Over het weer heeft Vestrock (ook) in 2025 niet te klagen. Na een fraaie vrijdag, straalt de zon ook op de zaterdag van de vijftiende editie van het festival in Hulst. De aftrap van het eerste optreden op deze dag is een uurtje vroeger dan op de vrijdag, waardoor nog langer genoten kan worden van muziek zoals het bedoelt is: LIVE.
Zoals elk jaar krijgt ook in 2025 talent de kans zich te laten zien (en horen) op Vestrock, waarbij daarnaast ook acts uit de regio hun plekje mogen innemen op de line-up. Het Thoolse Grainbait is één van die bands uit de regio, welke aan het begin van de tweede dag de Kapel mag openen. Waar de mensen zich liever nog wat in de frisse lucht buiten willen bevinden, zijn er toch ook wel mensen die de stap naar binnen wagen, en daar niet onverdienstelijk worden bedient.
Gelijktijdig mag op het hoofdpodium High On Chai de spits afbijten. Aan de energie van de band ligt het niet en ook de sound die wordt gebracht is alleraardigst. Zonde dan toch dat vaak aan het begin van de dag de mensen het festivalterrein pas later op de dag weten te vinden.
Toepasselijk bij de temperatuur buiten, welke in de tenten zeker niet minder is, volgt een dosis surfrock van Tarzan & the Beachwaiters. De surfende strandwachten hoefden niet ver te reizen vanuit Middelburg naar Hulst, maar weten het publiek goed wakker te schudden. Een weigerend confetti kanon kan daar geen afbreuk aan doen. Wat meer dansgericht is het dan in de andere tent bij puntjudith, waar het publiek liever de ingang verkiest dan plaats te nemen in het zwarte hol.
Een meer dan terecht plekje op de main stage is weggelegd voor Ramkot. De Belgische band stond in het verleden al eerder op Vestrock en mag deze vijftiende editie meevieren. Aangekondigd door Stefan Koren van KINK, dat station dat van gitaren houdt, begint de band opvallend rustig. De ballad Rosa, welke tijdens de clubtour nog de afsluiter was, vormt nu de opening.
Daarna wordt de piano veelal achterwege gelaten en laten de heren de gitaren (en drums) het werk doen.
Een heerlijk blokje rock, zo aan het begin van de middag in Hulst, waar de zon zich nog maar eens wat meer laat zien. Mogelijk enig ‘jammer’ puntje is dat de band wat ‘vroeg’ stond geprogrammeerd, waarbij het veld nog maar een beperkte vulling kent. Zonde, want aan Ramkot lag het zeker niet.
In de categorie ‘Waar haal je die vandaan?’ heeft Vestrock ook wat namen weten te strikken. Terwijl het komen en gaan is van mensen in de Novus Stage met Nina Utashiro, waarbij de half Japanse en haf Duitse in een bijna niets verschuilend outfit een uniek, bijna niet te beschrijven sound voortbrengt. In de grotere tent, de Nexus Stage, zijn Pete & Bas terug te vinden. Wie, vraag je je af? Nou twee heren op leeftijd (70+), welke een rap set afleveren.
Veel bezoekers wagen hierbij een kijkje in de tent om dit mee te maken en kan ook zeker wel als grappig worden bestempeld. Er wordt dan ook fanatiek meegeklapt op de klanken van We Will Rock You, welke ook de revue passeert. Eerlijkheid gebied wel te zeggen, dat het misschien net ook even wat te lang was.
Een ‘Saturday afternoon’ volgt op de main stage met de heren van The Veils. De indierockers uit Nieuw-Zeeland brengen voornamelijk toch een sound die oproept om ‘te luisteren’. Met het warme zonnetje en een handdoekje op de grond is dit dan ook goed te doen. Al lijkt ook een deel van het publiek daar niet direct voor naar Vestrock te zijn gekomen. En dat terwijl de muziek van The Veils toch echt wel dat luisterende oor verdient.
Totaal het tegenovergestelde volgt niet veel later wanneer de Wodan Boys het podium betreden. De Haagse rockband, laat even wat pure rock los over Hulst. Vanaf minuut één stralen de heren energie uit, welke aanstekelijk werkt op het publiek. Moshpits maken zich dan ook snel meester van de Nexus Stage, waar schijnbaar meer dan genoeg energie voor is ondanks de hitte
De band bracht onlangs zijn eerste langspeler uit, waarvan natuurlijk ook Karaoke Rockstar de revue mag passeren op Vestrock. Het ritueel met de sjaaltjes, kan ook deze middag op de gretige aftrek rekenen. Waarbij daarnaast ook Bells heerlijk over het terrein heen galmt.
Keuzestress geeft de zaterdag van Vestrock zeker ook, met diverse gelijktijdige optredens. Zo staan de Wodan Boys pal tegenover Hiqpy, één van de opkomende alternatieve rockbands in Nederland. Het deel dat ik meekreeg van de set was zeer zeker de moeite waard en had mogelijk zelfs een groter podium verdient.
Misschien wel het ‘vervelendste’ tijdstip om op de line-up te staan is wellicht ‘etenstijd’. Zo blijkt ook op deze zaterdag op Vestrock op het moment dat The Indien de mainstage mag aandoen. De indierock band rond zangeres Rianna Walther, heeft bijna de ondankbare eer om dit tijdstip te mogen innemen. De afgelopen jaren timmert de band aardig aan de weg, waarbij ook de nodige airplay voor de band is. De kenmerkende sound doet het ook zeker op Vestrock goed, al zal menig bezoeker de klanken van onder ander Stay en Be Yours in de rij bij de foodcorner hebben meegekregen.
In ieder geval had de band een goede opwarmer richting De Kuip, waar over een paar weken de band mag aantreden in het voorprogramma van DI-RECT.
Roze lijkt een populaire kleur op Vestrock, na Beth McCarthy en Adult Leisure op de vrijdag is er op de zaterdag andermaal een roze kopje terug te vinden het podium met Girli. Toepasselijk daarbij dan ook de poppy rock sound die zij ten gehore brengt. Terwijl bij de buren de band The Royston Club een dosis indierock verzorgen.
Zo rond de klok van achten is dan de eerste headliner op de main stage aan de beurt. Het ‘vernieuwde’ Kensington laat Hulst en omstreken horen dat ze weer terug zijn. Met de nieuwe zanger Jason Dowd in de gelederen, valt eigenlijk vrij snel op dat de sound niet heel erg ‘anders’ klinkt. Een gemiste kans of juist een goede voortzetting, smaken zullen hierbij verschillen.
De band zet zijn show nog wat kracht bij met de nodige pyro-werk, waarbij naast het nieuwe werk met Dowd, waaronder Little by Little en A Moment, het bestaande repetoire toch ook wel ‘vertrouwd’ aanvoelt. Heel beweeglijk is Jason hierbij niet, maar dat lijkt veel fans die zijn afgereisd naar Hulst niet te deren, hun Kensington is weer terug!
Voor de tweede headliner van de avond, vind een grondige verbouwing van het podium plaats. Grote decorstukken nemen bezit van het podium, waarmee Within Temptation, een deel van de ervaring van een concert van de band meeneemt naar de festivalweide. Dat de band er graag een show van maakt, blijkt dan ook gelijk met de visuals op zowel de grote als kleine schermen op en rond het podium. Waar vervolgens vanuit een vuurrode zee de band het podium betreedt met We Go To War.
Sharon steelt dan ook weer direct de show met haar masker, maar zeker ook met haar krachtige stem. Al zouden we daar de overige heren van de band mee tekort doen, welke natuurlijke een heerlijke instrumentale basis neerleggen. Voor Vestrock staan bijna natuurlijk songs als Faster, Stand My Ground, What Have You Done en Paradise (What About Us?) op het programma, waar Keith Caputo en Tarja Turunen er ook een klein beetje bij zijn op het scherm
Maar misschien wel de grootste verrassing in de show was Lost. De powerballad van de band staat niet vaak op de setlist, maar de uitvoering op deze avond in Hulst was om door een ringetje te halen. Na een kort intermezzo, met opnieuw de nodige visuals en speaking word, knalt de band vervolgens nog een keer door met Our Solemn Hour en Mother Earth. Within Temptation bewijst daar nog maar eens mee een waardige headliner te zijn op deze vijftiende editie van het Vestrock!
