Spoil Engine – Renaissance Noire

Met Stormsleeper liet Spoil Engine heftig van zich horen. Een flinke tour was het logische vervolg daarop. Een tour die de band zelfs tot in China wist te brengen. Met het vertrek van gitarist Bart Vandeportaele besloot Spoil Engine niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar als viertal verder te gaan. Toch was het een flinke aderlating omdat Bart voornamelijk verantwoordelijk was voor de muziek. Met de koppen bij elkaar gestoken werd er een ‘vernieuwde’ Spoil Engine geboren en werd de rol van gitarist Steven ‘gaze’ Sanders belangrijker voor het totale geluid, zoals ook in het interview met zangeres Iris Goessens te lezen is. De zangeres in kwestie liet ook nog eens haar wilde lokken kortwieken, maar een oud Vlaams gezegde geeft weer: “Een goez verliest wel hurr hoaren, maar niet hurre streken” en laat ook op Renaissance Noire flink van zich horen waarbij ze diverse facetten van haar zangtechniek gebruikt.
Renaissance Noire wordt soms als harder en brutaler omschreven als Stormsleeper, maar daar kan ik niet geheel in vinden. Op menig frustratiemoment kan ik nog altijd Disconnect van Stormsleeper opzetten als biologisch medicijn. Wel kan ik me erin vinden wanneer men Renaissance Noire omschrijft als een album met meer contrasten. Venom is daar een goed voorbeeld van. Dit is enerzijds raggen met een hoofdletter met in het kielzog een opzwepend ritme dat er aardig de vaart in houdt. Maar er is zeker degelijk ruimte voor mooie melodieën en rustigere stukken. Ook Golden Cage kan omschreven worden al seen compositie met veel contrast. Het stemgeluid van Iris is warm en zuiver en Steven laat zijn gitaar bijna op een bluesy manier ‘huilen’. Aanvankelijk lijkt het of je met een ballad van doen hebt, maar de deksel gaat zeker van de pan richting het einde van de compositie.
De toon zet zich zeker, hetzij iets krachtiger aangezet, in Frostbite waarin het refrein goed aangezet is en de variatie in zang uitstekend te noemen is.
Dat Renaissance Noire zwaarder klinkt dan de voorganger komt dan toch waarschijnlijk door Warzone. Het drumwerk is strak en sterk uitgevoerd en Warzone is daarbij voorzien van een lekkere gitaarsolo die samen met een duidelijk refrein een voorbode zijn van een soort van breakdown. Wat zwaarder van karakter klinkt No Flowers For A Pig. Iris laat zich hierbij horen als een heuse strotbreker en het gitaargeluid geeft een subtiel oosters tintje aan het geheel. Met The Void levert Spoil Engine een kenmerkende compositie op waarin eventuele invloeden van Arch Enemy naar boven komen drijven. Dat Iris haar vrouwtje weet te staan in deze metalcoresensatie laat ze zeker horen in Storms Of Tragedy waarin ze een diepe grunt vanuit haar tenen neerzet. Het basgeluid van Davy Vanlokeren is lekker aanwezig en Steven Sanders tovert een heel krachtige riff uit zijn gitaar. Iris grunt niet alleen. Haar stemgeluid is daarbij melodieus maar ook geregeld lekker venijnig.
Spoil Engine weet daarbij kracht, melodie en herkenbaarheid netjes met elkaar te verenigen. Single R!ot was al een goede kennismaking met het nieuwe album. Het is duidelijk en heeft eveneens een sterk refrein. De kracht van een revolutie is goed vertaald naar de muzikale ondersteuning waarin een soort van sirene een extra accent biedt. Met Medicine wordt het zware geschut verder naar voren geschoven waarin zeker drummer Matthijs uitstekend werk verricht. Tot slot mag The Hallow als dé metalcorehit van het album gebombardeerd worden. Alle elementen van een stevige meezinger/-bruller zijn aanwezig in The Hallow.
Renaissance Noire laat een herboren band horen die een meer ontwikkeld karakter laat horen, maar waar de immer ontembare furie nog altijd tot in ieder haarvat voelbaar is. Het geluid is over de hele linie meer voorzien van contrast en dat biedt een meerwaarde voor het totale geluid van Spoil Engine. Krachtige composities met een zachte, pittige kern en een vurig omhulsel waar een peper jaloers op is.