Skarlett Riot – Invicta

Maar liefst drie jaar heeft Skarlett Riot gewerkt aan hun nieuwste album Invicta. Deze zal op 7 mei 2021 het daglicht zien via Despotz Records. In de bio is te lezen dat de band afgelopen jaren heel wat stormen heeft doorstaan op zowel persoonlijk vlak als band niveau. Dit heeft zich vertaald in het nieuwste werk van de band. Tel daar dan ook nog de Covid pandemie bij en dan zijn de rapen helemaal gaar. Dikke pluim voor de band om in deze tijd een gloednieuw album te releasen. Ik heb deze band al live aan het werk mogen zien en was toen gelijk verkocht. Erg benieuwd ben ik dan ook naar hun nieuwste werk want het beloofd heel wat te worden. Er zijn inmiddels al een paar tracks die het daglicht hebben gezien en die stillen mijn nieuwsgierigheid niet. Sterker nog, mijn nieuwsgierigheid wordt alleen maar versterkt. Tijd voor een review dus want heb het album al een tijdje op repeat spelen. Eens kijken of mijn verwachtingen gaan kloppen.
Het album gaat van start met Breaking the Habit. Een track die gelijk laat horen waar dit album heen gaat. Volle kracht vooruit, een tikkie agressie misschien wel en lyrics die er niet om liegen. Top dit af met diepe en duistere baslijnen en je hebt een meer dan prima track. Lekker!!!!!!!! We gassen nog even verder met Gravity. Een track die ondertussen mijn persoonlijke lijflied is geworden. In tempo zetten we een tandje bij en beuken ondertussen gewoon door. Voor iedereen die teveel geeft om de meningen van anderen, deze track is voor jullie! Luister, leer en doe er wat mee zou ik zeggen. Van deze track verscheen ook al een clip.

Black Cloud lijkt de ballad te worden van het album. Echter klopt mijn gevoel niet en we rocken toch verder. Al ligt het tempo beduidend lager dan de vorige tracks, het is en blijft een track met ballen. Chloe (Zoals Skarlett echt heet) laat hier goed horen dat ze van alle markten thuis is. Haar cleane zang is gaaf om te horen maar oh wee als ze haar grunts laat knallen. Of moet ik zeggen brullen? Dan ga maar schuilen! We zetten weer gas bij met Underwater. Een track die duidelijk de battles laat horen van psychische issues. De schreeuw om hulp: “I am drawing. Can you hear me under water?” De frustraties zijn letterlijk te voelen door de screams en grunts van Chloe. Kippenvel! De afwisseling van subtiele stukken met stukken die voluit beuken werken hier meer dan prima. Even op adem komen en weer gas erop. Prima track! We stampen verder met Stronger. Deze laat de struggle horen die mogelijk kan passen bij de band struggles. Hoe je als band vecht om herkenning te krijgen, de battles tegen afwijzingen van labels of wat dan ook,…  Ook van deze track verscheen al een clip.

De beuk gaat er flink in met Cut The ties. Een meer dan prima track waar je eens flink de haren kan laten wapperen. Top dit af met een rete strakke gitaarsolo! Meer!!!! We komen weer even op adem met Into Pieces, de ballad op het album. Hier schittert Chloe op subtiele manier in haar zang. Geen geweld maar mooie pure zang met een rauw randje. Ook de gitaren zijn subtiel aanwezig. Heerlijk de opbouw die er toch halverwege de track zit waardoor er toch nog wat rockgehalte naar boven komt borrelen. De rem gaat er weer af en we gassen weer door met Not Alone. Ik betrap mijzelf dat ik behoorlijk zit mee te stampen met mijn voeten op de grond. De stormram wordt weer boven gehaald. De scherpe gitaarriffs werken hier meer dan prima met de wervelende drums. Het refrein kruipt als een oorworm in mijn brein om daar nog rustig ff verder te knagen. “You Are not alone! Take my hand, reaching to me!” We beuken verder met To The Flames. Een track die ook wat springerigs heeft. Het is met vlagen wel de meest poppy track op het album. Met de refreinen zie ik het live al gebeuren dat iedereen staat mee te springen. Hoppa! Feestje! Dat is wat voor The Swinging camera’s op het FemME festival. Falling houd de vaart nog steeds in het album. Rustige passages wisselen elkaar mooi af met bombastische stukken. Dan komt er echt een muur aan geluid op je af om dan daarna toch weer even op adem te kunnen komen. Heerlijk! Als hekkensluiter vinden we Human. Nog één keer mogen we gas geven. Ook deze track galmt al een tijd door de speakers. Heerlijk om nog ff alle agressie en frustratie eruit te kunnen gooien: “I’m sick of suffocating, keeping it built up inside”. Ook verscheen er een jaar geleden een clip van deze track.

Het album om kort te gaan:
Dat Skarlett Riot al lang geen puppies meer zijn in de metal wereld bewijzen zij met Invicta. Lyrics waar de struggels van afgelopen jaren duidelijk in te horen zijn werken meer dan prima. Skarlett brengt dit met haar vocalen meer dan prima over waardoor de lyrics tot leven komen. Je voelt ze letterlijk. Meer dan eens krijg ik kippenvel op mijn armen. Voor een breed publiek zal het album voor veel herkenning zorgen. De thema’s die aangesneden worden liegen er niet om en zullen voor veel luisteraars bekend klinken. De battles zijn er bij iedereen en zeker nu in deze Covid-19 tijd zijn ze er misschien nog wel meer dan ooit. Alle tracks op het album zitten prima in elkaar. Alle lagen van instrumenten zijn mooi in balans zodat er geen gevechten ontstaan van overheersende instrumenten of zang. De sound is gelukkig niet die van een 12 in een dozijn. Gewoon een heerlijk album met ballen! Voor de liefhebbers van Asking Alexandria, In This Moment en Bullet for My Valentine zou ik zeggen: “Check dit album! Je zal niet teleurgesteld worden”. Mijn gevoel klopte dus wel degelijk dat dit een album zou gaan worden waar je van gaat smullen. Correctie, verslaafd aan wordt!
Line up:
Skarlett: Lead vocals en gitaar
Danny: Gitaar en backing vocals
Tim: Bass en backing vocals
Luke: Drums
Tracklist:
Breaking the Habit
Gravity
Black Cloud
Underwater
Stronger
Cut the Ties
Into Pieces
Not Alone
To The Flames
Falling
Human