Soms heb je van die namen die precies omschrijven wat voor geluid een band maakt. Denk aan Terror, Hatebreed of Knocked Loose, stuk voor stuk namen waarvan je meteen weet dat die groepen je niet gezellig gaan uitnodigen voor een theekransje, maar er mokerhard invliegen. Ook Nasty kan je gerust in dat rijtje plaatsen. De hardcoreformatie uit de Belgische kant van het Drielandenpunt draait al meer dan twintig jaar mee in de top van de keten en trok de voorbije maand door Europa, met de NEXT-stage van 013 als laatste halte.
Het optreden van Nasty stond al maanden met rood omcirkeld, al had dat in eerste instantie vooral te maken met de supportact God’s Hate. De Amerikaanse hardcoreformatie, met Brody King aan het front, zou de zeldzame oversteek naar Europa maken, maar moest helaas afzeggen. Diezelfde Brody werd namelijk belangrijk voor zijn showworstelwerkgever, waardoor een reis naar Europa onmogelijk was en vervanging gezocht moest worden. Dit kwam er en zo werd DOGBITE opgetrommeld, al bleek er op zondagavond toch roet in het eten te vallen. De groep uit Leipzig moest het doen zonder haar frontvrouw, die de avond voordien de tour met ziekte moest verlaten.
Toch liet DOGBITE zich daardoor niet uit het veld slaan en kende het een succesvolle passage. De band liet duidelijk zijn tanden zien en blafte muzikaal stevig in het rond. Tracks als Love//Pain en DXB sloegen daardoor bijzonder goed aan bij het publiek, dat meteen maar begon met moshen. Om het vocaal toch nog wat te versterken, werd er toch nog wat geïmproviseerd. Zo werd tijdens Drums ’n Barsch een lid van een van de meegereisde bands op het podium getrokken, om vervolgens afsluitend de soundengineer te laten schreeuwen op INFECTED. Dat zorgde er mede voor dat de Duitsers het publiek uiterst wisten te vermaken en dat zelfs zonder zang.
Als tweede in de running order was het aan Dagger Threat om de temperatuur nog wat verder op te stoken. Met een mes tussen de tanden deed het dat dan ook. Net als zijn voorganger kwam ook deze groep bij onze oosterburen vandaan en bracht uit het land van de worst een flinke dosis beukwerk mee. Nieuw beukwerk welteverstaan, want Dagger Threat komt begin volgend jaar met een album en liet daar behoorlijk wat van horen. Vooral Becoming, de eerste single van de reeks, was er een die het snot uit onze ogen ramde. De zanger spuwde zijn teksten met zichtbare woede de zaal in, terwijl de rest het tempo strak hield. We hadden gelukkig sneakers aan, anders konden we het op geen moment bijhouden.
Dagger Threat liet breakdowns aanvoelen als rake klappen in de maag en bleef daar mee doorgaan tot het einde. Het publiek genoot er met volle teugen van en banjerde daardoor de gehele set lang furieus doorheen de zaal. Pas tegen het einde ging het dak er volledig af. Daar vuurde de groep een met agressie gevulde cover van Slipknot’s Surfacing op het publiek af en dat werkte als een rode lap op een stier. Handen werden vuisten en die vlogen aansluitend flink in het rond. Het was de hel die losbarstte, en dan moesten Missing Link en Nasty nog het podium op.
Je krijgt tegenwoordig een hele lading bands voor je kiezen, en zo was dat ook zondagavond het geval. Missing Link mocht namelijk als derde supportact aantreden, en dat deed het met een mix van al het goede dat de core-genres te bieden hadden. Dit was duidelijk volledig in het straatje van het publiek, want die liet de energie van de voorgaande bands doorvloeien. Nog voor de eerste noot doorheen de zaal galmde, werd er al stevig heen-en-weer gewaggeld door de moshers van dienst. De eerste ellebogen vlogen al in de lucht.
Tijdens het soundchecken liet de frontman iemand anders zijn taak doen, en dat merkte je ook. De stem van zanger Mike Ryan was het eerste gedeelte van de set nauwelijks hoorbaar in de behoorlijk volle mix. Gelukkig wist hij zich later te herpakken en kregen we zijn geroep weldegelijk te horen, maar een echte impact maken lukte niet. Het speelde solide, maar niet meer dan dat. Misschien was het beter geweest om Dagger Threat en Missing Link te wisselen, want de energie en intensiteit van de eerstgenoemde lag duidelijk een pak hoger.
Gelukkig was het rond half tien tijd voor Nasty en nasty werd het zeker. De Belgen streken voor een laatste keer deze tour neer op het podium en brachten daar een kar vol vies klinkende beatdownhardcore mee. Vanaf opener Fire on the People werd de toon meteen gezet en alles was vervolgens luid, log en bovenal snoeihard. Wel merkte je duidelijk dat de vormdip van Missing Link invloed had op de toeschouwers. Waar het eerst nog massaal deed moshen, zag je nu nog slechts een enkeling molenwiekend door de zaal bewegen.
Nasty maakte echter snel korte metten met die loomheid. Reality Check knalde er als een wake-up call in en plots leek er weer leven in de brouwerij te zitten. Wat ook meehielp, waren de tracks die volgden. Met Ultimate, 666AM en Hell of a Show werd het al snel een daadwerkelijke hell of a show. Tot groot genoegen van frontman Matthias Tarnath, die de boel nog eens extra opzweepte door zijn teksten met pure razernij in de microfoon te brullen.
Voor wie zondagavond op zoek was naar subtiliteit, moest duidelijk een deur verder zijn bij Scott Bradlee’s Postmodern Jukebox. Nee, in de NEXT-stage was het enkel rammen tot er niets meer overbleef. Medeverantwoordelijk daarvoor waren Slaves to the Rich en As the Blood Runs Cold. Beide denderden met een rotvaart doorheen de zaal en eraan ontsnappen was niet mogelijk. De breakdowns bleven elkaar opvolgen en het leek alsof de band het tempo van een bokswedstrijd hanteerde. En dan hebben we het niet over een bokswedstrijd zoals Dennis Schouten pas op de mat legde, maar over een daadwerkelijk gevecht waarbij iedere klap wel met precisie gebracht werd.
Tijdens het laatste kwart van de set maakte de groep nog een plekje vrij voor het recente Peacemaker. De nieuwste single van het stel was de voorbode op de eindsprint, die met Chaos en At War With Love een vervolg kreeg. Net voor de finish ging de groep nog één keer er dubbel en dwars overheen met afsluiter Total Domination. En met die titel was meteen alles gezegd. Nasty nam in de twee minuten, de track werd wat langer gerekt dan op plaat, volledig de controle over en zette daarmee voort wat het al de gehele avond deed: domineren.
Foto’s: Lieselotte Pennings – Koektrommel Studio