Vlad In Tears is een Italiaanse gothic rock/metalband die misschien niet hetzelfde mainstream-succes geniet als pakweg Him of Lord of the Lost, maar die wel heel invloedrijk is voor andere bands in de underground. Vorige week waren ze nog één van de smaakmakers op het Occultfest in Hoogeveen. Deze Italianen hebben op het nieuwe album Hide Inside nog maar eens nieuwe draai gegeven aan hun muziek en aan de lyrics.
Liever dan altijd hetzelfde concept te volgen, verkennen de vijf van Vlad In Tears bij elk nieuw album nieuw territorium. Op voorganger Relapse klonken ze meer industrial, hard en ruw, intens en in your face. Op Hide Inside is er meer plaats voor melodie en is het muzikale spectrum breder, met meer aandacht voor gitaar en piano. Ook in het algemeen is er meer muzikale variatie, met meer rustpunten tussen de agressie. De ritmes komen op het nieuwe album opnieuw gewoon van de drums, terwijl de groove op Relapse nog vaak uit dikke lagen gitaar kwamen. Maar het is nu niet dat Vlad In Tears compleet anders klinkt. Dit is nog steeds pulserende gothic rock en metal met een catchy randje.
Inhoudelijk bouwt Hide Inside voort op Relapse, maar in een andere dimensie. Relapse moest als album de hand reiken naar fans die emotioneel met zichzelf en met de maatschappij worstelden. De band vertaalde als het ware de gevoelens die ze bij de fans oppikten. Dan is Hide Inside anders. Het gaat nog steeds over een emotionele en innerlijke zoektocht, maar op een bijna psychologisch niveau, als droomanalyses die vertaald worden naar de werkelijkheid. Er wordt gezocht naar onzichtbare innerlijke krachten die ons doorheen ons dagelijkse bestaan leiden.
Mooie uitgangspunten allemaal, maar levert dat dan ook een prima album op. Ja. Toch wel. Ondanks de complexe onderwerpen en gelaagde thema’s in de lyrics, zingt Christian Miconi nog steeds met bijzonder veel passie en gevoel voor drama. De tracks hebben genoeg punch en donkerte om zelfs zonder de lyrics overeind te blijven. En de variatie werkt, dat weten we al langer. Met genoeg rustpunten op het album klinken de hardste en agressiefste partijen nog harder door.
Ik heb op Hide Inside het hardst zitten genieten bij The Death Of Me, Living Nightmare en Let Me Love You. Dieptepunten zijn er niet. Wel heb ik wat moeite met John Connor van Dog Eat Dog die komt meedoen op Your Trace. Als je John Connor kan laten meebrullen op je album, sla je dat natuurlijk niet onmiddellijk af. Maar met die raps erbij op slechts één track verliest dit album zo zijn overigens heel sterke consistentie. Beoordeel het vooral zelf.