Watercolour Ghosts – Connector

In 2015 verbaasde het Australische Watercolour Ghosts me met een frisse en verrassende EP. Het quintet leek een mooie toekomst voorbestemd. Met een tinteling in mijn buik ben ik dan ook de nieuwe EP Connector gaan beluisteren, maar de opwinding, de euforie blijft, zelfs na meerdere luisterbeurten, helaas uit. Dat is toch vreemd en wat teleurstellend. Wat blijkt nu? Van Watercolour Ghosts waar ik kennis mee heb gemaakt, is alleen drummer Ben Mazzarol nog over. De overige leden zijn zo rond 2016 en 2017 vertrokken en dat kan goed gaan wanneer je naar Sabaton kijkt waar nagenoeg alle leden werden ontslagen, maar bij Watercolour Ghosts moet ik toegeven dat het niet ten goede is gekomen aan de muziek.
De nieuwe EP kent vier composities en bij de opener Connector vind ik meteen de zang van Matt Brennan-Jones heel twijfelachtig, terwijl de zang van Drew James Griffiths op de vorige EP juist een troef was van de band. Muzikaal is de band meer richting de progressieve kant opgegaan en zijn de shoegaze-elementen nagenoeg niet meer aanwezig. De afwijkende ritmes in Connector klinken leuk en de refreinen zijn lekker gangbaar hoewel er zeker nog gespeeld wordt met de melodie.
Het daarop volgende Burnt Horizon is doorspekt met een fraai gitaargeluid waar Shannon Over en Tom Howell verantwoordelijk voor zijn. Het geheel verloopt langzaam terwijl het gitaargeluid op de achtergrond het decor kleurt. De zang is langgerekt qua melodie en er heerst wel een bepaalde prettige spanning in Burnt Horizon.
De single Appearing As A Stone start strak en die riff blijft gedurende de compositie krachtig aanwezig. Er wordt stevig gespeeld met de maatsoorten. Maar ook hier moet ik concluderen dat de zang het niveau danig naar beneden haalt. En dat is eveneens zo in de afsluiter Still She Runs. Muzikaal is het best interessant wat Watercolour Ghosts neerzet waarin het basgeluid van Josh Harris als belangrijk onderdeel wordt neergezet. De zang haalt de vaart er compleet uit en dat is verdraaid jammer.
Ik had uitgekeken naar deze EP en kom een beetje van een koude kermis thuis. Ik geef het nog niet op, maar Watercolour Ghosts moet wel met wat meer komen om me weer te overtuigen.