Glanville – First Blood

Glanville is de naam van een stadje in Frankrijk (ergens in de Calvados) en is ook de naam van een nieuwe Duitse band die net zijn eerste EP uit heeft. Die valt te situeren in de hernieuwde aandacht voor hardrock. Duitsland en hardrock is altijd al een goed huwelijk geweest, maar de kindjes die daar in de jaren ’80 uit voortkwamen, bekijken we tegenwoordig toch eerder meewarig.
Glanville staat gelukkig voor de new wave of hardrock. Natuurlijk halen ze net als vroeger de mosterd nog steeds bij Dio, Thin Lizzy, Judas Priest, Iron Maiden, Led Zeppelin, Black Sabbath en Deep Purple. Maar net als Greta Van Fleet, Wolfmother en Thorium doen ze daar iets meer mee. Het klinkt modern, ook al wordt er geen enkel nieuw ingrediënt aan toegevoegd. Behalve misschien dat er in Demons een flinke scheut blues zit.
Glanville bestaat uit een reeks ervaren muzikanten. De bands waar ze eerder in speelden, doen niet meteen een belletje rinkelen. Enkel leadgitarist Philipp Michel zat eerder in de liveband van Milking The Goatmachine.  Zanger René Hoffmann is een aangename ontdekking, ook al doet de productie zijn stem niet altijd voldoende eer aan. In de geluidsmix gaat alle aandacht vol naar het gitaarwerk. Dat is heel degelijk, maar ook niet spectaculair beter dan dat van andere bands in het genre.
De songs op First Blood zijn buitengewoon catchy. De meezingbaarheid zou met een kleine moeite nog net iets beter kunnen zijn. In klassieke hardrock wil je toch een refrein horen dat je meteen beet hebt? In Time To Go lukt dat net wel. Van de slechts vijf songs op First Blood is God Is Dead voor mij de beste. Met een albumtitel als First Blood verwacht ik ook een band die als Rambo met het mes tussen de tanden de vijand te lijf gaat en dat mis ik hier toch een beetje. Degelijk, maar niet altijd gevaarlijk.
Het artwork is van Nederlander Maarten Donders, in zijn heel herkenbare stijl.