De concurrentie qua shows is vandaag hoog in Tilburg. Tenslotte staat, een klein stukje verder, Reformist met hun album release show in 013. Toch raakt Hall of Fame lekker gevuld met een man of 170. Helemaal prima. Het zijn ook duidelijk echte fans, want achter in de zaal blijft het vrij leeg, maar vooraan is het lekker druk.
Het Utrechtse State Power lijkt een beetje de go-to band te zijn geworden als je een voorprogramma nodig hebt voor een hardcore band. We zagen ze onlangs nog als voorprogramma voor Scowl en vanavond zijn ze weer van de partij. Wederom smaken de voortploegende riffs, mokerharde drums en geblafte vocalen prima. Dat de bassist vanavond een invaller is, is niet te merken. De set is gewoon superstrak. Dat de heren ook laten weten een boodschap te hebben, die o.a. inhoudt dat niemand zich zorgen zou moeten maken over een dak boven het hoofd, siert ze. Evenals het donatiepotje wat bij hun merch tafel staat. Heerlijk zo’n band die de daad bij het woord weet te voegen. Opvallend genoeg is het publiek qua moshen wat tam. Er is af en toe wel een two-stepper te zien, echt ruig wordt het niet. De energie van de band zelf maakt dat echter meer dan goed, ze spelen elk nummer alsof het hun laatste is.
Drug Church frontman Patrick Kindlon is een mooi figuur. Hij staat er om bekend in interviews dingen te zeggen die veel mensen boos maken. Hij doet dat echter meestal vol ironie en welbespraakt. Op het podium kan hij in eerste instantie wat onwennig overkomen. Zijn theatrale gebaren en brede glimlach maken hem wel fascinerend om naar te kijken. De zaal op zijn hand, en in beweging krijgen, kan hij echter als de beste. Zo wijst hij iemand aan om de ‘domme pushpit’ te starten. Hij geeft toe dat er niet heel veel voor nodig was de zaal aan het moshen te krijgen. Als hij even later subtiel informeert of we ook wel eens stagediven komt er een stroom van stagedivers en crowdsurfers los. Daarbij let hij goed op dat iedereen netjes wordt opgevangen. Zijn advies om een circle pit te starten op Unlicensed Hall Monitor is ook niet aan dovemans oren gericht.
Muzikaal gezien past het etiket post-hardcore het beste. Het is niet de wat rechtdoorzee New York stijl, maar ook weer niet zo catchy en poppy als een Turnstile. Het gitaargeluid is minder zwaar dan we van hardcore gewend zijn en gaat soms meer geek rock. De nummers hebben net wat meer twists en turns ook. Live klinkt het allemaal wat rauwer dan op de plaat. Niet in de laatste plaats omdat Patrick maar 3 uur slaap heeft gehad, als gevolg van de vlucht van de V.S. naar hier. Het publiek verzekert hem dat ze liever vooral zijn wilde energie zien, liever dan dat hij elke noot precies raakt. Prima keuze, zo blijkt. Een hardcore show moet het toch vooral van die energie hebben. En energie is er, zo’n drie kwartier lang, meer dan genoeg.
Dat de bands prima werk hebben afgeleverd deze avond blijkt wel uit de lange rij bij de merch tafels na de show.
Foto’s: Dian van den Heuvel
