Het vorige bezoek van The Prodigy aan Tilburg stamde alweer uit 2017 en wie had toen kunnen vermoeden dat slechts twee jaar later boegbeeld Keith Flint ineens zou overlijden. Een schok ging door de muziekscene en al snel vroeg men zich af of dit het einde zou betekenen voor de Britse dance-act. De band herpakte zich en sinds 8 juli 2022 dendert de formatie weer over heel de wereld. Maar hoe zou dat nu zijn? Een show zonder Keith? De beste manier om daar achter te komen was ons te melden bij de poorten van Spoorpark Live in Tilburg.
Het was alweer het tweede evenement dit jaar wat onder de naam Spoorpark Live plaatsvond. Na eerder de misschien wat brave nummers van Bryan Adams was het mooie terrein in Tilburg vandaag gereserveerd voor dance en ruige klanken. Het was dan ook behoorlijk druk toen we rond de klok van zevenen kwamen binnenlopen en ons meteen konden onderdompelen in het feestgedruis met de muziek van Vive La Fête. De groep uit Gent wist wel hoe je een menigte aan het dansen kon krijgen en net zoals d e naam van de band al zegt vier men graag het leven en maken ze overal een feestje van. Dat doen ze overigens al sinds 1997 en op menig festival waren ze dan ook al een graag geziene act. Op Spoorpark Live bewezen ze wederom hun en men zag hoe zangeres Els Pynoo de menigte oppepte en haar man Danny Mommens de mannelijke vocalen tot zijn rekening nam. De muziek van Vive La Fête bleek een schot in de roos, de boel kwam heerlijk los, maar dat kon ook niet anders met de heerlijke muziek die schalde vanaf het podium
Op het tweede podium in Tilburg klonk vervolgens ook muziek, het was dan ook geen moment stil op Spoorpark Live. Daar zorgde onder andere de Braziliaanse punkrockgroep Karen Dió wel voor. De dame was naar Tilburg gekomen om de gitaren te laten rammelen en uiteraard om muziek van de EP My World te laten horen De aanstekelijke punkrock zorgde ervoor dat het publiek ging moshen en met de hoofden knikken, maar het optreden miste nog wel wat overtuiging, de glans om het publiek echt voor zich te winnen. Dat lag er ook aan dat de vaart tussen de nummers er soms wat uitging evenals de te lange introducties voor de volgende songs. Karen Dió beschikte wel over de juiste attitude, alles geven en er voor gaan. De puntige songs waren misschien nog wat aan de magere kant, maar wie weet wat de toekomst brengt voor de groep uit Brazilië.
Op het hoofdpodium was het niet veel later wederom een Belgische band die zich mocht laten zien. Goose had de eer om het voorprogramma van The Prodigy te mogen verzorgen en een volgepakt Spoorpark zag hoe Goose meteen een grote troef uitspeelde. De single (en grote hit) British Mode zette meteen de toon voor deze show. Goose hoeft men trouwens ook al lang niet meer te vertellen hoe ze een show moeten opbouwen, de formatie is al sinds 2000 actief en speelde ondertussen al door heel Europa, maar is al die tijd ook nog steeds razend populair in hun thuisland België. En waarom? Simpelweg omdat ze ook vandaag lieten zien alles te willen geven, sterke dansbare songs afleverden, waarbij het publiek maar één ding kon doen, blijven dansen! Daarnaast was het ook de pure klasse dat alles live werd gedaan op het podium, waarbij de heren ook nog eens met een grote glimlach op het podium stonden. Het moet voor een dergelijke act ook fantastisch zijn om een menigte zo uit hun plaat te zien gaan. Eigenlijk was dan ook de grote smiley op een van de shirts van de bandleden tekenend voor deze show. Een mooi zonnetje, een geweldige, eventueel een koud biertje, kortom de ideale omstandigheden om te genieten van een strakke show zoals Goose die liet horen. Naast de eerder genoemde hit speelde de groep uit Kortrijk nog talloze singles, want hadden de heren er veel uitgebracht, waarvan we stiekem niet wisten dat die ook allemaal uit hun muzikale koker kwamen.
Ondertussen dromden velen zich naar voren om een mooi plekje te bemachtigen voor het hoofdprogramma. Op de achtergrond klonk nog de DJ-set van The Bloody Beetroots, maar velen verkozen toch echt het bemachtigen van een plek vlakbij het podium en dat was niet voor niets. Bij het aanhoren van de allereerste tonen van The Prodigy maakte kippenvel zich meester van het Spoorpark. The Prodigy openden enorm sterk door meteen hun Voodoo People tot zich te roepen. De harde lompe beats denderden door de speakers en deed een vol Spoorpark te springen, meezingen en gek doen. Het energievat was direct ontploft, de show stond aan en frontman Maxim hoefde eigenlijk niet heel veel te doen om zijn publiek voor zich te winnen. Hiervoor zorgde de muziek dus al, die door de massa fonetisch werd meegezongen. Daarnaast veranderde de locatie in Tilburg tot een grote dancehall met een overweldigende lichtshow, compleet met lasers, stroboscopes en dergelijke. Niets werd aan het toeval overgelaten.
Na de eerste paar nummers zou je dan ook best mogen stellen dat overleden boegbeeld Keith Flint eigenlijk niet echt gemist wordt. Op grote afstand van het podium was er door de flinke lichtshow, stuiterende massa’s en overweldigend geluid toch al weinig meer van het podium toch al weinig meer van het podium te zien, maar wie tegen de barriers aan zou staan miste misschien wel die markante danser met zijn gekke moves en kreten. The Prodigy compenseerde zijn gemis met net wat andere arrangementen en nog meer muzikaal geweld. Hoewel zijn plek in The Prodigy nooit ingevuld zou kunnen worden wist men wel om er een juiste draai aan te geven. Uiteraard werd Keith Flint wel geëerd tijdens zijn nummer Firestarter, waardoor er met mooie visuals zijn silhouet werd getoond aan het Tilburgse publiek. Ok, we geven toe, wederom een kippenvelmoment tijdens een boomende show.
Maxim bleef zijn publiek maar opfokken, maar verbaasde zich over het feit dat het publiek zelfs al danste zonder dat The Prodigy überhaupt muziek maakte. Gretig slurpte de bezoekers van Spoorpark Live alles naar binnen, waarbij er soms een klaagzang kwam over de lengte van bepaalde favorieten. Als men echter bepaalde tracks niet zou inkorten zouden veel nummers niet eens meer de setlist halen. Wie wou niet bijvoorbeeld Poison, No Good (Start The Dance) en Breathe horen?
Rammen, beuken, springen, moshen, alles werd gegeven in Tilburg en dat zorgde er voor dat men soms wel even toe was aan een adempauze. Die kreeg het publiek tussen sommige tracks door, maar daarna was het weer alle hens aan dek. Aan concessies werd niet gedaan door de Britse dancesensatie. Bijkomen deed men maar na de show, maar niet tijdens het toegift wat werd afgetrapt met Smack My Bitch Up. Overal werd de klassieker van het The Fat Of The Land-album meegezongen. Het publiek in Tilburg kende overigens veel nummers van The Prodigy, er waren veel fans in het huis en niet voor niets doken er heel veel t-shirts van de groep op. Sterker nog, bij de merchandise was geen shirt meer te krijgen. Na het dansen op Take Me To The Hospital en We Live Forever kreeg het publiek even weer wat rust en mocht tijdens afsluiter Out Of Space nog vrolijk meezingen, waarna The Prodigy iets voor twaalven het licht uitdeed tijdens deze Spporpark Live-dag in Tilburg en iedereen met een tevreden gevoel naar huis stuurde. De vraag of The Prodigy ook zonder Keith Flint de moeite waard was werd wel duidelijk, stiekem kijken we alweer uit naar een volgende keer!