Dead High Wire – Pray For Us

België is altijd al een goede voedingsbodem geweest voor postpunk. Met Whispering Sons en Lagüna dienen zich daar bovendien een reeks nieuwe bands aan. En er mag er nog eentje bij die in dat rijtje past: Dead High Wire.
 
Dit trio uit Antwerpen koppelt de donkere gitaren en baslijnen van The Sound en Joy Division aan coldwave. Andere referenties zijn Red Zebra, Siglo XX, Sophya, De Brassers, de Definitivos in hun coldwaveperiode en Clan Of Xymox. Dead High Wire weet het 80’s-gevoel nog net iets beter te vangen dan Whispering Sons of Lagüna, misschien omdat de lyrics beter aansluiten op de muziek en voor minstens net zo veel onbehagen weten te zorgen.
 
Wat ook helpt is de eenvoudige DIY-aanpak voor de opnames. Doorgaans zorgt dat in reviews voor zure opmerkingen over kartonnen drumgeluid en een geluidsmix die wat punch mist, maar niet hier. Met Pray For Us vist Dead High Wire openlijk naar de jaren ’80 en dergelijke analoge, ongepolijste opnames waren toen zowat de standaard in wat toen de new wave-underground was.
 
Op Pray For Us is niet alles van goudwaarde. Het album opent bijzonder sterk met titeltrack Pray For Us, het aan Joy Division en Editors schatplichtige Laurel Canyon, de klassieker in wording Mileage (dansbaar, toch voor vleermuizen) en het punky BBGAP. Op The Parallel World, Talk To Strangers en Worship zakt het niveau een beetje. Het nochtans snedig ingezette Part Of It kan niet tot het einde bekoren. Het slepende, tussen nachtmerrie en dagdroom twijfelende Sedated Dreams roept vaag herinneringen op aan Third From The Left In The Top Row van 2 Belgen. Een vergelijking die aantoont dat Dead High Wire best nog wat dieper mag graven naar verdriet, dreiging en waanzin. Daarin hebben Belgen een reputatie hoog te houden.
 
Een mooi debuutalbum en nog wat groeimarge, wat kan een band nog meer wensen?