Home » Damnation Plan – The New Horizon

Damnation Plan – The New Horizon

door Maurice van der Zalm
701 views 2 minuten leestijd

2024 is net van start gegaan, maar ik wil graag met deze review nog één album uit 2023 onder de aandacht brengen. Het betreft het schijfje van het Finse Damantion Plan. Het vorige album Reality Illusion dateert alweer uit 2017 en was de combinatie van grunts en clean vocals duidelijk aanwezig. Met het vertrek van zanger Tommy Tuovinen en de toetreding van Asim Searah zijn de grunts (nagenoeg) verdwenen uit het geluid van de band.

Wat overblijft is een EP met daarop vijf nieuwe composities die richting de progressieve metal gaan.

Het titelnummer is daarbij kenmerkend voor het nieuwe geluid. Het tempo ligt laag, terwijl de riffs op de achtergrond aardig van leer trekken. De zang van Asim klinkt goed en past wel in het lijzige karakter dat Damnation Plan hier neerzet. Halverwege weet de band de aandacht goed vast te houden door gas terug te nemen en veel ruimte te creëren voor mooi gitaarspel van Kalle Niininen en Antti Lauri. Melancholie lijkt erin te sluipen en is de aanloop voor lekker eindspel.

Dreamdead is op dezelfde leest gebouwd. Ook hier krijg je een geluid dat een combi van Black Sabbath en Borealis in zich heeft. Naar het einde toe laat Asim horen dat hij aardig wat zangtechnieken beheerst.

In eerste instantie lijkt de ingeslagen weg daarna doorgaand verkeer te worden voor Damnation Plan in Into The Sun maar niets is minder waar. Hier komen de meer krachtige progressieve stukken sterk naar voren. Daarbij heeft de compositie een zeer herkenbaar en aanstekelijk refrein.

De meer krachtige impuls krijgt een voortgang in Under The Veil Of Sea daarbij de inmiddels bekende opbouw van de composities in ere houdend.

De melancholische kant krijgt dan weer meer vorm in de afsluiter Emotional Trials hoewel er nog even stevig gerockt wordt na ruim drie minuten.

The New Horizon is een lekker stuk muziek. Over het algemeen vrij traag pakken de composities me wel qua karakter. De vijf composities hebben een consistente kwaliteit en een consistente opbouw. Dat kun je ‘saai’ vinden, maar voor mij heeft het wel degelijk charme en is het prettig om The New Horizon te beluisteren.

Kijk ook eens naar