Eerlijk is eerlijk. Cyr is niet wat er van gehoopt mocht worden. Twintig nummers die in een uur en klein kwartier voorbij komen blijkt veel te lang. Wat vooral opvalt is dat de keyboard de boventoon voert. De vraag is of er wel een drummer, gitarist en bassist mee hebben gespeeld op dit album. Billy Corgan zorgt voor het herkenbare geluid van weleer. Voor de rest is het een poging om synthpop en wave in een eigentijds jasje te steken. Dat lukt soms aardig, maar over het algemeen is het album te glad en mede daardoor te eentonig. Aanstekelijke nummers, zoals het titelnummer, opener The Colour Of Your Love en Wrath, worden afgewisseld met soms onnavolgbare nummers. Het vakmanschap en schrijftalent is op die momenten ver te zoeken. Luister bijvoorbeeld naar het obligate Purple Blood, Telegenix en Dulcet In E. Verder zitten er ronduit zeurderige nummers tussen die blijven hangen in goede bedoelingen, maar vooral gericht lijken op het makkelijk scoren bij een niet zo’n kritisch pop publiek. Luister bijvoorbeeld maar naar Ramona. Een enkele keer is er een vleugje van weleer waar te nemen. Dit is slechts bij het bombastische Wyttch echt het geval. Dan veert de muziek even op. Helaas zakt het daarna verder naar het overwegend middelmatige niveau. Het klinkt meestal aardig, aanstekelijk en makkelijk in het gehoor. Ook met dank aan de inbreng van vrouwenzang. Wat echter gemist wordt is urgentie en het echte gevoel. Het blijft nogal afstandelijk en is eerder achtergrondmuziek dan een spannende The Smashing Pumpkins plaat.
The Smashing Pumpkins
The Smashing Pumpkins – Cyr
190