Voor een laatste maal melden we ons weer bij de hoofdingang, nog een keer wachten we samen met de vele festivalbezoekers om het mooie festivalterrein in Schijndel te mogen betreden. De derde en tevens laatste festivaldag van Paaspop staat op het punt om te beginnen en we hebben er enorm veel zin in, mooie namen in het verschiet, Let’s Go!
Zoals veel vaker dit weekend hebben we wederom de weg gevonden naar The Shelter waar Beans & Fatback de dag mogen openen. Het project van Onno Smit en Paul Willemsen begon ruim vijftien jaar geleden en toendertijd haakten diverse sterren van het Excelsior-label aan om zo nu en dan een nummertje met hen mee te spelen. Het geheel klonk toen wat folky en een tikkeltje Americana. Met dat in het achterhoofd dachten we een mooi rustige opener te pakken te hebben, maar niets was minder waar. Beans & Fatback waren een flinke stap steviger geworden en hadden aan de eerder genoemde stijlen ook wat bluesrock toegevoegd, waardoor we bijna zouden denken dat we bij een show van The Black Keys aanwezig waren. Beans & Fatback leverden dan ook een energieke show af wat zorgde voor de eerste openingsdansjes van deze zondag. Heerlijk gitaarspel galmde door The Shelter, de versterkers mochten weer open vandaag!
Rptterdam bleek op deze editie van Paaspop leverancier van een paar verdomd lekkere bands. Na onder andere DOOL en Tramhaus liet ook Elephant een goede indruk achter op Paaspop in The Shelter. De band bewees een serieuze makeover te zijn doorgegaan. We gingen uit van een poppy formatie met wat vleugjes Americana, maar net zoals bij voorgangers Beans & Fatback is er ondertussen wat veranderd. Het vernieuwde Elephant heeft de koers gewijzigd op hun nieuwe album en heeft de stijl Indierock omarmd en daarnaast nog de shoegaze toegelaten. Deze soort van koerswijziging bleek een schot in de roos, de toeschouwers in The Shelter konden het allemaal wel waarderen, het was ook drukker dan aanvankelijk gedacht zou worden bij deze band. Het fijne gitaarspel, de heerlijke solo’s en extra vocalen zorgden voor een volle sound. Met deze gedaanteverwisseling zit er dan ook nog veel moois in het verschiet voor Elephant.
Op Paaspop was er ook voldoende ruimte voor tribute-bands en naast de optredens in de theatertent was er ook bij de Thunderbolt plek voor deze acts. Zo speelde er deze middag de zogenaamde Dutch Dublinners. Wie enigszins goed had opgelet zag al vrij snel dat achter deze formatie eigenlijk Pater Moeskroen schuil ging, maar vandaag draaide het voor de gelegenheid om Ierse folkmuziek. Whiskey In The Jar, Dirty Old Town, Fiesta en The Wild Rover waren slechts een paar nummers die voorbijkwamen en de oplettende luisteraar hoorde al snel dat het niet alleen de muziek van The Dublinners was wat de band ten gehore bracht. Eigenlijk kwam elke meezinger uit Ierland voorbij en er werd dan ook volop meegezongen in de Thunderbolt, de plek waar groene bierflesjes massaal de lucht in werden gehouden en er vrolijk werd meegedanst. The Dutch Dublinners maakten er een vrolijk meezingspektakel van en ook wist de formatie de songs ook zeer vermakelijk te brengen. Zelfs Joost Is Anders Geaard kwam ineens voorbij in het Engels, maar de band sloot wel af met Pater Moeskroen-klassieker Laat Maar Waaien. Wat was het een feestelijke bende in de Thunderbolt.
Een bende van een geheel andere orde zou het worden in The Shelter bij Ploegendienst. De tent was voor even het domein van Ray Fuego en de charismatische frontman had The Shelter dan ook binnen no time in zijn greep. Hij gromde, hij tierde, las af en toe een gedichtje voor, maar liet vooral merken dat hij wel heel graag een moshpit wou zien. Ploegendienst is al jaren de hofleverancier van dampende bendes en dat was vandaag niet anders. Het publiek bleef maar gaan en gaan. Als er onverhoopt iemand in de moshpit onderuit ging werd deze direct opgetild, hoewel de moshpit bikkelhard ging was er niemand die echt slachtoffers wou maken. De menigte ging uit zijn dak op het nummer Interessant, wat Ploegendienst opnam met Spinvis, maar ook nummers van eerdere albums kwamen voorbij. Ray Fuego bleef de boel maar opfokken en ook zijn muzikanten wilden graag een circlepit zien. Om de feestvreugde nog meer te verhogen kwam de frontman tegen de barriers staan, nog dichter bij zijn fans, die snel een high five gaven en weer doorstuiterden. De band speelde vol vuur, een moordend tempo, punk zoals het hoorde. Aan het einde van de set kwamen nog favorrieten Ik en Rattenkop voorbij en als afsluiter was Pikkie In Me Sok bedacht. Voor een laatste maal werd The Shelter gesloopt, het was maar goed dat het festival bijna ten einde liep.
Vervolgens meldden we ons in de Apollo voor een volgend dansfeestje, maar dan van een heel ander niveau. Parov Stelar is de naam van een Oostenrijkse DJ die graag allerlei stijlen met elkaar wil mengen. Bij een optreden wil dat zeggen dat het publiek lounge, jazz, latin, pop en een vleugje balkan voor de kiezen krijgt, maar dan wel met een complete live-band Op Paaspop betekende dat dan ook dat er een aantal blazers waren opgetrommeld, er een drumstel op het podium stond en Parov Stelar werd vergezeld door een zanger en een zangeres door beurtelings een nummer voor de rekening namen. Paaspop kreeg een strak geregisseerde show te zien, waarbij alles tot in de puntjes was voorbereid, van de visuals tot aan de changeovers. We waren dan ook getuige van een strak getimede show, waarbij weinig ruimte leek voor spontaniteit. Wel zorgde de vrolijke klanken ervoor dat er voldoende was om op te dansen en ook de visuals zagen er piekfijn uit. Doordat Parov Stelar diverse stijlen liet horen was er voor elk wat wils, maar de lompe harde beats waren wel even wennen. Ook was het wel vreemd dat de act halverwege de set het podium afliep om na een korte pauze weer terug te keren. Zoiets zou beter passen bij een eigen show en niet bij een festivalset van een uur.
In de Apollo verzamelden niet veel later veel jonge vrouwelijke fans zich vooraan bij het podium. Wie zou denken dat deze dames alvast op tijd wouden zijn voor Goldband kwam bedrogen uit. Nee, deze dames wilden graag een mooi plekje bemachtigen voor de show van The Kooks. De Britten waren weer terug in Schijndel en deden eigenlijk hetzelfde als wat de band in 2015 deed. Op de setlist van toen prijkten namelijk nagenoeg driekwart dezelfde nummers, maar dat bleek het publiek niet erg te vinden. Men zong graag mee op She Moves In Her Own Way en Ooh La, maar ook een nummer zoals Seaside ging erin als zoete koek. En juist die zoete koek is waar The Kooks misschien de plank wat missloeg. De achterkant van het podium was ingeruimd voor wat visuals en The Kooks lieten daar wel heel graag zien wat de heren allemaal hadden meegemaakt. Keer op keer passeerden dezelfde beelden, met telkens weer een ander bandlogo. Daarnaast wou men wel heel graag de frontman in het zonnetje zetten met beelden van diverse fotoshoots. Iets te veel propaganda en zelfbevlekking, waarbij de terugkerende hartjes op een gegeven moment echt irritant werden. The Kooks waren nogal vol van zichzelf en dus vooral frontman Luke Pritchard die maar allerlei poses bleef aannemen. Muzikaal was er weinig aan te merken aan de set, soms iets te zoete liedjes, maar wel de klassiekers van weleer én goed uitgevoerd, maar soms blijkt dan ook dat een band horen op de radio voldoende voelt.
Terwijl ondertussen na al die dagen alsnog de regen zich laat zien in Schijndel banen we ons voor een laatste maal naar The Shelter. Daar werd ondertussen al druk gewerkt om het podium klaar te krijgen voor de allerlaatste show van Paaspop. Tussen de zeilen door turend naar buiten zien we ferme druppels grote plassen vormen en dan waren we toch blij dat Paaspop zoveel verschillende tenten had opgebouwd zodat praktisch niemand buiten zou hoeven staan in dit weer. Voor een laatste maal werden de versterkers ingeplugd en was het tijd voor DeWolff. De heren mogen naast Peter Pan Speedrock ondertussen ook wel een van de huisbands genoemd worden, want ook DeWolff is erg vaak van de partij in Schijndel en dat bleek niet voor niets. Keer op keer weet de band weer een compleet nieuwe show uit de hoge hoed te toveren. Per album leek de band weer te evolueren en de show die DeWolff vandaag liet zien was weer piekfijn in orde. Rockportaal zag de band onlangs nog in de Effenaar en vandaag kregen we daarvan een verkorte versie. DeWolff is ondertussen al lang niet meer een trio, men heeft zich versterkt met een extra gitarist en ook twee achtergrondzangeressen, waardoor er nog meer mogelijk bleek. Wel is frontman Pablo van der Poel nog steeds het absolute boegbeeld en hij was dan ook veelal aan de rand van het podium te vinden om zijn fans op te jutten met zijn heerlijke zang en dito gitaarspel. De aanstekelijke bluesrock werd vanavond ook nog eens voorzien van een soulvol jasje, waardoor The Shelter heel wat moois kreeg te horen. Op de setlist veelal nummers van het nieuwste album Muscle Shoals, de songs van de eerste albums bleken echt verleden tijd. Men zou met gemak een hele avond kunnen vullen met het vele wat de band had voortgebracht, maar men beperkte zich tot de actuele tracks, waarbij iets na half een het laatste nummer werd ingezet. Rosita was voor het laatst bewaard en in deze track had de band alles zitten wat de heren (en dames) zo typeerde. Stevige gitaren, een bluesy randje, heerlijke drums, soulvolle achtergrondzang en een losgaande Pablo van der Poel, die zelfs even het publiek in dook om daar verder te zingen. De song Rosita klinkt overigens live ook keer op keer wat anders, zo bleek DeWolff gezien het tijdstip niet eens meer bij een groot meezingstuk toe te komen en rondde het op een andere weergaloze wijze af. DeWolff was dan ook de ware afsluiter van Paaspop 2025. We hadden er weer enorm van genoten en kijken alweer uit naar de volgende editie. Krijgen we misschien weer een echte grote rockafsluiter in de vernieuwde Apollo?
Foto’s door Charlotte Grips – Rockportaal.nl
