The Voice Of Rock, Glenn Hughes komt naar Doornroosje; daar moet ik bij zijn! Niet goed op de aankondiging gekeken, maar ik denk rond half acht wel op tijd te zijn. Niet dus. Tenminste, als ik ook het voorprogramma The Darker Half had willen zien. Gelukkig ben ik wel netjes op tijd voor de hoofdact.
Nog anderhalf nummer van The Darker Half meegekregen, terwijl ik mijn alcoholvrije biertje bestel, dus daar kan ik niet veel over zeggen. De zaal is goed gevuld, maar iedereen heeft genoeg ruimte, zodat het toch wel wat gemiddeld oudere publiek (waar ik zelf ook bij hoor) zich niet opgepropt voelt. De sfeer is die van oudere jongeren die er even uit mogen; veel breed glimlachende gezichten die echt zin hebben in dit avondje en zelfs helemaal vooraan bij het podium wordt elkaar nog veel loop en sta-ruimte gegund.
Het feestje begint met Soul Mover en de sfeer zit er direct goed in, zowel in de zaal als op het podium. Breed grijnzend, speelt de maestro nog steeds zijn bas met passie en kunde, en hij is ook nog verrekte goed bij stem (helemaal als je de beste man zijn leeftijd, 74 alweer, even in ogenschouw neemt). Lijkt me toch gemakkelijker om een microfoonstandaard met hengel te gebruiken, als je ook nog een instrument bespeeld, maar nee, meneer Hughes heeft de microfoon gewoon op een rechte standaard, en vindt hierin zijn eigen weg.
Glenn Hughes neemt ons vanavond mee op een reis door zijn hele oeuvre, waarbij de Trapeze periode van lang geleden (inclusief verhalen over liedjes geschreven aan de keukentafel bij oma), solowerk en projecten met Tony Iommy (onder de Black Sabbath vlag uitgebracht) en Pat Thrall, een paar nummers van Black County Communion en (toch nog eentje als allerlaatste uitsmijter) Deep Purple ten tonele verschijnen. Ook van zijn nieuwste plaat (die het volgens de frontman erg goed doet) werden een drietal nummers gespeeld (Voice In My Head, Into The Fade en Chosen). De man spreekt echter van hitlijsten die hem niet meer zo bezig houden, maar dat hij alleen nog maar muziek maakt, omdat hij daar plezier uit haalt. “Let me prove that to you” zegt hij verschillende malen, en dat doet hij dan ook. Het spelplezier spat van het podium. Dit bedoel ik natuurlijk niet in de zin van explosieve fysiek-atletische kunsten van de frontman (de pensioengerechtigde leeftijd is immers ruimschoots overschreden), maar wel zeer expressieve presentatie en muzikaliteit. Ook de drummer en gitarist van dienst hebben trouwens duidelijk zin in hun werk (en zijn gewoon verschrikkelijk goed!). De funky, soms zelfs bijna jazzy werkjes worden zeer vakkundig afgewisseld met solide hardrock. Vooral gitarist Soren Andersen valt niet alleen op door zijn zilveren glitter gympen, maar ook door zijn vakkundig spel en continue smile van oor tot oor.
Hughes spreekt zijn publiek meerdere keren dankbaar toe, is verbindend en soms bijna een predikant wanneer hij “Music is the healer” uitspreekt. Stay Free wordt de afsluiter van de reguliere set, waarna de band even het podium verlaat, maar als snel keert meneer Hughes weer terug om in zijn eentje, gewapend met akoestische gitaar een kippenvel-versie van Coast To Coast ten gehore te brengen. Hierna volgen nog de knallende afsluiters Black Country en natuurlijk, onvermijdelijk, Burn van Deep Purple. Na bijna twee uur speeltijd volgemaakt te hebben, is het feestje dan toch echt voorbij. Het was een belevenis; weer een herinnering om te koesteren.