Die hele COVID-tijd was een ramp op vele vlakken, maar soms is er ook nog iets positiefs ontstaan. De band Winds Of Neptune is ontstaan omdat een paar muzikanten op dat moment toch niets beters te doen hadden. Dus dan maar het beste er van maken en samen maar wat jammen. Dat de resultaten hiervan erg lekker kunnen zijn, bewijst de band wel met dit album.
Het trio Mike Alonso (drums, ook bekend van Flogging Molly), Kevin Roberts (gitaar) en Ross Westerbur (bas/zang) had onderling al eerder projectmatige kruisbestuivingen meegemaakt, maar nog nooit met alle drie tegelijk. De koers moest al snel richting de grote inspiratiebronnen van hun jeugd; seventies rock met ballen, a la UFO, Budgie, Black Sabbath en meer van dat soort. Qua vraag-antwoord structuren van de instrumenten in combinatie met die freewheelende fills en loopjes, moet ik ook regelmatig in de richting van Cream denken trouwens. Verder zou je zo nu en dan ook zeer smakelijke spacey psych passages kunnen tegenkomen.
Acht tracks staan er op dit album, waarvan de laatste twee bonustracks zijn (en voor zover ik kan uitpluizen, dus niet op de elpee staan; erg jammer). De zes zeker aanwezige nummers zijn echter zeer aangenaam luistervoer voor de liefhebbers van stevige seventies hardrock in een eerlijke, niet zo gepolijste, ietwat gruizige, stoner-achtige productie. Opener The Faun’s Rhyme heeft een drive die je direct meeneemt, waarna je in Gas Giant van de ene pakkende riff naar de andere ronde drive gaat, en via baslijnen die over de hele hals lijken te gaan, naar toch weer een hoekige lick of een vlammende soleerpartij; heel mooi gearrangeerd. Heerlijk staccato ritmische wisselwerkingen in La Cacciata, met fijne psych passages en gitaarwerk. Ook het op de elpee waarschijnlijk laatste nummer So Sayeth The Mouth Of The Void moet ik even apart benoemen; een negen minuten durende muzikale trip met vanaf het begin al zo’n meeslepend “ronddraaiend” ritme, dat je halverwege echt een heuse muzikale draaikolk insleurt.
De als bonustrack toegevoegde The Fitz is met zijn intrigerend kabbelende flow de eerste helft al bijzonder, maar wanneer de scheurende gitaar na een paar lekkere uithalen, de boel in een heel fijne drive trekt, met hierin de herhaling van die zeer smakelijke hooks, dan heb je aan het eind gewoon negen minuten puur kunnen genieten. De andere (en echt laatste) bonustrack lijkt iets minder interessant door behoorlijk veel herhaling van thema’s en gaat best lang door in dezelfde groove. Misschien komt de vertraging net op tijd, maar ook dan wordt het uitmelken van een thema weer voortgezet en mis ik een spanningsveld zoals de andere nummers. Goed, één iets minder interessant nummer, maar voor de rest is dit een album helemaal volgestouwd met klasse-muziek!