Tien jaar zat er tussen het debuutalbum en deze kakelverse, wederom in eigen beheer uitgebrachte, zilveren schijf.
Guerilla Tree is in 2010 opgericht door zanger/gitarist René Krov en gitarist Sascha Trojahn. Een jaar later sloten er nog een 3-tal vrienden zich aan en de band was compleet. Het motto was intelligent maar zonder intellectueel te zijn. Geïnspireerd door bands als Opeth, Type O Negative, Dream Theater, Tool en andere in deze lijn liggende acts werd er gewerkt aan een debuutalbum. Deze zag al snel in 2012 het levenslicht en de reacties waren heel erg positief. In de diverse Europese rockmagazines gooide de cd, bij de reviews, erg hoge ogen. Dit resulteerde uiteindelijk zelfs in een debuutoptreden op het befaamde Winter Ends Festival. Daarna werd het een beetje ijzig stil rond het vijftal, dat eigenlijk door het vertrek van drummer Robert Braune ineens een viertal werd. Na lang zoeken is uiteindelijk Feliks Weber aangekondigd als nieuwe drummer en kon de band door met schrijven aan nieuw materiaal. Tevens werd het debuut opnieuw door de mixer gehaald en is er nu een heruitgave te koop en te beluisteren op de diverse streamingdiensten.
Muzikaal technisch zit dit nieuwe album, net als het debuut, prima in elkaar. De eerste aanzetten in het openingsnummer Misbelief gaan direct richting de betere progmetal en zorgen voor een glimlach op mijn mond, waarbij de keys fijn alle aandacht naar zich toe trekken. Echter de vocalen zijn iets waar je ook nu weer aan moet wennen. En als na het intro René inzet zakt het geheel hierdoor iets terug. Het is iets waar jammer genoeg heel veel (prog-) bands mee te maken hebben. Muzikaal is het allemaal wel te doen, en er lopen erg veel getalenteerde muzikanten rond die Petrucci of Michael Romeo als inspirator hebben. Ook op dit album heb ik daar helemaal niets aan toe te voegen. Maar het is ook wel vaak zo dat iemand zich de taak van zanger op neemt die dat beter kan laten. Het is niet helemaal accentloos, vrij saai en komt ongeschoold over. Maar goed als je verder door luistert naar het album went het wel en valt dat niet meer zo op. Tijdens Inhuman klinkt er ineens een grunt en word ik aangenaam verrast. Dit beheerst René blijkbaar wel erg goed en wil ik stiekem wel vaker horen. Black Soul heeft ook zo’n opleving. Het lijkt net of er een kentering was in het componeren en het geheel iets heavier klinkt. Echter ondanks dit mis ik de verrassende en uniek uitgewerkte composities als ik het voor het eerst het hele album beluister. Vandaar dat ik het een tweede en zelfs derde en vierde luisterbeurt gun. Helaas moet ik hierna wel concluderen dat dit album niet erg vaak meer door mijn huiskamer zal gaan. Het blijft niet echt hangen en dat is natuurlijk erg jammer.
Er is tien jaar over gedaan om een ontwikkeling te kunnen maken, maar de heren hebben dit jammer genoeg gelaten. Het heeft zeker niet tot een positie in ‘mijn album van het jaar lijst’ geleid voor mij.