De Belgische synthwavelegende Enzo Kreft stelde in de Djingel Djangel zijn nieuwste album Dictator voor. We hadden al best wel wat gehoord over de concerten van Enzo Kreft, die indrukwekkend zijn als je ze vergelijkt met andere acts waarbij slechts één man op het podium staat. Dat werd bevestigd, daar in Antwerpen.
Enzo Kreft is geen onbekende in Nederland en stond al een paar keer op Nederlandse podia. Omdat misschien niet iedereen de hele geschiedenis kent, beginnen we bij het begin.
De Belg Enzo Kreft (echte naam Eric Vandamme) begon zijn muzikale loopbaan in de jaren ’80. Toen bracht hij twee obscure, maar alom geprezen minimal synth-cassettes uit, Me Is! (1983) en Cicatrice (1984). Kreft staat bekend om zijn donkere en duistere, maar toch dansbare en sfeervolle sound met maatschappijkritische, rebelse teksten. In 2010 werd zijn muziek herontdekt op het verzamelalbum Underground Belgian Wave Vol. 2 van Walhalla Records en in 2016 verscheen op hetzelfde label Dark Matter, een compilatie-lp met zijn oude nummers. Zo kwam alles in een stroomversnelling.
Enzo Kreft bracht vanaf dan een hele reeks nieuwe albums uit (Turning Point in 2016, Wasteland in 2017, Control in 2019, Different World in 2021 en Shelter in 2023) en speelt geregeld concerten. Eind 2023 verscheen zijn verzamelalbum XL op vinyl, ter gelegenheid van 40 jaar Enzo Kreft, met songs van Control, Different World en Shelter.
Enzo Kreft heeft op Dictator, net als de vorige albums, nog steeds een scherpe blik op de actualiteit. Op verslavend-pulserende en soms onheilspellende beats trekt Eric op het nieuwe album van leer tegen de leugens van machtswellustelingen, met – klassiek voor het genre – veel herhaling in lyrics en melodie. Het zijn mantra’s over machtsmisbruik, angstcultuur, censuur, corruptie en intimidatie.
De songtitels spreken voor zich: Blindfolded Liberty, Self-Proclaimed Savior of the Nation, Propaganda Parade, Citadel of Fear en Penal Colony. In de tweede helft komt verzet tegen de dictatuur in beeld en op het afsluitende Dawn of Dissent, breekt een nieuwe dageraad aan: de opstand is in de maak.
De transformatie van Eric naar Enzo Kreft is opmerkelijk. Zo staat hij nog lachend een praatje te maken met de fans, maar zodra hij zijn zwarte baret (soldatenmuts) en zijn al net zo donkere zonnebril opzet, wordt het plots bittere ernst. De apparatuur gaat aan en de eerste visuals komen op het scherm. Die visuals zijn absoluut een meerwaarde. Ze zijn op maat van elke track en sommige tonen de lyrics. Dat laat vermoeden dat ze later zullen gebruikt worden als lyric video. Hilariteit in de zaal als er een figuur in beeld komt die vaag wat Trump lijkt, met een kapsel (of toupet) dat op een ander ritme lijkt te dansen. Ook goed gevonden: in de visual van Propaganda Parade worden beelden van een militaire parade afgewisseld met een kudde schapen die achter een ezel aanlopen. Leuk, maar waarschijnlijk toeval. Eric’s oproep om te dansen wordt door de aanwezigen genegeerd en net daarna speelt hij Penal Colony (strafkolonie). Verder in de set wordt er toch wat gedanst en staan mensen mee te wiegen op de melodie.
Het is opvallend hoe synchroon alles loopt: als Eric op de visuals (zonder baret) zingt, klopt dat perfect met wat hij op het podium zingt. Het helpt natuurlijk dat de nummers strak in elkaar zitten. Er lijkt maar weinig variatie tussen de albumtracks en de live-uitvoering. Eric doet er ook alles aan om er een leuke avond van te maken. Elke track werd aangekondigd en werdin een paar zinnen verklaard.
Dictator werd integraal en in de album-volgorde gebracht, wat op zich mooi is voor een albumreleaseconcert. Omdat er al geen openingsact was, verwachtte ik dan na de album-tracks nog een korte Best Of-set, maar ondanks aanmoedigingen uit het publiek hing hij daar niet op in. Er werd wel nog stevig nagepraat over het album en ook aan de merch-stand was het druk.
Samengevat was dit een compact concert voor een fijn album. Deze act willen we nog wel vaker aan het werk zien.