De zondag (en tevens laatste dag) van Bospop stond in het teken van de Blues. Het festival in Weert had dan ook alles op alles gezet om hele grote namen te strikken voor deze zondag, waarbij er ook nog eens een headliner naar het festival zou komen die er niet eerder speelde. Op de festivalcamping waren al wat soundchecks te horen, met andere woorden, we werden al naar het festivalterrein gelonkt. Voor een laatste maal checkten we onze spullen, portemonnee, munten, telefoon… let’s go!
Rockportaal trapte vandaag af met Dirty Honey en vanaf de eerste tonen moesten we even wennen aan het harde geluid uit de speakers. Wie de band uit Los Angeles voor het eerste hoorde zou al snel een connectie voelen met Guns N’ Roses en Aerosmith, maar ook hoorde het publiek op Bospop ook al snel dat Led Zeppelin een inspiratiebron was voor deze band. In het verleden tourde Dirty Honey zelfs al met Guns N’ Roses en ook met de heren van Alter Bridge. Dat dan ook Dirty Honey stevige hardrock met bluesinvloeden speelde was dan ook te verwachten. Harde gitaren, mooie solo’s en een geweldige zanger, de allerlaatste dag van het festival was dan ook nu definitief begonnen.
Bospop kreeg op deze bluesy zondag heel veel verschillende stijlen blues te horen. Een van de grote namen op de poster van vandaag was de Warren Haynes Band. Warren Haynes speelde in het verleden al met Gov’t Mule, deelde het podium met de Allman Brothers Band, maar ook zijn er connecties met de heren van The Grateful Dead. Gewapend met zijn Gibson Les Paul was hij dan ook naar Weert gekomen om te laten horen wat hij allemaal in huis had. En dat was heel veel! Samen met zijn band liet hij oude tijden herleven door nummers te spelen van het eerder genoemde Gov’t Mule, maar ook prijkten er eigen nummers op de setlist. Men was getuige van een absolute geweldenaar op het podium en ook zijn saxofonist deed nog een extra duit in het zakje. Niet voor niets gingen er vele vuisten de lucht in. Men genoeg van schitterende solo’s, na al die jaren was dat talent dan ook niet verloren gegaan, maar ook het melodische gitaarspel ging er in voor zoete koek. Daarnaast was er ook een grote rol weggelegd voor het Hammondorgel wat meteen voor een vollere sound zorgde. Het grote geheel was dan ook waar de Warren Haynes Band totaal in uitblonk.
Niet alleen oudgedienden maakten indruk in Weert, zo was er met het optreden van Orianthi ook nieuw talent te horen op Bospop. Deze dame uit Australië werd al door Carlos Santana geprezen en zou eigenlijk met Michael Jackson gaan touren, maar die plannen liepen helaas heel anders. Misschien was het dan ook niet meer mogelijk geweest om deze dame in de tent te mogen aanschouwen. Haar sterke persoonlijkheid, sterke gitaarspel en enthousiasme zorgde voor wat verfrissing op het Bospop-programma. Natuurlijk had ze dan ook de looks mee, maar haar gitaarspel maakte erg veel indruk in de grote tent, die goed was volgelopen. Naast haar eigen materiaal had Orianthi ook nog een paar covers ingestudeerd en wie dan ook graag even wou meezingen en compleet uit hun dak wou gaan kon met ZZ Top’s Sharp Dressed Man goed uit de voeten, wat werd deze heerlijk gespeeld en uiteraard zag Orianthi wel een paar sharped dressed men in het publiek staan. Ook Jimi Hendrix mocht niet ontbreken vandaag, de bekende eerste riffs van Voodoo Child (Slight Return) zorgde nogmaals voor een opleving in de tent en de bluesliefhebber kreeg met BB King’s Never Make Your Move Too Soon nog een mooi toetje toebedeeld. We zijn dan ook erg benieuwd hoe de toekomst van dit talent eruit gaat zien.
Ook de liefhebbers van Southern Rock kwamen op Bospop aan hun trekken. Voor het hoofdpodium stonden al veel fans te wachten in een Blackberry Smoke-shirt en dat kon maar één ding betekenen, de band was in aantocht en niet veel later was het dan ook een uur lang genieten van de hele fijne Southern Rock. Blackberry Smoke liet vandaag horen dat het genre nog steeds springlevend is en men stiekem mag hopen een zelfde status te bereiken als iconen Lynyrd Skynyrd. De drijvende kracht achter de band is de altijd in vorm zijnde Charlie Starr en samen met zijn band liet hij de geliefde rock horen. Hoewel de band afgelopen jaar nog het album Be Right Here uitbracht waren het voornamelijk de nummers van The Whippoorwill die op de setlist prijkten, maar overigens live ook heerlijk klonken. Wel zou het fijn zijn als Charlie de rest van zijn band een beetje meer op sleeptouw zou kunnen brengen, het geheel klonk wat eentonig. Wel solide en goed, maar het miste net die ene sprankel.
Op deze zondag van Bospop was er muzikaal heel veel te genieten en het optreden van Ray Wilson in de Tent zorgde misschien wel voor een van de hoogtepunten van dit festivalweekend. Ray Wilson volgde jaren geleden Phil Collins op bij Genesis en jarenlang nam Ray Wilson dan ook de vocalen waar voor deze alom bekende band. Vandaag trakteerde hij samen met zijn ijzersterke band een meer dan voltallig publiek op ruim een uur muziek met heel veel nummers van Genesis. Wat had Ray Wilson een geweldige stem, het publiek viel dan ook als een blok voor deze zanger. Veel Genesis-klassiekers prijkten dan ook op de setlist waaronder No Son Of Mine, Land Of Confusion, maar ook kwam de Phil Collins-song In The Air Tonight voorbij, waarbij het publiek uiteraard ook even allemaal de bekende drumriff kon imiteren. Het publiek ging uit hun dak en dat zou later nogmaals volgen, want velen wisten misschien niet dat Ray Wilson ook nog eens de zanger was van Stiltskin en wie aan die band dacht komt uit bij die ene hit en vol overgave zong dan ook iedereen even mee op Inside. Bij dit optreden draaide overigens niet alles om de zanger van Ray Wilson, zijn band verkeerde ook nog eens in topvorm en wat was het heerlijk om ook nog de bekende saxofoonsolo uit Gerry Rafferty’s Baker Street te horen. Festivalshows op Bospop liepen zelden uit, maar voor Ray Wilson bleek een uitzondering gemaakt te worden en voor een laatste maal mocht de band hun vorm bewijzen met Follow You Follow Me.
Vervolgens was het tijd voor misschien wel een buitenbeentje op de lineup van deze zondag. Naast het vele geweld van bands van weleer was het tijd voor het optreden van Train. De rockband uit San Francisco bracht met hun songs wat meer poppy muziek naar Weert en de band beleefde een niet al te gemakkelijke start van het optreden. Het duurde even voordat men het publiek meekreeg. Gelukkig zorgde een cover van The Joker van de Steve Miller Band alvast voor wat meezingmomenten, maar het grote meezingen zou echt nog even moeten wachten. Het waren voornamelijk de vrouwelijke fans die erg blij waren met deze act, die dan ook naast het meezingen ook nog eens een dansje maakten. De heren in het publiek gingen eerder nog even een drankje halen en keken op afstand naar het optreden van Train. De Amerikanen gingen onverstoord door met hun show, waarbij ze al op tijd teaseden met hun hitje Hey Soul Sister, maar aangaven dat het er nog geen tijd voor was. De band liet zich niet uit het veld slaan, strooide zelfs nog met een aantal t-shirts en wist met het hitje Bruises de keeltjes wijd open te laten gaan. De eerder genoemde hit Hey Soul Sister mocht niet veel later niet ontbreken, maar Train combineerde dat nummer dan ook weer met het soulvolle Come And Get Your Love van Redbone. Train haalde alles uit de kast, zo werd Hey Jude van The Beatles nog van stal gehaald en sloot de band uiteraard af met hun grootste hit Drops Of Jupiter.
Hij leerde zichzelf gitaar spelen en jaren later zou deze autodidact ineens een mooie plek weten te bemachtigen op het programma van Bospop. Niemand minder dan Kenny Wayne Shepherd bewees dat echt talent niet altijd les nodig had om er te komen in de muziekindustrie en samen met zijn band zette hij vanavond de boel op zijn kop in Weert en net zoals Orianthi coverde Kenny Wayne Shepherd een nummer van ZZ Top. Zijn versie van She Loves My Automobile werd met luid gejuich ontvangen, iedereen leek dan ook in zijn nopjes met deze artiest die overigens ook met het nodige enthousiasme op het podium stond. Samen met zijn band speelde hij dan ook een vermakelijke set en hoorde het publiek waarom deze artiest niet voor niets zoveel prijzen in de kast had staan en met heel veel grote namen had samengewerkt. Ook op Bospop was er een samenwerking te zien, want Bobby Rush, met wie Kenny Wayne onlangs nog een album opnam, kwam de gitarist versterken. Bospop was dan ook getuige van een legendarische artiest van maar liefst 91 jaar oud en een meer dan gigantische prijzenkast en staat van dienst. Samen met Kenny vertolkten ze bluesklassieker I’m Your Hoochie Coochie Man alsmede ook Who Was That? Een uniek moment op Bospop, zelden zagen we een artiest van die leeftijd even op de bühne. Op Bospop was het dan ook zelden saai, er was altijd wel iets te zien of te horen en dat was bij meneer Shepherd niet anders. Een mooie show met schitterende songs en ook net zoals bij Orianthi mocht Jimi Hendrix niet ontbreken met Voodoo Child (Slight Return) en we gaven toe, die van Kenny Wayne Shepherd was net ietsjes beter….
Op het grote podium van Bospop was het vervolgens tijd voor een hele grote bluesnaam. Joe Bonamassa behoeft eigenlijk al geen introductie meer en vandaag was hij dan ook naar het festival in Limburg gekomen om zijn kunsten te vertonen. Veel bezoekers kenden de gitarist nog uit de tijd dat hij zelf in kroegen zijn spullen stond op te bouwen en niet in een net pak op de grootste podia van de wereld zou gaan spelen. Dat was dan ook het grote contrast wat te zien was op Bospop. Ja, Joe Bonamassa speelde goed, zeg maar gerust verdomd goed, maar hij wou dat ook wel erg graag laten zien. Alles straalde die perfectie uit, ruimte voor wat spontaniteit leek wat verdwenen. Minutenlange solo’s werden over het publiek uitgestrooid, de ene nog wat langer dan de andere, maar het bleef wel wat statisch. Er verscheen dan ook weinig interactie tussen het podium en het publiek. Men keek er naar en genoot van de vele songs, waarbij Joe het niet schroomde om nogal wat covers op de setlist te zetten. Wel was het weer heerlijk om The Last Matador Of Bayonne te mogen horen. De liefhebbers van stevige rock kwamen tijdens de show ook nog eens aan hun trekken bij Joe Bonamassa, want de rasgitarist sloot af met Led Zeppelin’s How Many More Times.
De blues zou zegevieren vandaag op Bospop en het optreden van de Marcus King Band onderstreepte dat nogmaals. In de Tent was het wederom goed toeven en nogmaals mocht een Bospop-publiek zich vergapen aan een geweldige zanger. Marcus King combineerde graag meerdere stijlen en zo hoorden we in de Tent de nodige blues die werd gecombineerd met vleugjes soul en country. Marcus King had het allemaal in huis en vooral zijn stemgeluid bleek hier erg goed bij te passen evenals zijn fenomenale gitaarspel. Ook was de toetsenist van de band in topvorm en wat is dat instrument vaak zo ondergewaardeerd, terwijl het juist zoveel lagen het brengt. Zo ook op Bospop, waarop dat instrument even mocht soleren, naast de slidegitaar die ook weer present was. De Amerikaan was dan ook in zijn nopjes, stond met een mooie glimlach op het podium en kreeg de tent met gemak met zich mee. Het was echter wel jammer dat velen al op tijd de tent verlieten, want er was natuurlijk ook nog een headliner die nog moest gaan optreden.
Debutant en headliner The Black Keys hadden zich op festivals zoals Lowlands en Pinkpop al lang en breed bewezen en mochten zich vandaag tot headliner kronen van Bospop. Terwijl de zon definitief was ondergegaan kon het publiek zich vergapen aan het mooi verlichte podium en de schermen waarop van alles te zien was. Zo zag men al verschillende bandlogo’s voorbijkomen, maar vooral waren de twee heren van The Black Keys goed te zien. De afsluiters van deze editie in Weert trapten hun show af met een drietal nummers uit hun beginperiode. Zo kon het publiek meteen even wennen aan hun sound, alvorens de heren het hitje Gold On The Ceiling lieten horen. Vervolgens lieten de heren de een na andere bekende song horen. The Black Keys hadden de afgelopen jaren al heel wat albums uitgebracht en sterker nog, het dertiende album No Rain No Flowers is alweer in aantocht en vandaag speelde The Black Keys daarvan alvast twee songs. Op de albums waren het voornamelijk het duo Dan Auerbach en Patrick Carney die we hoorden, maar live waren er heel wat extra muzikanten van stal gehaald, die veelal op de achtergrond hun rol speelden. Gelukkig werden ze ook regelmaat in beeld gebracht, zodat eenieder kon zien dat het niet alleen maar het bekende duo was wat de muziek speelde. Het publiek zong regelmatig al mee en ook The Black Keys hadden een cover ingestudeerd. Canned Heat’s On The Road Again leek even een buitenbeentje, maar bleek alsnog in de set te passen. De bluesy songs van de heren werden vanavond met open armen ontvangen en richting het einde van de show werden nog een paar klassiekers gemist. Nadat Howlin’ For You had geklonken, waarna men al bijna toe was aan het toegift en uiteraard werden de grootste hits voor het laatst bewaard. Nadat iedereen al had meegezongen op Little Black Submarines mocht Bospop tijdens Lonely Boy voor een allerlaatste maal uit hun plaat gaan. De debutant en headliner maakten hun status dan ook meer dan waar!
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl
