Toen de Brugse band Citizinsane er in 2023 de stekker uit trok bleven Jeroen, Kevin en Steven achter en startten Wryngd. Ionut werd ingelijfd als sologitarist en de band ging voortvarend van start. Helaas gooide een auto-ongeluk van de zanger enige tijd roet in het eten. Na een lang revalidatietraject is de band eindelijk klaar om hun eerste EP te releasen. Versierd met een hele gave, typische Bram Bruyneel hoes en vergelijkingen met Pantera, Lamb of God, Testament en Sylosis ben ik in ieder geval erg benieuwd!
De EP begint met een van de eerder uitgebrachte singles. Suffocating Serenade zet direct een duidelijk stijltje neer. We horen progressieve en moderne riffs gecombineerd met een lekkere thrashy death metal sound. De productie is hard en heel erg in your face. De gitaarsound balanceert tussen machinaal en bijna blikkerig, maar knalt wel als een gek. De drumcomputer (helaas heeft de band nog geen drummer weten te strikken) voelt en klinkt behoorlijk echt en stoort eerlijkheidshalve geen moment. Een glansrol is weggelegd voor de zang. De rauwe zang doet denken aan de betere momenten van Phil Anselmo en Rob Flynn. Mix dat met Randy Blythe achtige uithalen en je hebt een goed idee van wat je kan verwachten. Het werkt in ieder geval geweldig en geeft de band een eigen smoel.
De EP gaat verder met een tribaal, Arabisch getint intermezzo genaamd Darvaza die moeiteloos overloopt in Demon. Deze track draait op een lekker slooptempo rond en geeft een heerlijke New Wave of American Heavy Metal vibe af. Het soleerwerk verdient op deze track ook een dikke pluim; de heren snarenplukkers imponeren deze hele plaat überhaupt nogal. Na deze bulldozer van een track komt het tweede intermezzo alweer langs. Deze Singularity is een kort en wat nietszeggend opzetje richting Social Masochism, ook een eerder uitgebrachte track. Deze track kent iets meer melodie dan de vorige twee en dit past wonderwel in het stijltje. Een zeer knappe track, waar technische riffs en dikke breakdowns elkaar smaakvol afwisselen.
Afsluiter Sith Köff zet deze sterke lijn door. Het nummer laat een gefocuste band horen die in slechts twee en een halve minuut een goede spanningsboog neerzet. Gave riffs, geweldige zanglijnen, een doordenderende basgitaar en slim uitgedokterde ritmes. De EP bouwt duidelijk op naar een climax, met het zwaartepunt op de laatste twee tracks. De andere twee zijn absoluut overtuigend, maar de iets meer aanwezige melodielijnen op Social Masochism en Sith Köff doen de band goed en geven het geheel iets meer herkenbaarheid.
Wryngd heeft iets unieks te pakken, want dit stijltje heb ik in de Benelux nog niet vaak (en zeker niet zo goed) langs horen komen. Als de band de focus weet te houden op hun nu al sterke mix van technisch riffwerk en brute zang en tegelijkertijd iets meer ruimte durft te maken voor de melodie, dan ben ik ervan overtuigd dat een volgende EP (of hopelijk full-length) een absolute homerun kan worden. Met deze EP onder de arm kan het in ieder geval geen grote moeite zijn om een drummer in te lijven en flink wat optredens te scoren. Een zeer sterk eerste visitekaartje.