Je kent het wel. Dat album dat steeds weer in je playlist verschijnt. Een plaat die herinneringen oproept. Een klassieker die bekend of onbekend is voor het grote publiek. Rockportaal plaatst regelmatig een recensie van een classic album. Dit keer de grunge plaat die geen typische grunge plaat is van de Screaming Trees.
Broers Gary Lee (gitaar) en Van Conner (bas), zanger Mark Lanegan en drummer Mike Pickerel komen midden jaren tachtig samen onder de naam Screaming Trees. Mike wordt voor het opnemen van Sweet Oblivion vervangen door Barrett Martin. De band ontstaat in Ellensburg, Washington. Dat is zo’n 160 kilometer van de stad Seattle waar de grunge later groot wordt. Oorspronkelijk wordt de band onder psychedelische rock en hardrock geschaard. Door onder andere de doorleefde maar mooie stem van Mark Lanegan wordt de band ook wel eens vergeleken met The Cult. Wanneer grunge mede door Nevermind van Nirvana commercieel een groot succes is en de band Sweet Oblivion uitbrengt krijgt ook Screaming Trees het label grunge omgehangen. Dat is deels te verklaren door de gruizige gitaren en een aantal nummers die inderdaad sterk beïnvloed zijn door de muziekstroming uit Seattle. Hoorbaar wanneer de band zich laat verleiden tot donkere overpeinzingen (Troubled Times) of de mix van elektrische en akoestische gitaar (Winter Song). Toch is Screaming Trees geen pure grunge band. Daarvoor is de melodie in de nummers vaak teveel aanwezig. Bovendien heeft de band nog regelmatig die psychedelische rock invloed die bij grunge bands meestal ontbreekt. Ook de vaak wat gladder opgezette en bijna lieflijke samenzang is compleet anders dan bij een band als Alice In Chains die ook samenzang tot kunst verheft. Wat blijft staan op deze plaat zijn ijzersterke aanstekelijke nummers zoals hit materiaal I Nearly Lost You, Butterfly en Shadow Season. Het wonderschone Dollar Bill is een van de absolute hoogtepunten van deze plaat. Daarnaast is de opbouw van Julie Paradise van uitzonderlijke klasse. Het scheurende psychedelische gitaarwerk mag er zijn. Dat Sweet Oblivion daarnaast eerder uitblinkt in rustig opgebouwde rocknummers zorgt ervoor dat het grote publiek deze band mist tussen al dat grunge geweld.
Niet voor niets haal ik Alice In Chains aan in de recensie. Screaming Trees waren het voorprogramma van deze band in 1993 in Noorderligt in Tilburg. De fanatiek over het podium rennende en rollende broers Gary Lee en Van Conner zal ik nooit vergeten. Gezien hun formaat een onverwacht element van de dynamische liveshow. Net als de whiskey stem van Mark Lanegan. Die laatste kiest later voor een solo carrière. Dat zijn markante stem wordt erkend blijkt wel uit zijn samenwerking met heel veel verschillende bands. De bekendste zijn Mad Season, Queens Of The Stone Age, UNKLE, Massive Attack en Slash.