Ah Grunge, wat geeft me dat toch altijd een gevoel van jeugdsentiment. Ik heb Superunknown, Dirt, Ten etc. helemaal grijs gedraaid en nog steeds komen deze giganten met grote regelmaat voorbij. Het genre (even de semantische discussie buiten beschouwing gelaten of het wel of geen genre is) is de laatste twee jaar weer een kleine opkomst aan het maken, met her en der nieuwe bandjes die de kop opsteken. Zal het de tijdsgeest zijn? In ieder geval opent mijn 2024 met een grungeband uit eigen land. Job Bos (Dark Fortress, The Ruins Of Beverast) en Norman Lonhard (ex-Triptykon) zijn de band gestart; geen beginners dus! Aangevuld met de IJslandse zanger Einar Vilberg (verkozen tot vocalist van het jaar door Iceland Metal Music) en de bassist Max Blok. Samen vormen zij Dead Eyed Creek en is Out Of Phase hun debuutalbum Met spanning drukte ik de playknop in…..
…..en nogmaals en nogmaals en nogmaals, totdat het aantal luisterbeurten op waren die we krijgen om prereleases te luisteren. De reden hiervoor is dat ik het album heel moeilijk te scoren vind. Het heeft namelijk alles wat ik zoek in een goed grunge album, maar toch bleef er telkens iets knagen waarom die klik er maar niet kwam.
Met Viscid Dreams beginnen de heren voortvarend, maar ook heel herkenbaar. Dit is Alice In Chains wat ik hoor en ik snap ook gelijk heel goed waarom Einar de verkiezing heeft gewonnen. Het is net alsof Layne niet overleden is, zoveel controle heeft hij over zijn stem. Het is alleen spijtig dat daarmee ook het vergelijken op de loer ligt. Zeker als Out Of Phase en Set Me Free op dezelfde voet verder gaan, waarbij eerstgenoemde qua zanglijnen en compositie wel heel erg op de opener lijkt. Lekker basgeluid, voortreffelijke zanger en mooi gitaarspel, maar te veel gelijkenissen tussen de nummers. De grote voorbeelden hadden op hun albums veel meer dynamiek tussen de nummers staan.
Gelukkig pakken ze dit euvel aan op Circling, die een stapje terug doet qua tempo, maar wel wat meer eigen smoel heeft. Het stemgebruik van Einar is nu ook iets (niet veel) anders. Erg mooi nummer, waarbij ik vooral het uptempo stukje erg prettig vind klinken. Hier zit de dynamiek in die ik zoek in de songwriting! Eyelids pakt dit op en is ook één van de songs die mij het best bevallen op dit schijfje. Wat meer gedreven qua tempo dan Circling, maar ook een fijne opbouw met mooi gebruik van de zang.
Andere hoogtepunten voor mij zijn het gitaarspel in Uninspired, die wat meer de ruimte krijgt om los te komen van de zang en melodielijnen. Wel lekker dat er even uit de bocht mag worden gevlogen, ook de achtergrond instrumenten rond de twee minuten grens geven het nummer net wat extra. En het mooie In Tongues, die duidelijk laat zien wat de heren in hun mars hebben qua songwriting als ze zichzelf iets meer laten gaan.
Na heel veel luisterbeurten kom ik tot de conclusie dat Dead Eyed Creek een ontzettend getalenteerde band is, met een uitstekende zanger en heel veel mogelijkheden. Alleen daar komt de ‘maar’ waarom ik nog niet weggeblazen ben van Out Of Phase en dat is de opbouw van de songs, er is te veel gekozen voor het blauwdruk dat de grunge eindbazen hebben neergelegd en iets te weinig voor eigen invulling. Ze laten zeker zien dat ze het kunnen, maar ik had dit wel vaker terug willen horen. Dead Eyed Creek heeft veel potentie en dit is zeker een album wat ik nog eens opzet en liefhebbers van grunge aanraad om eens te beluisteren. Dit is een band die ik in de gaten blijf houden, want iets in me zegt dat hun volgende album zomaar een klepper van jewelste kan zijn.