Extinct is de vierde langspeler van dit Zwitserse gezelschap. Traditionele black metal aangevuld met thrash en black ‘n’ roll ben ik ergens tegengekomen als omschrijving. De black metal die ze ons voorschotelen is inderdaad verbazend gevarieerd en op momenten wel zeer interessant qua arrangementen en individuele invullingen.
Opener Psychomachia laat direct het bredere spectrum van de gebruikelijke black metal elementen in combinatie met thrash invloeden horen. Diep respect voor de ritmesectie tijdens Eradicate, Manifest, Define en alweer die kundige combinatie van gruizig riffwerk en melodieuze lijnen. De opbouw van Trenches is ook zeker noemenswaardig, al had die na dat korte, spannende intro, het uit de startblokken schietende vervolg en dat verrassende inzakmoment, een langer en meer afrondende vertraagde finale mogen hebben. Zeer passende “knijpende” noten en bijzonder pianospel in Majestic Moon, en dat bij aanvang bijna “simpel” stampende Consumed, met daarna natuurlijk wel de nodige thrash en black aanvullingen, is ook weer voorzien van net even van die onderscheidende accentjes; mooi werk! Gamygyn stort zich met een moordend tempo over de luisteraar, maar ook hier kan de band weer net op tijd een stuk melodie en variatie invoegen. In het navolgende Butcher’s Broom worden de opgevoerde passages heel kundig afgewisseld met heel passende (aan het einde zelfs dubbele) melodramatische gitaarlijnen. Het bruut overrompelende Armada Christi dondert plotseling in een schitterend intermezzo met indrukwekkend drumwerk en een geweldige gitaarsolo, om daarna weer in de chaotische overrompelmodus te eindigen. Hekkensluiter Astral Dissonance vangt mooi en melodieus kabbelend aan, gaat via bijna gotische, melodramatische bombast naar variërende gitaarthema’s over steady mid-tempo, of plotseling opschakelende ritmesectie; een waardig einde van een veelzijdige plaat.