Dynamo presenteert een indrukwekkende avond voor liefhebbers van de core-stijlen. Met maar liefst vier bands op het programma is er voor iedereen wel iets om van te genieten. Het hoofdprogramma is niemand minder dan Caliban, een ware pionier van de Europese tweede golf van metalcore. De support wordt verzorgd door In Hearts Wake, Cabal en Assemble The Chariots.
De aftrap van Assemble The Chariots is om klokslag 19:00. Dit Finse kwartet is al actief sinds 2008, maar bracht vorig jaar pas hun eerste volwaardige album uit, Ephemeral Trilogy Episode 1: Unyielding Night, na een reeks EP’s. De set bestaat dan ook uitsluitend uit materiaal van deze plaat.
Aanvankelijk laat het geluid te wensen over, waardoor de instrumenten vlak klinken en de vocalen nauwelijks verstaanbaar zijn. Alleen de symfonische elementen die van tape komen, zijn helder. Gelukkig wordt dit snel gecorrigeerd en klinken nummers als Evermurk een stuk overtuigender. De band wisselt energieke breakdowns af met heroïsche backingtracks, wat doet denken aan een kruisbestuiving van Shadow Of Intent en Fleshgod Apocalypse.
Hoewel de publieksreactie bescheiden blijft, ontstaat er gaandeweg een kleine moshpit. De afsluiter Empress behoort tot de hoogtepunten van dit degelijke optreden. De sci-fi deathcore van Assemble The Chariots is niet baanbrekend, maar voldoet uitstekend als opwarmer.
Daarna is het de beurt aan het Deense Cabal, dat dit jaar het album Everything Rots uitbracht, waarop diverse gastzangers hun opwachting maken. Hoewel deze vanavond ontbreken, vormt het album wel de kern van de set. Cabal brengt een compromisloze mix van deathcore, beatdown, industrial en black metal.
De drums staan echter bijzonder hard in de mix, maar de algehele balans blijft gelukkig intact en zijn de instrumenten goed van elkaar te onderscheiden. Frontman Andreas Bjulver weet met zijn agressieve vocalen het publiek tot actie aan te zetten, waarbij de nodige karate in de pit wordt gesignaleerd. Nummers als End Times en Still Cursed worden goed ontvangen en er is zelfs ruimte voor dansbare ravebeats.
In het korte tijdsbestek van een half uur weet Cabal een krachtige indruk achter te laten. Met Violent Ends grijpen ze terug naar hun vorige album, dat eveneens een positieve indruk op mij wist achter te laten. Na afloop blijkt de merchandisestand een populaire bestemming.
Het derde en laatste voorprogramma is het Australische In Hearts Wake, dat steeds meer voet aan de grond krijgt in Europa. Hun meest recente album Incarnation werd vorig jaar lovend ontvangen en prijkt op meerdere jaarlijsten. Live klinkt de band uitermate professioneel en is de geluidsafstelling optimaal. Het publiek wordt getrakteerd op een reeks krachtige moderne metalcore-nummers, met opvallende prestaties van gitaristen Eaven en Jake. Tyrant en The Flood zijn zowel op plaat als op het podium indrukwekkend.
Halverwege het optreden doet zich een bijzonder fenomeen voor. Twee gemaskerde dansers betreden het podium. Dit duo neemt prominent een plek in op het podium, waardoor de getalenteerde gitaristen gedegradeerd worden naar de achtergrond. Het geheel heeft niet alleen een hoog Songfestival-gehalte, maar de choreografie is daarnaast ook niet synchroon en ronduit onsamenhangend. Het geheel leidt af van de muziek en wanneer de twee dansers zich ook nog uit gaan kleden, schiet dit zijn doel voorbij. Ik ben er wel klaar mee, zeker wanneer ook nog het vreselijke Worldwide Suicide zijn intrede doet.
Gelukkig laat hoofdact Caliban de muziek wel spreken. De Duitsers zijn momenteel op tournee ter promotie van hun nieuwe album Back From Hell. De band verwelkomt daarbij de Schotse Ian Duncan als bassist. Naast basgitaar vertolkt hij ook de schone zang zowel het album als live. Al bij de openers Guilt Trip en I Was A Happy Kid Once worden zijn krachtige zangpartijen duidelijk hoorbaar. De volledige vocalistenformatie is vanavond goed bij stem en frontman Andreas Dörner toont zich in een uitgelaten bui. Hij spoort het publiek aan tot crowdsurfen en nodigt zelfs meerdere fans uit op het podium. De band oogt enthousiast en laat weten dat dit hoogstwaarschijnlijk hun beste show in ons kikkerlandje is.
Het optreden is energiek en enthousiast. Na het nieuwe werk volgt een blok met klassieke metalcore-nummers zoals Davy Jones, I Will Never Let You Down en The Beloved And The Hatred. De band wisselt naadloos tussen nieuw en oud repertoire. Ich Blute Für Dich is het enige Duitstalige nummer van de avond, waarna we opnieuw werk van het nieuwe album te horen krijgen. Het hoogtepunt daarvan is Dear Suffering. Op plaat wordt Caliban hier bijgestaan door Joe Bad van Fit For An Autopsy, maar live neemt Andreas van Cabal de zang voor zijn rekening.
Caliban eindigt bijzonder vroeg, waardoor een toegift voor de hand ligt. Memorial is de eerste van de drie. De van I Am Nemesis afkomstige meezinger doet het goed en de frontman laat het refrein door het publiek meezingen. Tijdens Devil’s NIght waagt hij zelfs een stagedive Nothing Is Forever mag als definitieve afsluiter fungeren. Hoewel ik de Duitstalige versie prefereer, brengen de Duitsers het optreden succesvol ten einde. Caliban bewijst wederom waarom ze een gevestigde naam zijn binnen de metalcore. Het blijft echter verwonderlijk dat een band van dit kaliber nooit volledig is doorgebroken naar het grote publiek.
Foto’s: Dian Van den Heuvel