Het was even een gedoe vanavond om naar Den Bosch te komen vanwege een gestrande trein. Gelukkig is het duidelijk voor iedereen goed gekomen en treffen we een volle Willem Twee aan met fans, hongerig naar brute en technische death metal.
Het is een jaartje of zes stil geweest rondom het Eindhovense Inferum. Maar na wat line-up wisselingen laten ze, luid, weer van zich horen dit jaar. En dat dit wordt gewaardeerd blijkt wel uit de grote opkomst vanaf de eerste minuut. Alle Brabantse fans lijken aanwezig.
Eén van de grootste troeven van de band is natuurlijk vocalist Morrison de Boer wiens diepe grunts altijd vanuit zijn tenen lijken te komen. Hij gooit zozeer zijn hele lichaam in zijn vocals dat hij het grootste deel van de set half zittend doorbrengen. Maar laten we ook niet bassist Ozzy Voskuilen vergeten te noemen, die als een soort steady anker met zijn bas alles bij elkaar weet te houden. Ook opvallend zijn de werkelijk ijzersterke drums van Wouter Macaré. Zelden een death metal band gezien waar de percussie zo de aandacht weet te trekken. Het brute geluid zweept de fans vooraan al snel op tot wat ouderwets duw- en trekwerk in de moshpit.
De band heeft een nieuw album uit, dus voert dat de boventoon vanavond. Er wordt dan ook geopend met Filth van Musth. Het oudere werk wordt niet verwaarloosd echter, dus we horen ook bijvoorbeeld Autophagia van hun debuut full-length. Anders dan op de plaat zonder gast vocalen van CJ McMahon (ex-Thy Art Is Muder) echter. De djenty nieuwe single Divide & Conquer en het progressievere Paint My Eyes mogen natuurlijk ook niet ontbreken. Zoals ook op het debuutalbum wordt afgesloten met de muur van geluid van Burnt. Bij dat nummer snappen we waarom Ozzy een Sunn O))) draagt. We zijn meer dan warmgedraaid!
Het is een vreselijk cliché om een band in een recensie een sloopkogel te noemen. Toch komt dat woord wel in me op als ik Decapitated aan het werk zie. En dat is besmettelijk, want de moshpits blijven de hele avond doorgaan. Natuurlijk ontbreken een wall of death en een circle pit ook niet. Voor hen die iets minder fysiek ingesteld zijn is het continu headbangen geblazen. Frontman Eemeli Bodde geeft daar het goede voorbeeld in. Dat deze sloopkogel uit Polen komt, wordt nog even benadrukt als Eemeli een nummer opdraagt aan de Poolse vrienden in de zaal.
Deze band heeft geen nieuw album om op te touren. Dus er kan gewoon gestart worden met een ouder nummer als A Poem About An Old Prison Man. Er volgt dan een dwarsdoorsnede van de discografie met nummers als het bijna thrashy Earth Scar en het razendsnelle Never. Nieuwer zijn het wat groovier Cancer Culture van het gelijknamige laatste album en het wat technischer Last Supper.
Dit is geen band van poespas en een opvallende podiumpresentatie of veel praatjes. Ze spelen gewoon met hart en ziel. De mannen zijn zichtbaar blij met hoe druk het is vanavond én hoe enthousiast het publiek is. Ze beloven dan ook terug te keren naar Den Bosch. Het is duidelijk dat ze met open armen, en een wilde moshpit ontvangen zullen worden dan.
Foto’s: Konstantin Mosunov