Het blijft bijzonder om muzikanten van het kaliber Richie Kotzen, Billy Sheehan en Mike Portnoy gezamenlijk op een podium te zien. Zo vaak krijgen we die kans niet, dus het is niet zo raar dat de Boerderij al wekenlang stijf uitverkocht is. Toch is dat niet altijd zo vanzelfsprekend. De laatste keer dat ik The Winery Dogs live heb gezien in Hedon was de Zwolse poptempel verre van vol. Dat is overigens tot mijn grote schrik inmiddels alweer 9 jaar geleden! De tijd vliegt. De geweldige reputatie van de Boerderij zal ook zeker een reden zijn dat de mensen hier graag komen. Een mooie zaal met overal goed zicht in combinatie met een zeer vriendelijke crew zal ongetwijfeld meespelen.
Alvorens de drie virtuozen losbarsten is het aan Jared James Nichols de eer om de avond te mogen openen. Was Nichols een aantal jaar geleden nog een bluesrock belofte, tegenwoordig neigt zijn muziek toch meer naar de hardrock met uiteraard nog steeds de nodige bluesrock invloeden. Maar niet alleen muzikaal vertoont hij meer spierballen, ook zijn armen zijn inmiddels gegroeid tot formaat boomstam. Hij lijkt inmiddels in alle opzichten op een jongere versie van Zakk Wylde. (Ozzy, Black Label Society) Daar zit ook meteen een beetje het probleem. De songs zijn matig en zijn gitaarspel is nogal onsamenhangend. Zijn solo’s dienen de nummers niet echt en het lijkt wel alsof hij te beperkt is om er echt iets speciaals van te maken. Op sommige momenten denk je, nu gaat hij los maar komt er vervolgens niks. Wat Nichols muzikaal tekort komt maakt hij echter qua uitstraling grotendeels goed. Hij is enthousiast, spontaan, heeft humor en begeeft zich al spelend tussen het publiek. Daar win je wel zieltjes mee, zo blijkt, want hij krijgt de inmiddels volle zaal goed mee. In dat opzicht kun je dus toch spreken van een geslaagd optreden, want hij heeft hier ongetwijfeld een aantal nieuwe fans mee gescoord. En met de zomer in aantocht zou hij ook zeer op zijn plek zijn op een festival.
En dan The Winery Dogs. Met Grand Funk Railroad’s We’re an American Band als introtape kan het feestje beginnen. Want een feestje zal het worden. Alleen de opkomst van de mannen is al genoeg om de zaal in extase te krijgen en dan is er nog geen noot gespeeld. De band trapt af met Gaslight en Xanadu, twee nummers van het nieuwe album III. Duidelijk is dat Sheehan en Portnoy er meteen veel zin in hebben. Sheehan (o.a. Mr. Big, David Lee Roth) staat met een brede grijns zijn niet bepaald misselijke baspartijen te spelen alsof het niks is en heeft veel contact met het publiek. Portnoy (o.a Dream Theater, Flying Colors, Neal Morse Band) is zoals altijd de grote gangmaker op het podium.
Eigenlijk is hij ook een frontman. En dat is voor een drummer vrij uniek. Is er überhaupt een andere drummer die zoveel plezier en uitstraling heeft als Portnoy? Ik waag het te betwijfelen. Het is een fenomeen. Kotzen (o.a. Poison, Mr. Big) lijkt er iets minder zin in te hebben. Hij oogt wat afwezig en alleen als hij even oogcontact heeft met de anderen kan er heel sporadisch een zuinig lachje af.
Toch is Kotzen wel verantwoordelijk voor de hoogtepunten op deze warme zomeravond. Vooral in het tweede gedeelte van de show speelt hij een aantal weergaloze solo’s. Het gemak waarmee dat gepaard gaat is ontzagwekkend en hij krijgt er dan ook een ovationeel applaus voor van de inmiddels oververhitte zaal. Tussen al die enthousiaste mensen staan overigens ook een flink aantal bekende muzikanten uit de Nederlandse rockscene. Zoals gebruikelijk bij een nieuw album staat de setlist voor een groot deel in het teken van het nieuwe werk. Toch zijn de meeste nummers deze avond afkomstig van het debuut, dat inmiddels ook alweer tien jaar oud is. Dat de heren begenadigde muzikanten zijn betekent niet automatisch dat het ook begenadigde songschrijvers zijn. Het bijzondere aan het songmateriaal van The Winery Dogs is dat het allemaal songs zijn met een kop en een staart, een goede gitaarsolo bevatten en uiteraard uitmuntend gespeeld worden, maar dat die songs eigenlijk niet blijven hangen. Ze gaan feitelijk het ene oor in en het andere weer uit. En toch is er niemand die daar om maalt. Het is meer de spanning en het opgewonden gevoel dat iedereen heeft om deze klasbakken samen te zien spelen in de hoop dat het een paar magische momenten oplevert. En die zijn er genoeg deze avond. Oké, een bassolo is wellicht niet helemaal meer van deze tijd, maar als Sheehan die doet, is het toch weer indrukwekkend. Het samenspel is een lust voor het oog en oor en de onderlinge chemie tussen de drie muzikanten is onmiskenbaar aanwezig. Voor degenen die er in Zoetermeer niet bij konden zijn is er goed nieuws, in november komen The Winery Dogs terug om hun zeer uitgebreide tour af te sluiten in Tilburg.
Foto’s: Monica Duffels
