Who said rock ‘n’ roll is dead? Niet de twee bands die vanavond in 013’s The Next staan. Okay, het is niet uitverkocht en het balkon is dicht maar de zaal is meer dan goed genoeg gevuld voor een lekker avondje gitaarmuziek.
De avond wordt geopend door James Bruner, nog maar 23 jaar, maar vol talent. Dat geldt zeker ook voor zijn band. Soms speelt hij zelf ook gitaar, soms concentreert hij zich meer op de zang. Voor fans van classic rock is dit een feestje. De blues invloeden met een paar mooie gitaarlicks zijn duidelijk en ik ben niet verrast dat dit heerschap uit Nashville komt. Met zijn leren jasje, en bewegingen vol branie ademt hij genoeg rock ‘n’ roll uit om het publiek te boeien en voldoende op te warmen.
Het is vreemd te zien hoe daarna iedereen van Those Damn Crows op het podium staat behalve frontman Shane Greenhall. De band en geluidsman lijken ook verward. Vervolgens verlaten ze het podium. Het duurt even, waarbij we volledig in het ongewisse worden gelaten, maar dan keren ze toch weer terug inclusief Shane. Wat er mis ging weten we niet helemaal, maar Shane grapt dat er iemand om ontslagen gaat worden.
Het probleem was in ieder geval niet dat hij niet in vorm is. Vanaf het eerste nummer, Dancing With The Enemy, spat de energie er van af en weet Shane met zijn ijzersterke stemgeluid te imponeren. De vaart blijft er lekker in en het publiek eet uit de handen van deze mannen uit Wales. Ze weten erg goed hoe je op het podium moet bewegen. Om beurten vinden de muzikanten hun weg naar de risers. Shane krijgt moeiteloos de fans zover om mee te zingen en te scanderen dat rock ‘n’ roll niet dood is. Mooi is het duidelijke speelplezier als bijvoorbeeld gitarist Ian ‘Shiner’ Thomas en bassist Lloyd Wood elkaar even wat dichter opzoek en meer oogcontact maken.
Of het nu ietwat ingetogenere nummers zijn als Glass Heart en The Night Train, het inspirerende Find Our Way, groovy Who Did It of opzwepende Sin on Skin, het publiek wordt volledig meegesleept. Respect voor het feit ook dat de band een heuse piano meezeult op hun tour voor slechts twee passages van Blink of an Eye. De mix van meer classic met alternative rock staat als een huis en spreekt duidelijk een breed publiek aan. De gemiddelde leeftijd is over het algemeen boven de veertig maar ook jonge meiden gaan uit hun dak.
Dit zijn gasten die ook een stadion moeiteloos aan kunnen. Rocksterren zoals we die in de jaren tachtig zagen, maar dan sympathieker. Want met zijn wat ondeugende glimlach weet Shane ieders hart te veroveren. Enige minpuntje is dat een toegift uitblijft en we ongeveer een kwartier aan beloofde speeltijd missen. Dat laat toch wat fans lichtelijk bedremmeld achter, hoeveel ze ook genoten hebben van een verder geweldige show.