Onder luid applaus en een groep zingende mensen verscheen Justin Hayward, van the Moody Blues, gister op het podium van het Muziekgebouw in Eindhoven. De Britse gitarist en zanger vierde een dag eerder zijn 79ste verjaardag. Hij werd bijgestaan door een groep muzikanten, onder wie Mike Dawes, die tevens ook het voorprogramma verzorgde.
De uit Bristol afkomstige gitarist had een korte, krachtige set. Hierin vertelde hij verhalen, liet hij zijn gitaarkunsten zien en kregen we zelfs te zien hoe hij als one-man band een zaalvullende sound creeert. Naast eigen werk, bestond zijn set grotendeels uit covers, waaronder Jump van Van Halen, wat hij introduceerde als traditioneel Nederlands folk nummer.
Hoewel de focus soms ietwat teveel neigde naar de verhalen en niet naar de muziek, zat er een goede balans in en is zijn talent overtuigend overgekomen in de enthousiaste zaal. Zijn interactie met het publiek speelde hier tevens ook een grote rol in. Mike’s passie voor muziek blinkt in alles uit. Zowel zijn eigen solo optreden, als zijn rol in de band van Hayward.
Na zijn set was het tijd voor een korte pauze voordat Justin Hayward ten tonele verscheen. In eerste instantie alleen hij met een akoestische gitaar. Met het prachtige Driftwood van the Moody Blues begon hij de set. Duidelijk een emotioneel moment, vorige week overleed zijn goede vriend en mede-Moody Blues lid John Lodge. Deze emotie kwam duidelijk in de zaal over, wat gedurende de gehele set zou aanhouden.
De set bestond voornamelijk uit nummers van the Moody Blues, waar ik stiekem al op hoopte als groot fan. Dat deze nummers tijdloos zijn mag duidelijk zijn, Hayward werd door een groep jonge muzikanten bijgestaan die allen jonger waren dan de muziek zelf en een frisse nieuwe blik meebrachten. Fluitist Karmen Gould sprong eruit met haar opvallende manier van spelen terwijl ze helemaal op ging in de muziek. Dit werd gecomplimenteerd door Hayward die bijzonder goed bij stem was en de prachtige vocalen verzorgd door zangeres Julie Ragins.
Het hoogtepunt was de prachtige uitvoering van Blue Guitar, afkomstig van het albumd at hij samen met John Lodge maakte. Hier had ik moeite om het droog te houden, de pure emotie en passie, gepaard met de sowieso al emotionele lading van het nummer was een prachtig eerbetoon.
De set werd beindigd met een van de grootste hits van de band, Nights in White Satin, hij vertelde eerder in de set al dat hij ooit in een bar was met een karaoke aanbod. Hier hoorde hij een koppel praten over het nummer, waarbij de man van het koppel liever een ander nummer zond. Hij maakte de deal dat hij het andere nummer zou zingen, als die man Nights in White Satin zou zingen. John was als eerste aan de beurt en kreeg een mager applaus van de zaal, waarna de man die Nights in White Satin zong de zaal niet alleen mee wist te krijgen, maar ook onder luid applaus, en zonder te weten dat hij zojuist de schrijver van het nummer had gesproken, het podium van de bar verliet.
Hayward kwam nog even terug om Moody Blues klassiekers The Story in Your Eyes en I Know You’re Out There Somewhere te spelen. Hiermee kwam het concert helaas tot een einde en zat ik daar vol verbazing te kijken hoe deze talentvolle band het podium afliep. Dit is een concert dat ik niet snel zal vergeten. Om een van mijn muzikale helden van zo dichtbij te zien, na bijna heel mijn leven al fan te zijn van zijn band en solo werk, is een gevoel wat ik nog steeds moeilijk kan beschrijven.