Uitverkocht! Voor de zaterdag van Bospop was geen kaartje meer te koop! Buiten bij de festivalingang stond een lange rij en ook de campingbezoekers stonden alweer bijtijds te wachten om weer een mooie dag te beleven. Een dag met klinkende namen, een mooi weerzien en de nodige tributes. En oja! De zon was er ook weer volop!
Het zangtalent werd vandaag meteen getest, hoe was het gesteld met de campingbezoekers? Hadden ze nog een beetje stem over na misschien een lange nacht? De ultieme acts om daar achter te komen was natuurlijk de Stones Sessions. Zoals de naam al deed vermoeden werd Bospop bezocht door een Rolling Stones-tribute die een scala aan grote hits ten gehore kwam brengen. Vol enthousiasme klonken nummers zoals (I Can’t Get No) Satisfaction, Brown Sugar en Sympathy For The Devil door de grote tent van Bospop. Deze Nederlandse tributeband had dan ook snel de tent in hun achterzak en genoot zelf ook zichtbaar van hun show. Het gaat deze band overigens toch al voor de wind, ze spelen over de gehele wereld, de muziek van Mick & Keith spreken miljoenen mensen aan en aangezien The Rolling Stones waarschijnlijk nooit voet zullen zetten in Weert was dan ook de Stones Sessions een prima alternatief.
Aan ruig gitaarwerk was er overigens al geen gebrek op het relatief vroege uur van de dag. In de Nocturna was het tijd voor de Dirty Sound Magnet om zich te komen melden en dit rockende trio uit Zwitserland dompelde Bospop onder in de nodige psychedelische rock. Het publiek moest er even aan wennen, pakte ook even de oordoppen er bij en ging er vervolgens helemaal voor. Het was vooral een flinke wall of sound die Dirty Sound Magnet liet horen, waarbij we ook weer vleugjes van Led Zeppelin herkenden, maar ook de trip van Zappa en het soms experimentele van The Beatles. Dirty Sound Magnet probeerde dan ook van alles te zijn en dat was voor een Bospop-publiek soms nog net te veel gevraagd. Echt meezingen zat er niet bij, eerder ritmisch meebewegen met het hoofd.
In 2019 overleed Marie Fredrikson, de vrouwelijke helft van tweepersoonsband Roxette en in 2020 overleed ook nog eens drummer Pelle Alsing. De dood van beiden betekende gelukkig niet het einde voor Roxette, zanger Per Gessle zocht een nieuwe zangeres en ook werd een nieuwe drummer gevonden. Zo was het dan ook dat het vernieuwde Roxette zich in Weert mocht laten zien om het publiek vervolgens een uur lang terug te nemen in de tijd. Natuurlijk was het even wennen, want Lena Philipsson was uiteraard een geheel andere zangeres dan Marie, maar meteen aan het begin van de show toonde ze haar dankbaarheid en ze wist welke schoenen ze moest vullen. Nu we echter het vergelijken achterwege hadden gelaten beseften wij ons wat voor een sterke nummers Roxette in der loop jaren geschreven had. Het was dan ook een feest der herkenning, we herleefden het begin van de jaren ’90, werkelijk elke hit kwam voorbij en werd vol overgave gespeeld. Lena en Per werden vergezeld door topmuzikanten, waardoor we echt een band aan het werk zagen, wat overigens niet heel verkeerd was, want Per was nu niet echt de grote frontman van Roxette. Het draaide dan ook om de hits en die waren er volop. Van The Look tot aan Joyride, van I Must Have Been Love tot Sleeping In My Car… Roxette is terug!
Al jarenlang hielden The Fortunate Sons de muziek van Creedence Clearwater Revival in leven en dat deden de heren niet onverdienstelijk. Overal zetten ze een prima show neer, maar sinds de band aan het tributeprogramma van SBS6 had deelgenomen had ineens heel Nederland deze tributeband ontdekt. Niet voor niet stond de tent van voor- tot achteraan helemaal vol en kon er praktisch niemand meer bij. Tot ver buiten de tent was gelukkig de muziek van Creedence Clearwater Revival te horen. John Fogerty was natuurlijk al eens afsluiter op Bospop, dus dat het publiek in Weert hier naar zouden komen kijken was wel te verwachten. Van Bad Moon Rising tot natuurlijk Fortunate Son, alles kwam in hun set voorbij, maar ze kunnen zien was echter wat lastiger. Dat was overigens niet het enige lastige vandaag. Omdat het festival was uitverkocht was het bijzonder druk op het terrein, wat ineens werd omgedoopt tot Bospop aan Zee. Overal waren er kleedjes te vinden op het terrein, waarvan groepen bezoekers het idee hadden dat dan dat stukje Bospop voor hen geclaimd was. Wie dan ook veel bands wou zien moest soms slalommen tussen de vele kleedjes of een boze blik riskeren. Het beroeren van een kleedje was echt uit den boze.
Het uitvallen van Beth Hart hoorden we weinig bezoekers over klagen vandaag, mede door het feit dat de organisatie een prima oplossing had gevonden. Niemand minder dan Limburgs finest Rowwen Hèze was bereid gevonden om die plek in te komen nemen en het was dan ook bijzonder druk aan de voorkant van het hoofdpodium. De band rondom zanger Jack Poels viert dit jaar hun 40-jarig jubileum en een optreden in Limburg mocht dan ook eigenlijk niet ontbreken. Onder luid gejuich kwam de band het podium oplopen en na het startschot met De Toet barstte het feest direct los. Alle bekende nummers kwamen voorbij, maar ook speelde de Rowwen Hèze hun nieuwe nummer Okemedoki. Net zoals de band gaven de fans ook alles wat ze in zich hadden en zongen woord voor woord letterlijk mee. Daarnaast hoste men vrolijk op en neer, maar zongen ook vol overtuiging mee op De Neus Umhoeg en kregen kippenvel bij De Peel In Brand. Rowwen Hèze kon dan ook niets verkeerd doen in hun provincie en met de nummers Limburg en Bestel Mar ging de menigte voor een laatste maal uit hun dak.
Net zoals bij de eerder genoemde tributebands was het ook bij de Def Americans een volle tent. De Johnny Cash-coverband uit Eindhoven stond dan wel in de kleinere Nocturna, maar ook die was tot aan de nok gevuld. Elk zuchtje wind wat uit de tent naar buiten kwam was warmer dan de temperatuur buiten de tent, die ook al niet gering was. Gelukkig weerhield dat de Def Americans niet om er volop tegenaan te gaan. Een tijdje terug waren er wat personeelswisselingen bij de Def Americans, sommige bandleden stopten en daarvoor werden weer nieuwe gevonden die ook graag weer met zanger Elco op pad wilden. Met dezelfde passie en energie lieten zijn horen wat voor mooie nummers The Man In Black eigenlijk allemaal gemaakt had. Van duetten met zijn vrouw June Carter tot aan nummers van The American Recordings, er zat van alles in de set, waarbij een Ring Of Fire en (Ghost) Riders In The Sky natuurlijk ook niet overgeslagen mochten worden. De Nocturna zweette de pan uit en de Def Americans lieten horen dat de muziek van Johnny Cash nooit zal gaan vervelen. Misschien een volgende keer toch maar in die grotere tent?
Reikhalzend werd er naar de komst van Melissa Etheridge uitgekeken. Dat was overigens niets vreemds, want wie kan er niet een nummer van haar opnoemen, waaronder die hele bekende die ongetwijfeld op de setlist zou staan? Terwijl het wat begon af te koelen boven het Bospopterrein klonken de eerste tonen van Ain’t It Heavy en gingen we wederom terug in de tijd. Een goedlachse Melissa Etheridge bleek het goed naar haar zin te hebben in Weert en schotelde de een na andere klassieker voor. Soms klonk ze misschien wat roestig, maar misschien moest ze ook nog even loskomen. Avond na avond alles geven is voor een 64-jarige misschien ook wel een flinke opgave, maar de dame werkte zich geweldig door haar set. In het publiek liepen dan ook heel wat fans met een tourshirt van Melissa Etheridge en ook zij zongen graag de hits mee. Ook met het geraffineerde gitaarspel was niets mis, Melissa was in vorm! Wie echter de grootste hits wou horen had even geduld nodig, maar werd vervolgens op de wenken bediend. Come To My Window, I’m The Only One en Bring Me Some Water, ze kwamen allemaal voorbij. De grote glimlach die bleef en Melissa bedankte iedereen van het festival, ook de crew die alles zo goed geregeld had. Slechts één hitje ontbrak nog en deze werd heerlijk uitgesmeerd, ruim tien minuten klonk Like The Way I Do! En ja, er is inderdaad maar eentje die dat zo kan: Melissa Etheridge!
De afsluiter van deze zaterdag van Bospop was geen onbekende meer in Weert. Voor een vijfde maal waren de Simple Minds op het festival te vinden en toch keek iedereen er vol verwachting weer naar uit. En die verwachtingen werden volop waargemaakt! Jim Kerr had werkelijk energie voor tien en tijdens het eerste nummer Waterfront zoekt hij alle hoeken van het podium op. Hij wou graag laten zien dat de show begonnen was en hoopte meteen het publiek voor zich te winnen. Dat lukt hem dan ook volop, ook omdat hij niet veel later vlakbij zijn fans ging staan en daar vervolgens bijna niet meer weg kwam. Het draaide dan ook veelal om de kunsten van deze 66-jarige frontman. De rest van de band speelde hun partijen, maar kwam weinig van hun plek. Wel zagen we hoe drummer Cherisse Osei met een grote glimlach achter haar drumstel zat en alles uit haar instrument haalde, wat een powerlady. Imponeren deden de Simple Minds vooral met hun hits, zo kwam er tijdens een mooi uitgesponnen Belfast Child ineens kippenvel tevoorschijn.
Ook bij de show van de Simple Minds was het mooiste voor het laatst bewaard. De opmars naar de grootste singalong van deze zaterdag was Promised You A Miracle, waarbij de menigte al heerlijk los kon gaan, maar natuurlijk draaide het vandaag om die grootste hit Don’t You (Forget About Me) die minuut na minuut steeds langer begon te worden. Het publiek bleef maar la-la-la-la zingen en zanger Jim Kerr bleek er ook maar geen genoeg van te kunnen krijgen. Of we ook la-la-la-la in een andere taal konden zingen… ja natuurlijk! Uit volle borst werd de klassieker dan ook langer en langer en bijna zou je denken dat die andere grote hit qua speeltijd niet meer zou mogen, maar de Simple Minds stopten op tijd om zo Alive And Kicking te mogen spelen. Voor een laatste maal mochten de fans zich laten horen en het klinkt vast cliché, maar springlevend waren ze, springlevend zijn ze!
Foto’s door Corinne Jansen-Vulders
