Geen hapklare brokken van deze psychedelische prog/stoner-rockers, die mij tot nu toe nog niet bekend waren. Een beklemmend sfeertje, onverwachte oprispingen, knijpende noten en mogelijk koude rillingen bij de luisteraar; het zijn allemaal ingrediënten van de muziek van Djiin.
Opener Fish maakt al direct duidelijk dat dit geen standaard woestijnkruiper is. Associaties met seventies occulte prog-rock bandjes zweven door mijn hoofd. Die prog tegendraadsheid en zangstijl die ook aan punk en jazz kan doen denken, zijn wel onderdelen die deze band mooi heeft ingepast. Stiekem mis ik soms wel eens een lekkere gitaarsolo; die zijn erg schaars op Mirrors. Toch een groot compliment voor de gitaar en ritmesectie, want hier wordt duidelijk een stukje vakmanschap neergezet in behoorlijk muzikaal-technische uitstapjes, die niet alleen maar muzikale egotripperij uitstralen, maar ook een opmerkelijke expressie.
In de basis zou je dit toch wel onder proto-metal of stoner scharen, maar Djin kan de éénkennige stoner liefhebber wel eens behoorlijk tegenstaan. Anne Clark-achtige gesproken tekst, afgewisseld met bevreemdende, bijna free-jazz zanglijnen, over kille wave melodieën en freaky acid/prog passages; In The Aura Of My Own Sadness is een heel bijzondere mengelmoes van invloeden, eindigend in een (wel erg lange) oersoep van geluid. Bij Iron Monsters krijg ik sterk de indruk dat het lijkt alsof één van de basisthema’s een uit de hand gelopen vingeroefening van een freaky loopje van de gitarist is, maar die afwisseling van onheilspellende zang over het simpele, enigszins disharmonische “tokkeltje” en de overdonderende slepende passages met hysterische krijsen, in de tweede helft van dit nummer, is toch wel erg indrukwekkend. Een band om in de gaten te blijven houden.