The Sudbury Inn zit weer vol met aangename luisterliedjes. De verwevenheid met wereldmuziek wordt steeds subtieler. Wat op deze plaat misschien nog wel het meeste opvalt is de grote(re) rol van blazers. De duduk en, in mindere mate, de fluit zijn al langer onderdeel van de muziek van Deleyaman. Deze keer komt daar echter een grotere invloed voor de saxofoon bij. Dat men naast de traditionele opstelling van gitaar, drums, bas en keyboard ook ruimte heeft gevonden voor onder andere viool, piano en oed tekent de veelzijdigheid van de muziek. De band is op haar best wanneer men de verschillende muziekstijlen zoals wereldmuziek, pop en singer-songwriter fijntjes met elkaar weet te combineren. Het titelnummer is daar een uitstekend voorbeeld van. Gold Is Fading into Gray hoort mede door de inbreng van de blazers en de wijze waarop het nummer is opgebouwd tot een van de absolute hoogtepunten. Rustige nummers komen het meest tot haar recht wanneer de warme stem van Aret voorop gaat. Regelmatig aangevuld met de rustgevende stem van Beatrice. Wanneer de opbouw van het nummer – zoals zo vaak – uitstekend in elkaar zit is het echt genieten. Zo horen Spring Song, Another Evening, The Late Hour, het gevoelige Silent Ship en het uitstekende Moment of Peace tot de hoogtepunten van The Sudbury Inn. Beatrice floreert vooral als haar eigen taal, het Frans, gebruikt wordt. Dan valt alles op haar plek, zoals in het kalme La Saulaie. Je wordt als luisteraar direct getransporteerd naar een fijne plek in haar moederland. Tekstueel is er naast de eigen teksten van Aret veel gebruik gemaakt van gedichten. Die aanpak past uitstekend bij de muziek van Deleyaman. Dat de band hiermee een mooie ode brengt aan de helaas onverwacht overleden zus van Beatrice blijkt niet alleen door de haar gemaakte hoes (die perfect past bij de muziek). Zonder het te beseffen hebben de bandleden dit namelijk ook gedaan door de sfeervolle, weemoedige maar ook hoopvolle muziek.