Bij de woorden Ice Age denk ik onwillekeurig aan een prehistorisch knaagdier dat allerlei avonturen beleeft in de ijstijd van weleer. Het blijkt echter ook de naam te zijn van een progressieve rockband uit New York die in 1991 is opgericht en twee albums op zijn naam heeft staan. Tussen het laatste album Liberation en het nieuwe album Waves Of Loss And Power zit wel 22 jaar. De vier muzikanten Josh Pincus (zang, keyboards), Jimmy Papas (gitaar), Hal Aponte (drums) en Doug Odell (basgitaar) bleven de afgelopen 20 jaar wel contact houden en bleven ook muziek maken wat uiteindelijk heeft geleid tot dit nieuwe schijfje. Een album dat door het warme heavygeluid ijsbergen doet smelten en mammoeten doen headbangen.
Binnen het progressieve genre is het niet onbekend dat er vrij lange composities te vinden zijn op een album. Daarbij wil een thema ook nog wel eens doorlopen op verschillende albums. Beide aspecten komen terug op het album.
Perpetual Child part II is een vervolg op het album The Great Divide en de eerste delen van To Say Goodbye part IV en V vinden we terug op het album Liberation.
Perpetual Child part II is met ruim veertien minuten meteen een schot in de roos. Het start allemaal lekker heavy en vol. Het is onderdeel van het auditieve museum dat Ice Age met het album neerzet. Dit is zo’n muzikaal plaatje dat iedere keer weer verrassend uit de hoek komt met allerlei wendingen en details die je bij andere luisterbeurten nog niet opmerkte. Muzikaal is het een goede mix van de muziek van Dream Theater en Styx. Groovy stukken wisselen elkaar af en er is voldoende ruimte voor Pincus en Papas om uitgebreid te soleren. Het heeft de symfonische touch uit de jaren zeventig en tachtig. Josh Pincus laat horen dat hij over een prachtig stemgeluid beschikt. Rustig zingt hij de stukken aan elkaar. Halverwege keert Ice Age terug naar de basismelodie om progressief sterk verder te werken naar uitgesponnen stukken muziek waarbij zeker het drumwerk van Hal vermeld mag worden.
To Say Goodbye part IV en part V tellen gezamenlijk de zeventien minuten aan. Part IV is een pianorecital dat de opmars is voor part V. Dit deel heeft zeker een mooie plaats in het auditieve museum van de band. Het geheel is een volledig luisterverhaal, een soundtrack. Ook hier weet Ice Age van begin tot eind het geheel interessant te houden. Enerzijds door continu spanning en melodie te integreren in het geheel en anderzijds door op de juiste momenten even een kwinkslag, een wending te maken die je verrast. En dan is vooral de canon aan het eind sterk neergezet.
Wat overduidelijk op het album is, zijn de invloeden van Kansas, Genesis, QueensrĂ¿che, Fates Warning en vooral Styx. Vooral het stemgeluid van Pincus zorgt hiervoor. Het heeft er ook voor gezorgd dat mijn albums van Styx weer naar voren zijn gehaald om te beluisteren. The Needle’s Eye heeft die progressieve, symfonische inslag en binnen de aantrekkelijke melodie en innemende zang weten toetsen en gitaar de nodige accenten te leggen. Riverflow is compositie waarin de zangkwaliteiten van Pincus sterk naar voren komen en waar de invloed van Styx en Dream Theater duidelijk aanwezig zijn. Iedere noot is trefzeker en het samenspel tussen de toetsen, de riffs en de opzwepende ritmesectie pakt je geheel in. Met lang uitgesponnen intrigerende muziekstukken word je als luisteraar continu geprikkeld. En het geluid van het Hammondorgel raakt onbekende stukken in mijn prefrontale voorkwab en dat kietelt op een fijne manier. Uitgesponnen, onregelmatig en toch zo gemakkelijk om te beluisteren.
De ‘kortere’ composities passen helemaal in het beeld dat hierboven al geschetst is. Together Now, All My Tears en Float Away passen geheel in de stijl van het album en klinken gemoedelijk, niet complex, maar zijn trefzeker neergezet.
Ice Age was voor mij eigenlijk een onbekende, maar mag gerust tot het neusje van de zalm binnen het genre gerekend worden. Het progressieve geluid heeft de wortels duidelijk liggen in de symfonische rock van vier, vijf decennia geleden, maar heeft een eigentijds geluid en deze vier heren zetten met Waves Of Loss And Power een dijk van een album neer. Het knaagdier is naar de achtergrond verdwenen, maar de kracht van de sabeltandtijger en het immense van de mammoet is ruimschoots aanwezig in het geluid van de band.