In het weekend van 15,16 en 17 augustus stond Biddinghuizen weer in het teken van A Campingflight To Lowlands Paradise. Voor de 31e editie was weer een flink aantal grote namen uit de kast getrokken, waaronder veel bekende oude namen, maar ook wist de organisatie weer ruimte te maken voor nieuw talent. Lowlands beweegt dan ook altijd mee en kijkt wat er er helemaal hot is of het eventueel zou kunnen worden.
DISCLAIMER
Net zoals bij de andere festivals zagen we dat dance- en popsensaties een belangrijkere rol hadden gekregen op Lowlands dan in het verleden, de jaren dat Rage Against The Machine, Iggy Pop, Muse, The White Stripes, Foo FIghters en dergelijke met grote regelmaat op de poster stonden. Wou dat dan zeggen dat er geen rocknamen meer op Lowlands stonden? O jawel, maar we moeten toegeven dat wel iets beter moesten zoeken. Hebben we het ons naar ons zin gehad? Jazeker!
Op Lowlands zijn er talloze podia waar allerlei acts zijn om te ontdekken en een plekje waar het bijna altijd wel raak is is de X-Ray. De metalen loods was dan ook de ideale plek voor de Amsterdammers van Marathon. Net zoals het publiek was ook de band er helemaal klaar voor om de boel compleet plat te spelen, sterker nog, bij het eerste nummer dook frontman Kay, vergezeld met zijn gitaar al meteen het publiek in. Lowlands was al direct samen één en dat zou de gehele show zo blijven. Marathon bracht eerder dit jaar hun debuutalbum uit en daarop kon men al horen dat de dagen van shoegaze, indie en post-punk nog lang niet bekeken zijn, de stijlen zijn populairder dan ooit en vandaag in de X-Ray liet de band dan ook horen dat ze met gemak de boel op stelten konden zetten. Vol trots gaf Kay dan ook toe dat dit wel een droom was, om te mogen spelen op Lowlands. Als het aan ons ligt mag de band dan ook zeker terugkeren, zelfs op een groter podium, maar allereerst wacht nog een andere uitdaging, hun allergrootste clubshow in Paradiso eind december.
De eerste gitaren smaakten direct naar meer en gelukkig was de naastgelegen tent de India de plek om nog meer versterkers te horen kraken. De Hagenezen van Wodan Boys zetten op andere festivals al dampende shows neer en ook vandaag deed men dit nog een dunnetjes over. Bij Marathon ontstond er al her en der een moshpit, maar in de India ging het er op dit vroege tijdstip al veel ruiger aan toe. De opzwepende rock ’n roll van de Wodan Boys zorgde hier wel voor. Moshpits, circle pits en zelfs een Wall of Death, alle cliché-termen die bij een rockshow uit de kast konden worden gehaald waren aanwezig. De Wodan Boys pakten dan ook meteen alle energie van de bezoekers van Lowlands 2025. Geen gekke opsmuk, gewoon keihard rammen, geen pauzes laten vallen, onnodig getreuzel, pure rock ’n roll.
Verderop in de X-Ray was vervolgens wederom een mooi schouwspel waar te nemen. In 1995 vond in Biddinghuizen de 18e Wereldjamboree plaats en ergens op de vele festivalcampings was het de Zweedse band Boko Yout gelukt om daar jarenlang te bivakkeren. Vandaag was dan eindelijk dat moment dat ze uit de schaduw mochten komen en hun bonte avond-stukje mochten komen opvoeren. De heren, die overigens in een compleet Scouting-tenue op het podium stonden, hadden ook de muziek van weleer meegenomen. Het was punkrock wat de klok sloeg en wat heerlijk in het gehoor klonk. De wederom goedgevulde X-Ray zag dan ook dat de outfits van de heren slechts een act waren en dat de Zweden veel meer in hun mars hadden dan een tent opzetten en wat pionieren. Wel hadden de heren het samenwerken goed onder de knie evenals een vuurtje doen oplaaien. Uiteraard ging ook Boko Yout het publiek in, dat had men vast al gezien bij een van de voorgangers. En die uniformen… die lagen ondertussen al ergens in een hoek…
De opkomst van post-punk is natuurlijk al een aantal jaren gaande en dat dan ook in de India de tent al snel volstaat bij Deadletter was dan ook niet vreemd. De bezoekers van deze show zouden we ongetwijfeld nog gaan terugzien bij Fontaines D.C. op zondag, maar allereerst was er deze show, waarbij het publiek mocht genieten van een band die het genre geheel omarmd had. Er werd dan ook behoorlijk meegezongen, Deadletter was dan ook enorm populair op Lowlands en dat kwam mede doordat de band op de alternatieve radiostations van de nodige airplay mocht genieten. Werkelijk elk nummer wat wel eens werd gedraaid kwam voorbij, maar dan uiteraard in een ruigere live-versie. Daarnaast was de saxofoon bij Deadletter van absolute meerwaarde en gaf de post-punk net dat beetje meer wat het nodig had. Ook bij Deadletter bleek het een gouden zet om als frontman even het publiek in te duiken, maar ditmaal riep de zanger op tot een sitdown, waarbij hij zittend tussen zijn toehoorders een nummer zong. Ook dat kon dus allemaal op Lowlands.
Na al dat ruige geweld meldden we ons voor het eerst bij het hoofdpodium van Lowlands, de machtig grote Alpha waar we de eerste popshow van de dag meepikten. London Grammar debuteerden op Lowlands in 2017 en maakte toen grote indruk. Bij London Grammar draait het om de loepzuivere zang van zangeres Hannah Reid en dat was vandaag niet veel anders. Het schitterende stemgeluid galmde door de grote tent en vanaf opener Hey Now leek er dan ook geen vuiltje aan de lucht, ook opvolger California Soil was om door een ringetje te halen, maar niet veel later moesten we concluderen dat de nummers wel erg veel op elkaar begonnen te lijken evenals de begeleidende muziek. Misschien hadden we ons ook wel door de voorgaande acts wel enorm laten opfokken, maar aangezien meer bezoekers besloten om met elkaar een praatje te maken én de gang naar de bar te ondernemen bleken wij niet de enigen die het lastig vonden om de concentratie er bij te houden. Gelukkig blies London Grammar met het afsluitende Strong alsnog de boel een beetje omver.
Al snel werd duidelijk waarom het dus wel redelijk druk was rondom de Alpha bij London Grammar. Na het afzeggen van Queens of the Stone Age op Lowlands in 2024 was het tijd om de geleden schade in te halen en veel bezoekers hadden in het aanloop van deze show ook over het grote gemis van 2024 en hoe blij men was dat Josh Homme en consorten nu eindelijk weer in Biddinghuizen zouden komen staan. Opmerkelijk genoeg waren “the Queens” niet de headliner van deze eerste festivaldag, hiervoor had Lowlands een dance-avond in gedachten. Dat zorgde er overigens niet voor dat het nu minder druk was rondom de Alpha, want wie wou nou niet vanaf de allereerste tonen van You Think I Ain’t Worth A Dollar, But I Feel Like A Millionaire aanwezig zijn! Frontman Josh Homme stond eerder nog met gespreide armen zoals het Jezus-beeld in Rio de Janeiro nog op het podium, maar vervolgens was het tijd om zijn gitaar het werk te laten doen. Door meteen festivalanthem No One Knows in te zetten liet Queens of the Stone Age de boel ontploffen, de hit uit 2002 bleek nog steeds een rake zet. De band uit de Amerikaanse woestijn had geen grootse decorstukken, pyro’s of een catwalk nodig om te imponeren, de muziek deed werkelijk alles. Het draaide dan ook vanavond ook echt om de verdienste van het collectief, soms leek even frontman Josh Homme de draad kwijt te zijn, maar kon daarbij rekenen op de kwaliteiten van zijn bandgenoten. Samen maakte de band er een enorm sterke show van en hiermee was de nare nasmaak van 2024 meteen weggepoetst. Wie hoopte op de stonernummers van de allereerste twee albums kwam bedrogen uit, naast de tracks van het geprezen Songs For The Deaf-album, waren het voornamelijk de nummers van de latere albums die de setlist hadden gehaald. Deze keuze pakte goed uit, want hierdoor kreeg Lowlands ineens The Vampyre Of Time And Memory te horen, een track die bijna nooit de setlist haalde. Zittend achter een piano zagen we Josh Homme een keer van een andere kant. Genieten van een glas wijn en een sigaret wist hij zowaar de grote tent in Biddinghuizen soort van stil te krijgen. Vanaf dat moment bleek het startschot gegeven om alle registers open te trekken, van het opzwepende Little Sister zorgde er al voor dat Josh Homme op een aantal speakers vooraan bij het podium kwam te staan en niet veel later zou ook deze zanger zich in het publiek mengen. Hij waagde het zelfs om te gaan crowdsurfen en dat voor iemand die een paar jaar geleden nog kampte met rugklachten. Daarnaast ging Josh nog het publiek rond om samen Straight Jacket Fitting te zingen. Overal dook de Amerikaan op, zelfs helemaal buiten de grote festivaltent. Gelukkig was hij weer op tijd terug op het podium voor het heupswingende Make It Wit Chu, waarbij we ook nog eens een vleugje Miss You van The Rolling Stones voorbij hoorden komen. Go With The Flow bleek vervolgens de ideale opmars naar fanfavoriet annex afsluiter Song For The Dead waarbij de band minutenlang hun instrumenten tergden het publiek voor een laatste maal compleet uit hun dak zag gaan. Het grote gemis van 2024 was hierbij dan ook compleet uit de boeken gespeeld, Josh Homme en zijn Queens of the Stone Age was de ultieme band van deze eerste festivaldag.
Terwijl Lowlands zich nagenoeg overal klaarmaakte voor de nachtprogrammering vol met dance-muziek waren het de heren van Tramhaus die zorgden voor een waar slotakkoord. Een paar jaar geleden mochten de Rotterdammers nog komen invallen op Lowlands en sindsdien is het enorm had gegaan voor deze band. Dampende clubshows, zalen die allemaal werden platgespeeld, kortom genoeg redenen om Tramhaus nu eens regulier in het programma op te nemen. Tramhaus had overigens te maken met een behoorlijke upgrade, van de X-Ray in 2022 naar de Heineken in 2025 was een grote stap, maar dat was niet zomaar. Een redelijk gevulde tent zag hoe de band vol bravoure van start ging, maar dat zou niet voor lang zijn. Na slechts drie nummers werd het optreden geteisterd door technische gebreken, wat er voor zorgde dat de show vervolgens zo’n tien minuten kwam stil te liggen. De band leek zich zowaar nog schuldig te voelen ook, maar helaas ook dit soort dingen gebeuren. Het wisselen van een versterker van een van de bandleden bleek een oplossing voor het moment en gelukkig kon Tramhaus de show herpakken, Normaliter zou een act compleet van slag zijn, maar Tramhaus hervatte het optreden alsof er niets was gebeurd. De postpunk beukte door de speakers en het publiek, wat er even op had moeten wachten waagde zich maar weer aan die moshpit. Voor een laatste maal op deze eerste festivaldag mocht men genieten van livemuziek en Tramhaus bleek hiervoor de perfecte band. We waren eventjes net zoals de backdrop van de band, genietend in de wolken….
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl
