Bush heeft een nieuw album uit. Een heel goed album is dat, met een heel herkenbaar geluid en heel degelijke lyrics. Wie in de jaren ’90 fan was van deze Britse band, moet zeker eens I Beat Loneliness checken.
Bush was in verschillende opzichten een buitenbeentje. Een Britse band die vooral buiten de UK hits scoorde. Begin jaren ’90 brachten ze het album Sixteen Stone uit met Everything Zen, Glycerine en Machinehead. Daar kwam een mooi vervolg op met het album Razorblade Suitcase, met de single Swallowed. Voor Bush werd het genre postgrunge uitgevonden, omdat hun geluid wel veel raakpunten had met de (Amerikaanse) grunge van Nirvana en Pearl Jam, maar dan met een niet-Amerikaanse afwerking. De band scoorde wereldwijd en tourde intensief, maar na het derde album kwamen de hits steeds moeilijker. Er kwam een split en dan een reünie. Touren bleven ze wel doen.
Bush is vandaag Gavin Rossdale. Niet alleen omdat hij het enige overgebleven originele bandlid is, maar misschien meer nog omdat zijn stemgeluid beslist of een song een Bush-song kan zijn of niet. De meest recente albums van Bush waren degelijk, maar het succes van de begindagen kan deze band niet langer evenaren. Die conclusie gaat ook op voor I Beat Loneliness: heel degelijk en met een zelfs nostalgisch te noemen Bush-geluid, maar we leven in 2025 en dat maakt een heel verschil.
De lyrics op het nieuwe album gaan over mentaal welzijn, emotionele weerbaarheid en isolatie. Onderwerpen die er vandaag inderdaad meer toe doen dan pakweg 30 jaar geleden. Rossdale kan nog steeds een pakkende tekst neerpennen en uit zijn strot duwen. Als geheel is het wel veel ernst, drama en droefnis bij elkaar. Weinig plaats voor romantiek, hoop en vertrouwen in onszelf.
Hoewel in de band geen originele leden meer zitten, klinken alle songs alsof ze op Sixteen Stone of Razorblade Suitcase hadden kunnen staan. Live zal dit een mooi geheel vormen met de bekendste hits. Kunnen we Rossdale en Bush verwijten dat ze blijven hangen in een ver verleden? Bush deed reeds uitstapjes naar een ander, meer elektronisch geluid en dat werd toen niet gesmaakt door de fans. De veranderingen bij Bush zijn dus subtieler. Onderhuids klinken er op een paar nummers toch elektronische ritmes en laagjes door, onder meer op I Am Here To Save Your Life en Footsteps in the Sand. Het thematische en meer actuele in de lyrics is ook relatief nieuw voor deze band. Echt stilstaan doet Bush dus niet. Zijn de subtiele veranderingen voldoende om ook vandaag nog een groot, ruim en jong publiek aan te spreken? Dat zal moeten blijken. We zetten er geen geld op in, maar I Beat Loneliness heeft genoeg punch en catchyness om dat voor elkaar te krijgen – als ook alle planeten nog eens in de juiste stand staan (als radio, media, festivalorganisatoren, samenstellers van lijsten op Spotify, …. mee willen werken).
De beste songs dan. Titeltrack I Beat Loneliness maakt de top drie samen met Love Me Till The Pain Fades en The Land of Milk Of Milk and Honey. Scars en 60 Ways To Forget People zijn eveneens stevige rockers. Naar het einde van het album toe verslapt de aandacht wat, maar tegen dan hebben we al heel wat lekkers te verorberen gekregen.