Florian Grey – Ritus

Donkere rock in de voetsporen van The Mission en Gene Loves Jezebel.
Zo, die vergelijking is meteen maar gemaakt. Onwillekeurig bekruipt dit gevoel je tijdens het luisteren, het klinkt bekend, je wil er een label op plakken en toch is het iets nieuws.  Florian Grey is van een eenmansband gegroeid naar een volwaardige band en klinkt sterk op dit tweede album.
De nummers zijn melodische en hebben een bepaalde somberheid, een trieste sfeer over zich zonder dat het totale album depressief klinkt. Het nummer begint met Bluecifer, gevolgd door Until We Go Down. Bluecifer gaat over een ceremonie waarvoor we opnieuw voor zouden willen sterven, met een belofte richting de hel. Het tweede nummer gaat over een strijd, hoop en vrees en het vluchten voor de ellende.
Growing Colder, Glimmer en Relief zijn nummers met dreigend gitaarwerk en sombere, donkere vocalen. De band weet de reeds gecreëerde sfeer goed vast te houden, en daar brengen de slim gecomponeerde koortjes geen verandering in, integendeel, het geheel wordt versterkt. Paraphrase is een instrumentaal stuk en het kortste nummer van de dertien tracks. Catharsis is met ruim zeven minuten het langste nummer. Het bouwt langzaam op en wordt in het midden wat sneller en melodieuzer.
Dertien goed gecomponeerde tracks die goed in het gehoor liggen en geen moment van verveling oproepen. Het tweede album van Florian Grey is een sterk album en een must voor de liefhebber.