Het Britse Conjurer wist in het verleden herhaaldelijk de aandacht van zowel nationale als internationale pers te trekken. De band bestaat inmiddels ruim tien jaar en presenteert nu eindelijk het langverwachte derde album. De opvolger van Pathos draagt de titel Unself en biedt ruim drie kwartier aan muziek, verdeeld over negen nieuwe composities. Conjurer bestaat uit de gitaristen/vocalisten Brady en Dan, bassist Conor en drummer Noah, die sinds 2022 deel uitmaakt van het gezelschap uit Warwickshire. De groep stond al op diverse festivals en tourde onder meer met Carcass, Unto Others en End, waardoor er aan ervaring bepaald geen gebrek is. Dat bleek afgelopen zomer opnieuw tijdens optredens op zowel Alcatraz als Dynamo Metalfest.
Conjurer speelt een combinatie van post-metal en sludge, maar schuwt andere invloeden niet. Dat wordt meteen duidelijk in het akoestische intro van de opener en titeltrack Unself, die al snel plaatsmaakt voor een uitbarsting van energie en woede. Vervolgens ontvouwt All Apart zich in wederom een ingetogen opbouw.
De instrumentaties zijn hard en meedogenloos, terwijl de vocalen zowel in het hoge als het lage spectrum opereren. Daar komt bij dat de band met cleane zang experimenteert, wat het geheel een opvallende diversiteit verleent. De riffs variëren van melodisch tot log, terwijl de drumpartijen vooral zwaar en dreunend uit de hoek komen.
Met regelmaat toont Conjurer een sferische benadering, zeker wanneer de vocalen een bijna depressieve lading krijgen. In tegenstelling tot veel andere bands binnen het genre kiezen de Britten zelden voor een repetitieve werking, maar schakelen zij veelvuldig tussen tempo en speelstijl.
De rechtlijnige ritmepartijen in The Searing Glow zetten aan tot headbangen, terwijl de interlude A Plea halverwege het album als een rustmoment dient. Let Us Live dient als een allesomvattend geheel, waar alle elementen samenkomen. Zo worden sludge, hardcore, doom en post zorgvuldig samengesmolten, waarbij de krijsen hels aanvoelen en de clean zang juist etherisch.
Hang Them In Your Head prijkte afgelopen zomer al op de setlist en is mij dus reeds bekend. Dit is één van de momenten waarop de luisteraar niet gespaard blijft. De lage, trage aanzet werkt als een sonische wals, waarna een intense opbouw volgt, begeleid door rauwe cleane zang en krachtige schreeuwen.
Met zijn zeven en een halve minuut is Foreclosure het langste epos van het album en tevens het meest veelzijdige. In het eerste deel ligt de nadruk op vocale erupties en een repetitief riffmotief, waarna gaandeweg steeds meer elementen worden toegevoegd. Vooral de post-metalinvloeden treden hier duidelijk op de voorgrond. Conjurer sluit Unself op bedaard wijze af, met een overwicht aan melodische elementen, maar altijd in hun eigen karakteristieke stijl.
Met deze negen nieuwe composities laat Conjurer overtuigend horen zich niet tot één genre te laten beperken, terwijl de cohesie moeiteloos behouden blijft. De lovende kritieken die de band de afgelopen jaren ontving, worden met Unself zondermeer bevestigd. Als de Britten deze koers voortzetten, kunnen ze een grote naam binnen het genre worden.