Even In Arcadia markeert een kantelpunt. Sleep Token zit inmiddels op een groot label, vult op hun tour de grootste zalen en overstelpt de fans met steeds meer merchandise en extra’s. Dit zijn vaak ingrediënten om de (verdere) stap te maken naar commercie. Nummers die aangepast worden aan de behoefte van anderen in plaats van uit te gaan van eigen kracht. Regelmatig gaat het dan mis. Op de korte of langere termijn. Met Even In Arcadia blijft Sleep Token klinken zoals we ze kennen. Een eclectische mix aan stijlen. Hard, zacht, rap, hiphop, metal en pop. Frontman Vessel grijpt terug op alle stijlen die de band de laatste jaren al ontgonnen en eigen gemaakt heeft. Look To Windward, Emergence (lekkere saxofoon op het einde, rock/rap en pop in een nummer) en het kippenvel gevende titelnummer horen bij de prijswinnaars. Met dank aan de veelzijdige en fijn in het gehoor liggende stemgeluid van Vessel en het prima drumwerk blijven de andere nummers redelijk overeind. Nummers als Past Self, Dangerous, Caramel, Provider, Damocles, Gethsemane en Infinite Baths klinken, ondanks de aanwezige hardere passages, behoorlijk vlak. Aardig om te horen maar niet bepaald wereldschokkend. Helaas missen deze nummers de inventieve opbouw die (ook de rustigere) nummers op Take Me Back To Eden duidelijk wel hebben.
De band keert daarmee terug naar het vraagstuk die in mijn recensie van Two een rol speelde. Is dit nu kunst of kitsch? Waar de conclusie toen en zeker na de releases die daarna kwamen kunst was is het bij Even In Arcadia eerder kitsch met een kunstig randje. Nog steeds dezelfde ingrediënten en een aanpak die in lijn ligt met de eerder in gang gezette ontwikkeling naar rustiger en meer mainstream. Alleen mist deze plaat als geheel de diepgang en gelaagdheid die eerdere platen wel bezitten. De verrassing is er vanaf. Toch valt Sleep Token niet helemaal door de mand. De band heeft nog steeds dat mysterieuze, kent de klappen van de zweep (hoewel het nu wel te vaak op dezelfde manier opgezet wordt) en durft nog steeds uiteenlopende muziekstijlen te combineren. Maar bij een Sleep Token plaat verwachten we inmiddels (veel) meer dan dat.