Het is alweer vijf jaar geleden dat ik muzikaal omver geworpen werd door het album Nija van het Zweedse Orbit Culture. Het album ervoer ik als een tsunami en ook op het nieuwe album Death Above Life heb ik weer dat immense krachtige gevoel dat ik met Nija ook had. Door de mix van Metallica, Septicflesh en Slipknot weet de band me sindsdien op alle fronten te overtuigen. Met de albums/EP’s die volgden en de liveoptredens die ik mocht meemaken.
De steen die ze in het midden van de vijver met volle kracht loslieten, creëerden mooie cirkels die zich steeds verder uitbreiden en de band is dan ook ondertussen een graag geziene gast op de diverse podia en festivals.
Death Above Life is dan ook van voor tot achter een prachtig album en Niklas Karlsson startte na de tour in 2024 met het schrijven van nieuw werk waarbij hij alle ervaringen met zich meenam. Ervaringen die zijn gaan leiden tot inspiratie. Zo is Bloodhound geïnspireerd door de tomeloze energie die Slipknot tijdens de tour op het podium gebruikt. Dat is aan het tempo wel te merken, want dat ligt hoog en de energie spat eraf. Vooral in de coupletten ligt er een stevige versnelling om in het refrein terug te grijpen op een logger karakter met eenzelfde intensiteit. De dubbelzang bij Orbit Culture kan gerust ondertussen kenmerkend genoemd worden en zoals de liefhebber weet, is Niklas uitermate goed in staat om een groove neer te zetten die met kapitalen geschreven en met het volume op max beluisterd dient te worden. Het is daarbij goed om je bloeddruk niet te laten meten want het adrenalinepeil bereikt ongekende hoogtes.
Veel logger en trager krijg je de heimachine op je kop bij Death Above Life, één van mijn favorieten door de enorme zware groove die steeds gesierd wordt door een pulserend gitaargeluid. Daarbij gebruikt Orbit Culture rustige momenten om het contrast steeds groter te maken. De zang van Niklas is er één van een uit de kluiten gewassen neanderthaler en de spierballen bollen op tijdens iedere luisterbeurt. De voorliefde voor klassieke arrangementen komt daarbij om de hoek kijken na ruim drie minuten. Het lijkt een voorbode voor een muzikale apocalypse en de spanning ligt hoog. Toch eindigt dit metalsprookje dan toch goed met de basisriff en leefden we gelukkig nog lang en gelukkig.
Die keiharde riffs in een daverende groove die als een losgeslagen heimachine op je afkomt, is gelukkig heel veel aanwezig op het album. Luister maar naar Inside The Waves dat een toegankelijk karakter kent en daardoor enorm aanspreekt. Ook hier zijn de ervaringen met Slipknot latent aanwezig. De drumritmes zou je zo over Psychosocial kunnen leggen. Wanneer het groovende geluid ter sprake komt, hebben we de oversteek gemaakt via een rustiek stuk muziek alvorens de groovemuur weer wordt opgetrokken. Het broertje hiervan heet Nerve. De toegankelijkheid is aanwezig, het tempo is goed en de wending na vier minuten is om je vingers bij af te likken.
Dan zijn er nog de twee singles The Tales Of War en Hydra. De klassieke start in The Tales Of War laat de voorliefde voor de muziek van Hans Zimmer en Howard Shore horen. Het is mooi hoe Niklas deze accenten weet in te voegen in een compositie die wederom bol staat van de testosteron en adrenaline dat met krachtige coupletten en herkenbare refreinen op je afkomt. Bij Hydra zijn het wat industriële elementen die het logge karakter body geven. Het is log, groovy en de mix van clean vocals en growls/grunts zijn kenmerkend en opzwepend. Halverwege mag de variatie in geluid even aan de deathmetal ruiken. Terwijl tijdens de complete compositie de gitaarmelodie als baken dient.
The Storm zou daarentegen zomaar bij Amon Amarth vandaan kunnen komen om over te gaan in Neural Collapse waarbij de wals ontembaar over je heen blijft komen. Ook hier houdt Orbit Culture de zaag scherp door te variëren in intensiteit waarbij hij een klein stukje akoestisch spel niet wordt geschuwd. De solo die volgt in niet echt een solo maar een opeenvolging van gitaarnoten die meer en meer ondersteund worden door de heipaalconstructie van drummer Christopher Wallerstedt. Met The Path I Walk sluit Orbit Culture het album heel verrassend af. Je zou het een ballad kunnen noemen, maar dat dekt de lading weer niet helemaal. Het schorre stemgeluid past goed en deze compositie zou misschien aantonen hoe graag Niklas een keer een optreden zou willen doen met een orkest.
Duidelijk is dat het album Death Above Life me van voor tot achter weer weet te vermaken. Het album pakt me en dat is toch mooi na alle albums en EP’s die ik al mocht beluisteren. Orbit Culture ziet dit album als een nieuw begin. Als een Zweedse Renaissance. Ik hoor het gewoon aan en geniet met volle teugen.