In 2023 debuteerde The One onder de vlag van Construction Records met het album Sunrise. Een mooie kennismaking met deze band die door Timothy van der Holst in het leven is geroepen. Lag de basis van Sunrise sterk in de symfonische rock uit de jaren zeventig, voor het nieuwe album is de band meer op zoek gegaan naar een meer eigentijds geluid, zoals ze zelf aangeven.
Het album Sunrise kan nog gezien worden als het product van Timothy. Gaandeweg de rit is The One meer een hechte ‘echte’ band geworden waarbij de overige muzikanten hun invloed hebben doen gelden.
Het titelnummer Lighter Than Air opent het album op een manier die voor mij bij vlagen doet denken aan The Alan Parsons Project wat een positieve vibe geeft. Tekstueel weet zanger Max Gilkes me te raken met zijn verhaal- en melodielijn. Het biedt de luisteraar een symfonische ervaring waarin het gitaarspel van Edwin in ’t Veld en de keyboardpartij van Ron Mozer mooi tot zijn recht komen. Paint It Red laat een meer gangbaar geluid horen. De symfonische rock is hier meer gecombineerd met een meer rock and roll gevoel. Toch weet The One hier te inspireren door het geheel een compleet andere wending te geven halverwege. Het karakter verandert enigszins en biedt een stuk muziek dat meer om de ervaring gaat bij het beluisteren dan hiervoor. Het eindigt strak en sterk en het intro van The Wolf is dan een punt voor rust en melancholie wanneer de zang van Max slechts ondersteund wordt door piano. De spanning wordt dusdanig opgebouwd dat de riff na ruim een minuut een sterk progressief karakter geeft. De luisteraar wordt meegenomen op een golf van variatie waarin diverse zangstijlen naar voren komen en Edwin en Ron wisselend het gevoel van meer waarde voorzien.
De progressieve vibe krijgt een voortgang in Juno waarin de tijd van Clutching At Straws van Marillion misschien wel het meest naar voren komt. Het fijne is dat de zang van Max ruim afgewisseld wordt door de instrumentale stukken die daarin voldoende ruimte krijgen om rustig een bepaald gevoel op te bouwen. Dat gevoel blijft behouden in How A Shadow Feels.
Voor South Of Cookham Wood ligt er een gevoelige snaar onder de compositie. Door het spel en de ingetogen zang gaat het verder dan de jaren zeventig en krijg ik meer een gevoel van de minstreel die zijn verhaal bezingt ongeveer 500 jaar geleden. Naar het einde toe breidt de kracht van de symforock zich verder uit en evenredig krijgt de emotiemeter ook een boost totdat het einde van deze als vanzelf lijkt over te lopen in I’ll Be Gone. Met de ogen dicht en de oren scherp naar de omgeving waan je jezelf in een sci-fibos waar de vogels je uitnodigen voor de akoestische bossanova die de zang begeleidt. Mede door het subtiele drumwerk van Timothy word je meegenomen op de golven van rust, subtiliteit en passie. Rustige genietend krijg je een progkick halverwege wanneer er plots een andere wind gaat waaien,het tempo toeneemt en de retrorock zijn intrede doet. Bijzonder is het gitaargeluid dat ergens niet lijkt te passen, maar daardoor uitstekend de verschillende onderdelen aan elkaar plakt.
Met The Beautiful Lie sluit The One het album. Het is een compositie die zich vrij oppervlakkig vooruit beweegt. Muzikaal zit het allemaal wel goed in elkaar, maar op de een of andere manier is het niet de compositie die voor mij het album goed afsluit. Dat heeft denk ik te maken in dit geval met de zanglijn die niet goed genoeg uit de verf komt.
Lighter Than Air is een interessant album geworden. Zelf heb ik bij het beluisteren van dit album niet hetzelfde gevoel gekregen als bij het debuut Sunrise. Dat kan zo gebeuren, maar maakt me iets minder enthousiast. Neemt niet weg dat ik Lighter Than Air een fraai album vind en het zeker toejuich dat we dit soort muziek en zulke bands als The One in Nederland mogen hebben.