Als je het hebt over één van de beste zangeressen die Nederland op dit moment rijk is, kom je zeer zeker bij Ilse DeLange terecht. Een vrouw met een stem die ontroerd maar ook heel rock kan zijn.
Een zangeres met een prijzenkast die er wezen mag; zes Edisons, drie FM-awards, Golden Harp, TMF-award en natuurlijk tweede op het Eurovisie Songfestival in 2014 met the Common Linnets. Tevens is Ilse de vrouw achter Duncan Laurence die bij haar in het team zat tijdens de Voice en het afgelopen Eurovisie Songfestival won. Kortom, een vrouw die alles wat ze aanraakt schijnbaar in goud veranderd.
Inmiddels is in september haar haar negende studio album Gravel & Dust uit gekomen en promoot Ilse DeLange dit met een theatertour waarbij ze ook Groningen aandoet.De kaartverkoop liep zo’n storm, dat er een extra concert bijkwam. Dat is dus vandaag in de Oosterpoort (SPOT) en Rockportaal is daarbij.
Het is een concert met (geplaceerde) zitplaatsen en dus voor mij als fotograaf wat moeilijker om foto’s te maken. Er zijn wat beperkingen buiten de algemene regels van alléén de eerste drie nummers en zonder flits. Daar tegenover staat dat ik een eigen zit plek heb zodat ik met mijn notitieboekje in de aanslag wat aantekeningen kan maken voor de recensie.
De Oosterpoort is stijf uitverkocht met voornamelijk wat ouder publiek en vriendengroepen en de sfeer is gezellig. Als om 20.30 uur de lichten in de zaal uitgaan komen de bandleden direct het podium op en beginnen ze met The Only Thing I Ever Got Right. Na dit rustige nummer verwelkomt Ilse Groningen, de stad die in haar hart zit en hier (al 20 jaar) graag komt. Ze begint direct over het ontstaan van haar nieuwe album die ze samen met T-Bone Burnet in Nashvile heeft opgenomen. Een album ook waarin ze teruggaat naar haar roots en voor de pauze in zijn geheel gespeeld zal worden.
Dat wordt een lange zit omdat er geen herkenbare nummers tussen zitten en het veelal ook wat rustige nummers zijn. Het publiek laat het allemaal over zich heenlopen, maar het klinkt best goed. Heel integer ook, waarbij een mooie sobere lichtshow met enkele hangende decorstukken het compleet maakt. De band speelt goed en de setting past bij een theatershow. Opvallend is dat bij elk nieuw nummer van gitaren wordt gewisseld. Dat zet niet echt vaart in de show, maar live komt het wel beter tot zijn recht. Ilse geniet in ieder geval, is spontaan en vertelt recht uit haar hart het ontstaan van sommige nummers. Het blijkt al snel dat het integere country- Americana-muziek nooit uit haar hart is verdwenen. Met dit album en repertoire laat ze duidelijk blijken dat haar roots daar liggen en in Nashvile toch haar inspiratie opdoet. Het publiek waardeert dit met een luid applaus. Er wordt langzaam naar een hoogtepunt gespeeld en met het mooie Where Dreams Go To Die en No End In Sight met de wat bombastische drummende Bas vergoossen komt er een eind aan de eerste set.
Na een dik 20 minuten gaat de bel voor het tweede gedeelte. Op wat verdwenen decorstukken na, is het podium het zelfde maar zien we Ilse terug in een witte blouse. De eerste tonen van Next to Me zijn hoorbaar en de zaal reageert enthousiast. Bij het tweede gedeelte van de set worden vooral hits gespeeld zoals World of Hurt, The Great Escape en I’d Be Yours, maar is er ook ruimte voor het presenteren van nieuw talent. Zo mag gitariste Yori Swart haar talent laten zien met het nummer Millions en direct even aangeeft dat ze met een eigen band op tour gaat en gitarist Martijn van Agt eveneens met Til the End laat zien dat Ilse behalve zangeres ook oog heeft voor nieuw talent. Wat mooi is om te zien is dat zij zichzelf ook wat wegcijfert zodat beiden voor de volle 100% in de spotlights staan.
Hoogtepunt van het optreden is het nummer So Incredible waar zij van het podium afspringt en al zingend door de zaal een rondje maakt. Het balkon wordt daarbij niet vergeten tot volle vreugde van het publiek. Maar niet voordat ze Groningen bedankt voor het winnen van de Popprijs dat tijdens Noorderslag 2015 in dezelfde Oosterpoort werd uitgereikt aan the Common Linnets. Zittend op de rand van het podium eindigt zij met de akoestische versie van Miracle.
Een toegift kan natuurlijk niet uitblijven. Het is doodstil in de zaal als I Still Cry (een Julie Miller cover) wordt gespeeld met het mooie kerkorgelgeluid van toetsenist Marcus Olgers waarna met I Am Not So Tough een eind komt aan een lange, maar mooie avond.
Ilse DeLange – Spot (Groningen) 29/10/2019
686
