Profuna Ocean – Continuation

Profuna Ocean heeft zich sinds de oprichting in 2008 zeker al bewezen met de albums Watching The Closing Sky en In Vacuüm. Zowel pers als publiek waren lovend over de muziek en terecht werd de band in 2013 uitgeroepen tot beste progressieve band uit Nederland.
De muziek wordt gekenmerkt door elementen die ook bij The Pineapple Thief, Anathema en Porcupine te vinden zijn. Op het album In Vacuüm resulteerde dat ik een prachtig album met een aantal progressieve en vooral langere composities. Op de nieuwe EP Continuation, dat het eerst product van de band is bij MEY Productions, heeft de band getracht om de muzikale boodschap meer te vertalen naar meer compacte composities. Vijf ervan kun je beluisteren op de EP. De vijf composities hebben diverse invalshoeken. Zowel muzikaal als tekstueel. Met Black Train opent Profuna Ocean de EP in een meer (indie)rockstijl. Daarmee wordt de luisteraar meteen op een prettige manier uitgenodigd om de gehele EP te beluisteren. Aantrekkelijk, maar vooral toegankelijk zet de band een compositie neer die geregeld even een zware riff onderdak biedt, wat distortion toevoegt, Arjan Visser zijn basgitaar naar boven haalt en een klein Porcupineboompje wordt geplant.
Met de akoestische start in Cc Song gaat Profuna Ocean de meer melancholische kant op. Het stemgeluid van Raoul Potters is helder en prachtig. De compositie die geschreven is naar aanleiding van het heengaan van Chris Cornell ademt het verdriet maar ook de troost in de melancholische setting. Rene Visser geeft het ingetogen spel met zijn keyboards meer vulling en heel langzaam wint de compositie aan kracht zonder die emotionele vibe te verliezen. Behalve zijn prachtige zangspel weet Raoul daarna een gitaarsolo neer te zetten die het geheel complementeert en elementen uit het geluid van Pink Floyd voorzichtig inzet. In de volgorde op de EP is het enigszins bijzonder dat juist na het trieste thema in Cc Song de compositie I’m Glad You Survived erna komt. Wederom ligt de melancholie er dik bovenop maar Profuna Ocean weet het zo neer te zetten dat het niet zoetsappig of gezapig wordt. Er is altijd een kracht aanwezig die zich wil losbreken in de refreinen. Niet zozeer in veel kracht maar meer in de volheid van de muziek. Tussendoor wordt er stevig geknipoogd naar David Sylvian voordat Raoul zijn gitaar weer naar voren speelt. Zijn solo’s zijn heerlijk en komen zo goed tot zijn recht door de stabiele progressieve basis van het drietal erachter. I’m Glad You Survived ervaar ik als een soort overgangsfase tussen de meer (indie)rock in de eerste helft en de meer progressieve sound in de tweede helft. NRA heeft de diverse schietincidenten in de VS als inspiratie. De toegankelijke compositie heeft de nodige progressieve elementen in zich die zich meer gaan manifesteren naarmate de compositie vordert. De floydvibe floreert ook in deze compositie door de samenzang in combinatie met het atmosferische muzieklandschap dat Profuna Ocean neerzet. De muzikale tussenstukken zijn een genot voor het oor en het spel tussen riff en solo is bijzonder treffend neergezet. Profuna Ocean beheerst hier de kunst van het vertellen van een verhaal met louter instrumenten. De progressieve sound zet zich door in de afsluiter True Fear. De start is geweldig met het opzwepende geluid van drummer Fred den Hartog en bassist Arjan Visser. Naadloos komen Raoul Potters en Rene Visser aanschuiven totdat de melodie en ritmes geregeld veranderen en er allereerst een mooie balans is in het ritmespel, maar waar daarnaast de interesse ruimschoots geprikkeld wordt. Riverside zou een soortgelijk stuk muziek neer kunnen zetten op deze manier. Een muzikaal intermezzo onderbreekt heel even de doorgaande basis maar die komt op het goede moment weer terug waarna het opzwepende intro van Fred en Arjan resoluut de kurk van de progressieve fles afschieten en er een stevig worstelspel ontstaat tussen gitaar, bas en keyboards dat gelukkig geen winnaar kent, maar wel een overwinning mag claimen.
In tegenstelling tot In Vacuüm is Continuation iets anders van aard. Het begin van de EP is meer richting de alternatieve (indie)rock geschoven en de composities zijn wat compacter van aard. Maar…..het was de bedoeling van Profuna Ocean om de boodschap intact te houden en dat is terdege gelukt. Vijf composities is misschien niet veel, maar Profuna Ocean krijgt het voor elkaar om juist in dat beperkte aantal een mooi evenwicht te vinden en aantrekkelijke en knappe composities neer te zetten van hoogstaande kwaliteit. Een band die binnen het proggenre sterk aanwezig is en wat zou ik ze graag zien op een festival (wanneer dat mogelijk is) met Riverside en/of Day Six.