Op zaterdag mogen we ons opmaken voor subtropische tempraturen. Ingesmeerd en bewapend met dextrose, begeef ik me naar het festivalterrein voor deze slotdag. Vandaag heeft Jera een aantal ongewone acts geprogrammeerd die vooral de jeugd zullen aanspreken. Denzel Curry en Freddie Dredd zijn er voor de liefhebbers van hip-hop, terwijl Deafheaven juist de liefhebbers van black metal zal bedienen. Daarnaast is er met Dead Poet Society ook nog aan de hardrockers gedacht.
Employed To Serve (Vulture)
De festivaldag begint sterk met Employed To Serve, een band die de Vulture-tent meteen wakker schudt met een nietsontziende mix van hard- en mathcore. De rauwe, furieuze stem van frontvrouw Justine maakt direct indruk, net als de chaotisch precieze instrumentatie van haar bandleden.
Hoewel het publiek aanvankelijk mondjesmaat binnenkomt, groeit de menigte gestaag. Vooral de momenten van samenzang en melodische passages zorgen voor meeslepende hoogtepunten, terwijl de hardere secties uitnodigen tot headbangen en crowdsurfen. De Britten spelen met overtuiging, al blijft de intensiteit nog enigszins getemperd op dit vroege uur. Evengoed een uitstekend begin van de dag dat smaakt naar meer.
Polar (Buzzard)
Ook in de Buzzard-stage vinden we vroeg op de dag al een flinke dosis energie dankzij het Britse Polar. Ondanks een stabiele reeks albums wist de band nooit echt door te breken, maar dat maakt hun shows niet minder intens. Integendeel juist, want het intieme karakter van de kleine tent werkt in hun voordeel.
Zanger Adam stuitert over het podium en zweept het publiek constant op. Hoewel het geluid niet optimaal is afgesteld, is de sfeer uitmuntend. De mix van hardcore en metalcore, gecombineerd met indrukwekkende breakdowns en uitbundige stagedives, maakt veel goed. Live komt het recente Five Arrows krachtiger over dan op plaat. Wanneer het halve publiek zich op het podium bevindt, rest er weinig anders dan met een brede glimlach toe te kijken. De geprogrammeerde dertig minuten zijn dan ook eigenlijk te kort.
Dad Magic (Sparrow)
Op een punkfestival mag een portie authentieke punk natuurlijk niet ontbreken. Dad Magic weet hun punk- en post-hardcoremix met zoveel overtuiging te brengen dat het dansbare karakter onmiskenbaar is. De melodische gitaren en vurige energie zorgen voor een uitbundige sfeer.
De frontman zoekt continu interactie met het publiek, duikt de pit in en waagt zich zelfs aan crowdsurfen. De regenboogvlag en Palestijnse vlag onderstrepen de boodschap van inclusiviteit en activisme. Deze band speelt met hart en ziel, en weet daarbij een volle schuur volledig mee te krijgen. Ik zag ze eerder dit jaar al, maar vandaag zijn deze Jonge Belgen nog beter. Dad Magic bewijst dat nieuw talent absoluut bestaansrecht heeft op het podium van Jera.
Maria Iskariot (Sparrow)
De Nederlandstalige punk van Maria Iskariot doet het goed op Jera. De schuur is overvol, waardoor er zelfs in de palen geklommen wordt. De female-fronted punk-rock is ongepolijst, fel en doordrenkt met politieke urgentie.
Nieuwe nummers van het aankomende album worden met overtuiging gebracht. De vocalen zijn rauw tot op het bot, terwijl drumfills en post-punkachtige gitaarlijnen de muziek extra karakter geven. Persoonlijk is het niet mijn stijl, maar aan het publiek te zien is hier duidelijk een grote markt voor. Meer punk dan dit krijg je niet.
Evergreen Terrace (Hawk)
Voor een dosis oldschool metalcore begeef ik me naar de Hawk-tent, waar Evergreen Terrace de sfeer ouderwets laat ontploffen. De band grijpt terug naar de kern van het genre, met moddervette baslijnen, melodische leads en bijtende vocalen.
Het is druk, waardoor ik genoegen moet nemen met een plek aan de rand, maar de show maakt alles goed. Zanger Andrew is een charismatische frontman, die tussen de nummers door het publiek weet te vermaken. Wat niet op mijn bingokaart stond, was een Mad World cover van Tears For Fears, maar met dank aan Evergreen Terrace kan ik die toch afstrepen. De technische problemen door overenthousiaste stagedivers dragen alleen maar bij aan het ruwe karakter van de set.
Wanneer de mathcore-riffs losbarsten, is de chaos compleet. Wat Polar eerder vandaag doet, overtreft Evergreen Terrace moeiteloos: de moshpit breidt zich uit tot op het podium en de microfoons worden gedeeld met het publiek. Geen show, maar een collectieve uitbarsting van energie. Een ervaring die je als muziekliefhebber meegemaakt moet hebben.
Deafheaven (Buzzard)
Deafheaven is zonder twijfel één van de meest opvallende namen op het programma. De Amerikaanse band combineert black metal met shoegaze en staat daarmee ver af van het gros van de Jera-acts. Toch trekt het recent verschenen Lonely People With Power veel aandacht en behoort die plaat voor mij tot de beste albums van het jaar. De Buzzard-tent is goed gevuld wanneer de band hun set begint, die vrijwel volledig uit nummers van dit album bestaat, inclusief meerdere sfeervolle interludes.
De kenmerkende blastbeats en schrijnende screams van frontman George zijn niet voor iedereen weggelegd, maar de fijnproevers in de tent genieten zichtbaar. Wat vooral opvalt is de uitmuntende geluidsafstelling: zowel de dromerige passages als het compromisloze black metalgeweld klinken loepzuiver, iets wat bij deze stijl zelden vanzelfsprekend is. Als enige uitstapje buiten het nieuwe album speelt de band Dream House van doorbraakplaat Sunbather, dat de bekende hard-zacht dynamiek in volle glorie laat horen.
Dat zelfs Deafheaven uiteindelijk fans op het podium krijgt, zegt genoeg. Crowdsurfers in de blackgaze-scène zijn zeldzaam, maar vandaag is niets uitgesloten. Ondanks de afwijkende stijl past deze band verrassend goed binnen het Jera-plaatje en voor mij is dit zonder twijfel het optreden van de dag.
Slope (Buzzard)
Wanneer het om originele invullingen van hardcore gaat, neemt Slope een unieke plek in. De Duitsers brengen hun explosieve mix van hardcore en funk met aanstekelijke flair. Alles draait hier om groove met funky baslijnen als fundament en een performance die nauwelijks in een hokje te plaatsen is.
Slope klinkt als een soort Red Hot Chili Peppers op steroïden, met een hardcore-injectie. Dankzij de twee vocalisten is er vocaal veel afwisseling, maar ook instrumentaal valt er genoeg te ontdekken. Het oudere werk is rechtlijniger en perfect voor moshpits, terwijl het nieuwe materiaal juist swingend is
Beide frontmannen roepen constant op tot actie en het publiek gehoorzaamt gewillig. Dat een band als Slope met Freak Dreams nog een meezingmoment in petto heeft, is het bewijs van de veelzijdigheid. Funky hardcore op het scherpst van de snede en gebracht op een manier die alleen deze band lijkt te beheersen.
Static Dress (Hawk)
Oorspronkelijk plan ik om Refused te zien, maar na het overtuigende optreden van Static Dress op Graspop besluit ik ze nogmaals te bekijken. Gelukkig is fotografe Charlotte overal voor te porren. Frontman Olli is een opvallende verschijning: witte tanktop, rood geverfd haar en een overdosis energie. Hij sprint, springt, zweept het publiek op en geniet duidelijk van elk moment op het podium.
De muziek laveert tussen post-hardcore, screamo en mathcore, met composities die creatief, veelzijdig en verrassend gestructureerd zijn. De cleane zang is degelijk, maar het zijn vooral de hoge, rauwe screams die de kracht van Static Dress onderstrepen. De Hawk-tent barst uit zijn voegen met overal two-steppers en karatetrappen. Voor de onvoorbereide bezoeker is het een waar slagveld.
De band laat het gepraat voor wat het is en laat vooral de muziek spreken. Dat Olli bij herhaling “danke schön” zegt is misschien een kleine verwarring met Duitsland, maar er zijn ook genoeg oosterburen aanwezig dit weekend. Ik ben blij dat ik mijn planning heb omgegooid, want Static Dress stelt opnieuw niet teleur.
Stick To Your Guns (Vulture)
Tijd voor een dosis positieve energie, want Stick To Your Guns betreedt het podium met één van de meest complete sets van de dag. De mix van metalcore en hardcore zorgt voor afwisseling en kracht. Na een start met Take On Me van A-Ha, barst de set los met een bombastische intro en een uitzinnige menigte die tot buiten de tent meezingt.
Zanger Jesse blijft dit keer relatief spaarzaam met zijn praatjes, al deelt hij mee dat dit hun tweede show van de dag is (eerder vandaag speelden ze al op Vainstream en niet naar Jera On Air komen was geen optie) en dat gitarist Chris vandaag jarig is. Dat wordt gevierd met een poging tot grootste circlepit van het festival. Married To The Noise brengt wat meer melodie en verbroedering, terwijl Amber een gastbijdrage kent.
Spineless, met die heerlijke baspartij, blijft voor mij het persoonlijke hoogtepunt. Ook Against Them All, opgedragen aan Terror, wordt luidkeels meegezongen. Stick To Your Guns bewijst opnieuw waarom zij al jaren tot de top behoren. Deze ervaren Amerikanen leveren een solide en inspirerende show af.
Knocked Loose (Eagle)
Mijn eerste optreden op het hoofdpodium is er meteen één die geen introductie behoeft. Knocked Loose is tegenwoordig dé band in moderne hardcore. Hun beatdown-doordrenkte geluid is ongekend populair en terecht staan ze hier als subheadliner geprogrammeerd.
Vanaf de eerste tel is het oorlog. Frontman Bryan’s karakteristieke schreeuw trekt je direct de pit in en de rest van de band gooit zich vol overgave in het geweld. Letterlijk, want gitaren en lichamen vliegen over het podium. Het publiek gaat vanaf seconde één volledig los: moshpits, walls of death, crowdsurfers en Belleville wordt zelfs speciaal aangekondigd voor die laatste categorie.
Zelf voel ik me bijna bezwaard dat ik niet elk nummer woord voor woord mee kan zingen, want de rest van de tent lijkt dat probleem niet te hebben. Gelukkig geven God Knows en Suffocate me herkenning en voel ik me onderdeel van deze ervaring. Hoewel Knocked Loose hier al twee keer eerder speelde, benoemt de band dit optreden als hun beste ooit op dit prachtige festival.
De nieuwe nummers van You Won’t Go Before You’re Supposed To worden overtuigend gebracht, maar het is Counting Worms dat de tent uiteindelijk volledig sloopt. Het mooiste moment vandaag is wanneer Garris een jonge fan uitnodigt om mee op het podium te komen. Daarmee winnen ze bij mij weer wat sympathie. Knocked Loose levert een van de bruutste shows van het festival af.
Terror (Buzzard)
Na het geweld van Knocked Loose blijft de energie moeiteloos behouden, want Terror vervolgt het programma in de Buzzard-tent. Het publiek stroomt massaal over vanuit de Eagle. Met Stick Tight als vroege uitschieter krijgt de tent geen seconde rust. Zelfs op dit late tijdstip bruist de zaal van leven. Er lijkt haast geen moment te zijn waarop er niemand van het podium springt.
De band houdt het tempo strak. Pain Into Power, Return To Strength, Can’t Help But Hate en The 25th Hour volgen elkaar razendsnel op. Er is geen tijd voor pauzes, geen ruimte voor adem, alleen pure, compromisloze hardcore. Terror levert een no-nonsense, recht-voor-zijn-raap show. Intens, explosief en legendarisch.
Turnstile (Eagle)
Ik moet me verontschuldigen, want bij de aankondiging van Turnstile als headliner heb ik nogal grote en vele vraagtekens gezet. Met de komst van de nieuwe langspeler Never Enough, maar vooral met de professionaliteit van deze show, wordt mijn ongelijk bewezen.
Vanaf de sferische, gelijknamige opener Never Enough is het direct duidelijk dat we getuige zijn van iets bijzonders. Popinvloeden, groovy ritmes en pure hardcore smelten naadloos samen in een dynamische performance. De tent bruist van energie en het publiek geeft alles wat het nog in zich heeft.
Nummers als T.L.C. (Turnstile Love Connection) en I Care worden luidkeels meegezongen, terwijl Keep It Moving en Pushing Me Away de traditionele hardcoresound omarmen. Opvallend is hoe de riffs live veel krachtiger en indringender klinken dan op plaat. De sfeer zorgt ervoor dat iedereen in het moment leeft en met volle teugen geniet van het moderne geluid van dit Amerikaanse Turnstile. De platen Glow On en Never Enough lijken gemaakt voor het podium en dat wordt hier vanavond bewezen. Waar ik op de studio-opnames soms weinig vat kreeg op de emotie, voel ik die vanavond des te sterker.
Met een toegift van Mystery, Blackout en Birds laat Turnstile zien waarom ze één van de snelst groeiende bands in de scene zijn en waarom ze hier als afsluiter staan geboekt. Als tijdens die laatste afsluiter Brendan ook nog fans oproept op het podium te klimmen, is het plaatje compleet. Er zijn weinig manieren om Jera succesvoller af te sluiten.
Met het slotakkoord van de laatste headliner komt er een einde aan een editie van Jera On Air die op alle fronten indruk maakt. Drie dagen lang staat Ysselsteyn in het teken van muziek, saamhorigheid en een gedeelde passie voor alles wat hard, eerlijk en oprecht is.
Een oprechte dankjewel aan de organisatie, die met toewijding en oog voor detail opnieuw een prachtig festival mogelijk maakt. Aan alle vrijwilligers die met hun inzet en betrokkenheid de ruggengraat vormen van Jera. En aan het publiek, dat met zoveel energie, respect en liefde voor muziek dit weekend tot iets bijzonders maakt.
Foto’s: Charlotte Grips Fotografie
