Inmiddels kun je best spreken van een Bonamassa-imperium. Het gitaarwonderkind van weleer bestiert samen met zijn manager Roy Weisman niet alleen een carrière als tourend muzikant, maar ook de Keeping The Blues Alive-cruises, het label Journeyman Records en het Nerdville East-gitaarmuseum.
Een van de redenen dat dat werkt is dat Bonamassa steeds met dezelfde mensen in zee gaat, zo ook weer op het nieuwe album Breakthrough. Natuurlijk met producer Kevin Shirley, met grotendeels dezelfde band (al is toetsenist Reese Wynans weer terug) en zelfs met co-componisten waar hij al veel mee heeft gewerkt, zoals Tom Hambridge en James House.
Bij het vorige album Time Clocks – nou ja, als je het coversalbum Blues Deluxe 2 even niet meetelt – concludeerde ik dat Bonamassa blijkbaar veel meer vrijheid voelde om te experimenteren. De tracks waren relatief lang en er zaten veel proggy elementen in. Zo nu en dan was het zelfs pure arenarock. Toch wel enigszins tot mijn verbazing is Bonamassa op Breakthrough weer teruggekeerd naar het bluesidioom, zoals we dat al decennia van hem kennen. Niettemin blijft het de gebruikelijke Bonamassakwaliteit en is het ook nu weer dik genieten.
Opener Breakthrough begint met het refrein en zorgt dat je meteen in het Bonamassageluid zit. I’ll Take The Blame is een lekkere Texasblues met een grote rol voor piano en achtergrondzang, terwijl Life After Dark een geslaagde, wat heavier blues is met elementen van Eric Clapton en Rory Gallagher. Heel slim staan de drie songs die het meest van het bluesgeluid afwijken in het midden van het album. Drive By The Exit Sign heeft mede door de slidegitaar wel een Little Feat-feel en Broken Record heeft een simpel, maar geweldig catchy gitaarloopje dat de hele ballad op sleeptouw neemt. Bonamassa is nooit dichter bij een poging tot een zomerse popsong geweest dan bij Shake This Ground. Jammer vind ik wel dat Fortune Teller Blues er niet op staat. Eerder dit jaar bracht Bonamassa die samenwerking met Sammy Hagar uit en die had ik eigenlijk wel op dit album verwacht.
Zelf vond ik Time Clocks een van de beste albums ooit van Bonamassa, omdat het album zo gevarieerd was en er ook qua uitvoeringen eigenlijk alleen maar kneiters op stonden. En natuurlijk omdat ik ook liefhebber van classic rock en progressieve rock ben. Time Clocks was een bijna perfecte samensmelting. Bij Breakthrough had ik even tijd nodig om weer te wennen aan de “gewone” blues-Bonamassa. Maar goed, uiteindelijk is dit toch weer een buitengewoon goed album, met een stel songs die ik nog wel een tijd in de setlist zie blijven. De bluespuristen zullen juist blij zijn dat Bonamassa weer wat richting zijn eerder gebruikelijke geluid gaat.
Wie hem alleen kent van Royal Tea en Time Clocks zal even moeten wennen. Maar per saldo is het een goed en uitgebalanceerd album, met alle elementen die de muziek van Bonamassa de moeite waard maken: het vlammende gitaarwerk, vol gitaargeschiedenis en toch steeds herkenbaar als Bonamassa, de rijkheid van de arrangementen én de topmuzikanten die Bonamassa steeds weer inzet.