Plastic Barricades – Self-Theories

Het nieuwe album van de Indie band Plastic Barricades heeft als achterliggende vraag wat het betekent menselijk te zijn als verandering de enige constante is.
Op dit nieuwe album bestaat de line-up slechts uit twee muzikanten, Gitarist/toetsenist/zanger Dan Kert en drummer/gitarist/toetsenist Paul Love. Deze laatste heeft ook de productie gedaan. De teksten op het album gaan over wanhoop en hoop, angst en optimisme, gebrek aan zelfrespect en de actieve zoektocht ernaar, tekortkomingen van de moderne wereld en het opnieuw uitvinden van ons zelf om een betere toekomst te creëren.
Het album kent tien nummers die aangevuld zijn met twee niet eerder verschenen demo’s om zo tot een acceptabele speelduur te komen.  De term Self-Theories gaan over het zelfbeeld dat we al heel vroeg in ons leven van onszelf hebben, en hoe dit zelfbeeld bepaald hoe je gaat denken, hoe je je gedraagt en hoe je je voelt. Maar, we zijn niet wie we denken dat we zijn, we zijn wat we doen.
Don’t Follow Me gaat over acties en gevoelens die we bewust denken te maken, maar die toch ingegeven worden door de omstandigheden in je werkelijke leven.  De nummers Everyone’s Busy en Final Chance zijn de twee demo nummers die op het album staan.  Het zijn rustige luisternummers, zoals het merendeel van het album. In het nummer Glaring Screens wordt het tempo wat opgevoerd en ontstaat er een dansbaar nummer met enige hitpotentie.
Optimist wordt gedomineerd door een akoestische gitaar waarna flink tromgeroffel het nummer Right To Be Adored inluidt. Het geheel van de nummers doet wat poppy aan, het doet in de verte wat denken aan de jaren tachtig pop, maar dan niet de beats en uptempo nummers. Het geheel van twaalf nummers is genoeg om voor iets minder dan een uur even te ontsnappen aan de drukke hectiek van de dag.