Jonny Lang – Signs

Op zijn vorige album Fight For My Soul was Jonny Lang vaak meer funky dan bluesy. Met bovendien vette drums en prominente baslijnen had hij vaak iets van Glenn Hughes of zelfs Prince, waar de meer bluesy tracks vaak aan Frankie Miller deden denken.
Op het nieuwe album Signs tapt hij uit een heel ander vaatje. Een veel traditioneler vaatje ook. Als hij uithaalt heeft hij door zijn raspende stemgeluid nog steeds veel overeenkomsten met Frankie Miller en als hij zijn falset inzet komt er ook weer funk om de hoek kijken, maar het is is veel meer een gitaaralbum dan het vorige. Dat was een bewuste keuze: Lang wilde de rauwheid van Robert Johnson en Howlin’ Wolf terugbrengen. Dat is nogal een verschil met Fight For My Soul.
Make It Move houdt het midden tussen blues en gospel, Last Man Standing is een lekkere up-tempo bluesrocker, terwijl Signs een vrij traditionele slow blues met slidegitaar is. What You’re Made Of is dan weer meer een popsong met flink wat soul en funk. Ook hier is echter het gevoel van blues en gospel volop aanwezig.
Waar op het vorige album de productie een grote rol speelde is het nu meer basic gehouden en wat mij betreft komt dat het songmateriaal alleen maar ten goede. Lang is geen flashy gitarist, maar zijn spel komt nu veel beter tot bloei. Bovendien is zijn stem een niet te onderschatten factor. Lang is een van de beste zangers onder de bluesgitaristen en zijn markante stemgeluid vind ik juist prachtig in combinatie met een steviger begeleiding. Luister maar eens naar Bitter End, een stevige rocker met zwaar overstuurde gitaar met Lang’s doorleefde vocalen eroverheen. Ook met het rustiger werk weet hij indruk te maken – de zang op afsluiter Singing Songs bijvoorbeeld. Veel beter zul je het niet horen.
Het is allemaal nog ver verwijderd van de bare bones blues van Robert Johnson, mede omdat Lang van nature veel soul in zijn stem heeft. Als het wat minder bluesy wordt krijg je dan al snel een popvibe, zoals in What You’re Made Of of Stronger Together. De onderstaande video is daarmee niet erg representatief voor het album. Nu hebben de steviger songs echter de overhand en wat mij betreft is dat een hele goede keuze geweest. Een soulballad als Bring Me Back Home heeft nu ook veel meer impact, omdat ‘ie wordt gevolgd door de stomper Wisdom, mijn favoriete track op Signs.
Hoewel Langs stem ouder klinkt dan zijn werkelijke 36 levensjaren, hoor je in de muziek ook dat hij is opgegroeid met recentere popmuziek. Op Fight For My Soul klonk het wat mij betreft soms te geforceerd modern. Op Signs heeft hij echter de balans gevonden tussen oud en nieuw enerzijds, en tussen rock en pop anderzijds.

Jonny Lang website