Vanavond twee heel fijne bands, die ik beide eerder heb leren kennen en waarderen van bezoekjes aan live optredens. Doornroosje is deze week goed vertegenwoordigd in mijn agenda; donderdag mag ik nog een keer met Kadaver, Slomosa en Orb. Vanavond dus de Desert-rock van ex-Kyuss drummer Brant Bjork (als zanger/gitarist) met zijn Brant Bjork Trio en de psychedelische prog/bluesrock van het Zwitserse Dirty Sound Magnet.
Een behoorlijke rij bij de garderobe; net even zo’n ophoping van toestromende bezoekers. Gelukkig weten de mensen van de garderobe het systeem en de snelheid erin te houden. Dirty Sound Magnet is een paar minuten bezig, als ik de ruimschoots half gevulde zaal binnenkom, en ik heb gelijk goede zin. Aangename muziek, een heel goed geluid en een paar bekenden, waarvan het ook goed was, ze weer eens even te zien.
Jammer genoeg krijgen we niet meer dan een veertig minuten aan muziek van Dirty Sound Magnet, maar deze tijd wordt wel helemaal volgepropt met klasse muziekstukken. Bassist Marco Mottolini is klein van stuk, maar is een gigant op zijn instrument, van hupsende drummer Maxime Cosandey, mooi gecentreerd en redelijk vooraan op het podium, krijg je direct een positieve vibe, en de enigszins theatraal aandoende gitarist Stavros Dzodzos heb ik de eerste keren aan moeten wennen, maar de man speelt geweldig en inmiddels geloof ik dat die expressie toch helemaal echt is. Als ze als voorlaatste nummer het meesterlijke Mr. Robert spelen, krijg ik (weer) gigantisch kippenvel. Jammer dat ze de nieuwe plaat nog niet uit hebben; die komt eind januari 2026.
Drie silhouetten dwalen over het podium; het Brant Bjork Trio is klaar voor hun potje desert-rock. De zaal is inmiddels ook redelijk gevuld te noemen (voor een zondagavond); het feestje kan beginnen. Enkele nummers van de laatste Once Upon A Time In The Desert plaat worden gespeeld, maar ook oudere nummers die uitgebracht zijn onder diverse andere Brant Bjork bandnamen. Er wordt geopend met het nieuwe nummer Sunshine Is Making Love To Your Mind, en de mensen die het nieuwe album nog niet gehoord hadden, konden direct opgelucht ademhalen. Die andere bandnaam betekende geen echte muzikale koersverandering; dit was gewoon uit de oude vertrouwde Brant Bjork-koker. De mannen zijn geen praters, hebben geen uitgebreide interactie met het publiek, maar spelen met passie en vakmanschap. Eerlijk gezegd is Brant Bjork zelf misschien wel de meest bekende, maar muzikaal-technisch gezien, kunnen zijn medebandleden qua muzikale prestaties minstens net zoveel indruk maken.
Gelukkig werd mijn favoriete nummer van het nieuwe album, Down The Mountain ook ten gehore gebracht. Met name bassist Mario Lalli kan me weer met heel veel bewondering vervullen. Die basloop van Lazy Bones blijft trouwens ook magistraal en de zeer waarschijnlijk deels geïmproviseerde Automatic Fantastic was ook weer heerlijk. Aan het einde had de beste man wel haast geloof ik, want de afsluiter Feaks Of Nature werd wel in een heel hoge versnelling gespeeld. Een mooie avond met twee topbands was het weer; een zeer geslaagde zondagavond in Doornroosje.
