvan je zou kunnen zeggen dat de opstelling van het podium er als symbool voor staat. Tigre Blanco laat je mee varen op Akoestische, filmische rockmuziek. Van Tarantino muziek met een zigeuner ziel tot salsa western met een rauw randje.
Tekst : Josanne van der Heijden
Foto’s : Dave van Hout
Tigre Blanco – Parktheater (Eindhoven) 02/06/2018
406
vorig bericht