De tweede dag van DTRH staat net als gisteren ook een beetje in het teken van oud en jong. Iggy Pop als Godfather of Punk wordt naar de troon gestoken door jeugdige acts als Model/Actriz en Joey Valance & Brae. Het is een bevestiging dat er voor ieder wat wils is op DTRH dit jaar.
Ondanks de weersvoorspellingen zijn de Goden ons goed gezind. Een enkel drupje valt nog te overzien en te overleven. De sfeer bij het publiek zit er mede daardoor weer goed in. Net als gisteren weet iedereen zich op haar/ zijn eigen manier te vermaken. Rustmomentjes kunnen net zo makkelijk gevonden worden als losgaan op zware dancebeats. Het is waarschijnlijk de drukste dag van het festival. Je merkt in ieder geval het verschil met gisteren. Valt helemaal op bij de toestroom van mensen richting het optreden van Underworld. Meer dan een uur lang gaat er een stroom aan publiek richting de Hotot. Het grote veld wordt tot aan de nok gevuld.
Wunderhorse
Aan rustig wakker worden is gedacht. Wunderhorse brengt rustgevende indierock. De aandacht voor het liedje staat centraal. Muzikaal gezien is het vooral heerlijk laidback. De nummers zitten prima in elkaar. Het verschil in aanpak van de nummers wordt live een beetje gemist. Het blijft allemaal veilig en wat mij betreft iets te vriendelijk. Jacob Slater heeft een aangename stem die het publiek makkelijk meeneemt op zijn reis. De muzikanten zijn verder prima op elkaar ingespeeld. Het maakt net dat verschil met een dertien in een dozijn band. Toch had het voor mij iets spannender gemogen. Het rafelrandje ontbreekt.
Royel Otis
Op deze uit Sidney afkomstige band is het ook nog even rustig verder bijkomen van de eerste dag DTRH. Vluchtige indiepop die opvalt door de samenzang. De zonnige stemming wordt er alleen maar groter op. Ook hier ontbreekt het rafelrandje om het echt interessant te maken. Wel kent de band een fijn surfpop gevoel. Je wordt er vanzelf vrolijk van. Ondanks dat dit gevoel blijft overheersen is het niet bepaald muziek die lang zal blijven hangen. Voor het goede gevoel is Royel Otis een prima band. Een set met fijne nummers om gedachteloos op te swingen. Een kritische muziekliefhebber vraagt wat meer.
Nieve Ella
Bij Nieve Ella houden we het vrolijke gevoel gewoon vast. Ondanks dat de achtergrond van de teksten niet per definitie vrolijk hoeven te zijn. Het is duidelijk dat Nieve Ella veel aandacht besteed aan de muziek en haar teksten. Het zijn een soort miniverhalen die op muziek gezet zijn. Haar krachtige stem weet het interessant te maken. Het blijft een beetje veilig binnen de marge van indiepop maar het staat wel als een huis. De band heeft er duidelijk zin in en het enthousiasme helpt om het publiek mee te nemen. Grootste minpunt is dat ook hier de afwisseling tussen de nummers grotendeels ontbreekt. Voor een jonge artiest die net haar eerste stappen heeft gezet in de muziekwereld is dat misschien logisch.
Model/Actriz
Over rafelrandjes valt niet te klagen bij de Amerikanen van Model/ Actriz. De mix van postpunk, noiserock en industrial slaat in als een bom. De beats, het eigenzinnige gitaarspel, het dwingende basspel en de furieuze drumpartijen zorgen voor een swingende en hossende massa. De tent gaat los. De markante uitstraling van zanger Cole Haden laat openlijk zien dat hij onderdeel is van de homowereld. Ook zijn teksten gebruiken die wereld als inspiratiebron. Zijn opvallende dansbewegingen en zelfs enkele karatetrappen laten onverlet dat hij uitstekend bij stem is. Wel zijn we hem regelmatig kwijt op het podium. Het publiek blijkt een zeer grote aantrekkingskracht te hebben op Cole. Zijn rondgang door het publiek wordt gelukkig goed gevolgd door de camera’s waardoor je toch weet dat hij er nog steeds is. Het is onderdeel van een strakke, swingende en indrukwekkende show. Dit is zo’n pareltje die het toch al opvallende studiowerk juist live beter weet te laten klinken. Nummers als Vespers, Cinderella, Mosquito en Diva geven een prima beeld van de kracht van Model/Actriz.
Wet Leg
Op het grote podium gaan we verder met een light versie van Amyl and the Sniffers. Wet Leg is de lieve versie van sterke vrouw zijn in de muziekwereld. De band is minder energiek dan het genoemde voorbeeld maar heeft wel meer aandacht voor de uitvoering van de nummers. Wel Leg is meer gericht op toegankelijke indiepop. De nummers kennen een kop en een staart. Ze moeten het minder hebben van kracht maar meer van melodie en een goed geschreven opbouw. Waar zangeres/ gitarist Rhian krachtig vooraan het podium schittert valt het op dat gitarist Hester vooral op de achtergrond te vinden is. Letterlijk en figuurlijk. De band neemt de tijd om hun nieuwe album te laten horen. Dat deze nog niet uit is maakt het lastig om de nummers goed te herkennen. De punkinslag die op plaat nog wel te horen is valt live veel minder op. Nummers als Chaise Longue, Wet Dream en catch these fists klinken daardoor minder scherp maar eerder opvallend vrolijk. Leuk detail; de tekst op de basdrum ‘Leggy Pop’. Een ode aan de man die later op hetzelfde podium staat.
Joey Valence & Brae
WASSUP? De act met de meeste response op het festival tot nu toe is, zoals ze het zelf zeggen, JVB. De power van de goedgekozen beats worden aangevuld met een uitstekend energiek duo rappers. Het intro is een verrassende mix van nummers en bands (zoals Limp Bizkit). Vooral de matige zang valt bij dit intro op maar dat is misschien te verwachten van iemand die normaal gesproken achter de decks staat. Wanneer het drietal echt JVB laat horen is het duidelijk. Fuzzy Lop is twee maten te klein. Van voor tot achteraan de tent gaan de aanwezigen los. Zelfs buiten de tent is het publiek niet meer te houden. De hossende en springende massa wordt alleen gestopt wanneer er iemand gewond lijkt te zijn. De armen gaan al snel weer omhoog op de dwingende beats wanneer blijkt dat er weinig aan de hand lijkt te zijn. De hiphop van JVB lijkt meer geïnspireerd op acts als Beastie Boys, House of Pain en Cypress Hill. Het grote verschil is dat JVB durft te experimenteren met R&B maar vooral met dancebeats en drum ’n bass. Live slaat de energie op het podium in als een bom. Dit is hiphop zoals het altijd hoort te zijn. De heren hebben slim gekozen om juist de meest dwingende nummers te spelen, zoals PUNK TACTICS en HOOLIGANG. De moshpit is niet alleen voor het podium te vinden maar vormt zich ook achter de geluidstafel. Stilstaan is geen optie.
Iggy Pop
Waar op een ander podium in een ander land het andere muziekicoon Ozzy Osbourne afscheid neemt staat op het hoofdpodium van DTRH een andere legende. Iggy Pop weet ondanks zijn leeftijd nog steeds indruk te maken. Misschien iets minder wervelend dan tijdens zijn hoogtijdagen, maar het staat nog steeds als een huis. Met dank aan een uitstekende band achter hem. Het is duidelijk dat de belofte om mee te spelen met Iggy Pop uitstekende muzikanten enthousiast maakt. De Godfather of Punk heeft zelfs twee blazers meegenomen. Dat ze ook nog ruimte krijgen om te soleren zegt iets over de veelzijdigheid van de muziek. Minder punk dan voorheen maar het rockt nog steeds. Met dank aan twee uitstekende gitaristen en een zeer strakke drummer. Iggy zelf weet nog steeds van geen ophouden. Hij rent op zijn markante manier over het podium en gaat nog steeds richting het publiek om handjes te geven. Belangrijkste is dat hij best goed bij stem is en daar waar het wat lastiger wordt heeft hij goede back-up van de zangeres/ keyboardspeler. De live versies van Raw Power en I Got a Right is minder punk maar nog steeds stekelig genoeg. Na Gimme Danger volgen prima uitvoeringen van The Passenger en Lust for Life. Ze worden al snel gevolgd door dat andere bekende nummer, I Wanna Be Your Dog. Het lijkt spelen met vuur om middenin je set je grootste hits te spelen. Maar via Search and Destroy en Down on the Street komen we in de periode waarin Iggy nog jong was, 1970. Dat de energie er na bijna een uur nog niet uit is laat Iggy Pop horen met een knallend einde waarin Frenzy en Nightclubbing voorbij denderen. Met een soort van ‘best of set’ weet Iggy Pop ook in 2025 indruk te maken.
Underworld
Het is natuurlijk niet de eerste keer dat Underworld op het hoofdpodium staat van DTRH. Logisch eigenlijk want het tweetal maakt er een groot feest van. Vermoeidheid zet je makkelijk opzij met de opzwepende beats en slimme breaks. De lichtshow en de muziek zorgen voor een inspirerende openlucht dancehall. Niet voor niets dat al het publiek van DTRH hierop afgekomen lijkt te zijn. Dit is nog even door denderen tot diep in de nacht. Het start nog enigszins rustig met Dark & Long (Dark Train) maar langzaamaan wordt het publiek steeds meer opgezweept tot dansen en springen. Ondanks dat ik Underworld nu al een aantal keer gezien heb blijft het aanstekelijk en interessant. Wel wordt het na verloop van een aantal tracks tijd om mijn fiets op te zoeken. Nog een uurtje doorstampen in de nacht met in mijn hoofd de nadreunende beats.
Foto’s Dave van Hout (meer foto’s volgen)