Met het zonnetje wat zich steeds wat meer laat zien, vangt de vijftiende editie van Vestrock aan. Opnieuw vormt het eiland in de Buitenveste in Hulst het decor voor twee dagen van nationale en internationale artiesten, in allerlei soorten en maten. Daarnaast is er op de zondag nog plek voor het zusje ‘Vestrock Nextgen’, waarbij met name op de jeugd wordt gericht.
Wie even rond 14:00 het terrein oploopt, loopt snel tegen ‘De Kapel’ aan. Ook dit jaar is het “kerkje” van Vestrock weer aanwezig, waarbij Baneham de aftrap mag verzorgen. De band van eigen, Zeeuwse, bodem weet met hun wel grungy sound een lekkere openingsset af te leveren. De setting van de Kapel geeft een club gevoel, waarbij ook de temperatuur zo vroeg op de dag al aardig toeneemt.
Nieuw dit jaar op Vestrock is de toevoeging van een extra tent, waarmee het aantal podia op een totaal van zes uitkomt. De Kiosk stage gelegen naast de Kapel biedt het toneel voor wat dance muziek, met DJ-sets. The Sphere vormt de plek voor lezingen en meer variatie. De twee tenten, Novus stage en Nexus stage, wisselen daarbij af met de Main Stage.
Tijdens deze vijftiende editie is het ook een weerzien met acts, welke eerder al hun opwachting maakte op het festival. Eén van die bands is Customs, welke er ook al bij waren tijdens de eerste editie van Vestrock. De band was een tijdje weggeweest, maar bracht onlangs een nieuw album uit, waarbij Hulst ook wat van dit materiaal krijgt voorgeschoteld.
Tegelijk met Customs speelt in de andere, de kleinere, tent Seb Wesson. De singer-songwriter uit het Verenigd Koninkrijk, brengt een gesplitste set. Het eerste deel bestaat uit een akoestisch deel, welke wel een beetje in het water valt met de dreunende gitaren van de Customs bij de buren. Het tweede deel van de set krijgt Wesson ondersteuning op het podium, voor nog een deel elektronisch met band.
Ook in 2025 biedt Vestrock weer een diverse mix van muziekstijlen, van de vertrouwde rock en pop, naar hip-hop, dance en ook wat de nodige alternatieve klanken luiden door op het terrein. Ook wel vertrouwd is dat er veel Belgische en Engelse bands hun opwachting maken op Vestrock, waarbij het festival vanwege zijn ligging ook zeer aantrekkelijk is voor onze zuiderburen.
Eén van de Engelse bands is Sunday (1994), welke zo halverwege de middag bezit mag nemen van de Novus stage. De indierockers, luiden hun set in met een strijkers intro, gevolgd ook met een rustig begin van de set. Maar waar het begin misschien een beetje ‘poeslief’ kan worden genoemd, bijt de band later toch ook meer van zich af, met een wat meer ‘katachtig’ karakter.
Waar de Zweed Isak Danielson, nog wat poppy tunes laat horen in de tent, volgt niet veel later Deadletter op de main stage, met hun rockopvatting. De andermaal, Engelse band, weet het veld langzaam aan wat beter te vullen. Met de toevoeging van een saxofoon naast de gitaarlijnen, weet de band wel een eigen sound neer te zetten. Al, is misschien meer persoonlijk, voelt de set wel wat eentonig aan.
Te vervelen hoef je je niet bij Jools! Eén bonk energie vliegt op je af op het moment dat de zwarte tent betreed. Springen, klimmen, jezelf half wurgen met het microfoon snoer, de band staat eigenlijk geen minuut stil. De punkrockers, met dubbele leadzang van Mitch Gordon en Kate Price, weten de temperatuur nog een beetje verder op te laten lopen.
Bij de buren staat gelijktijdig de Belgische band Black Leather Jacket on stage. Ook deze band weet het energielevel goed omhoog te krijgen, waarbij, al is het wat voorzichtig, de eerste moshpit wordt gevormd. En wat is dan gezelliger dan iemand lekker je schouder meenemen als je als een gek rondrent!
De band Danko Jones behoeft eigenlijk weinig introductie. De Canadezen timmeren al aardig wat jaartjes aan de weg en weten wel hoe een show neer te zetten. Dat geldt zeker ook op Vestrock. Mogelijk door een wat ongunstig tijdstip met eten, of misschien ook wel een wat ‘rustigere’ vrijdag voor Vestrock begrippen, is het nog niet bomvol op het veld. Waarbij toch zonde is, daar zeker één van de betere sets van de dag was.
Een stap in het onbekende is dan Boko Yout op het kleinste podium van het festival. De Zweeds/Schotse combinatie betreedt het podium in woudlopers kledij, om vervolgens de Kapel op zijn kop te zetten met pure rock.
Het podium blijkt al snel te klein voor Boko, waarbij hij van links naar rechts en van voor naar achter door de Kapel vliegt. Zeker één van de verrassingen van Vestrock 2025, en één waar je eigenlijk bij had moeten zijn.
Een battle of de female fronted bands, wordt dan voorgeschoteld met Beth McCarthy en WIES, welke aan het begin van de avond gelijktijdig de tenten vullen. McCarthy doet zowel qua uiterlijk als sound aan P!NK denken, waarbij zeker geen slechte sound, met het aan rock schurende pop geluid. In de andere tent speelt WIES een sterke set met hun Nederlandstalige poprock, waarbij ook de dansmoves van het publiek voorzichtig worden getest. WIES weet de ‘kleine’ tent aardig vol te krijgen, waarbij misschien een grote podium had verdiend.
Met Feeder op de main stage zo rond de klok van achten, weet de organisatie de juiste band op de juiste plaats en tijd te plaatsen. De rockers van de andere kant van het water, gaan ook al wat jaartjes mee.
De songs worden dan ook goed ontvangen bij het publiek, wat steeds meer het veld ook weet te vinden. De set weet daarbij eigenlijk van begin tot eind te boeien.
Toewerkend naar de hoofdact van de vrijdag, treed in de Kapel Wings Of Desire aan. De band stond kort geleden nog in het voorprogramma van de Editors en mag nu zijn kunsten laten zien op Vestrock. De indierock sound die de band neerzet, past goed bij de sfeer die de Kapel uitstraalt.
Na een NK luchtgitaar, nog wat feestgedrang met de Kraaien en Kraantje Pappie, een karaokeshow, is het dan tijd voor de headliner Stereophonics om bezit te nemen van de main stage. De heren uit Wales hebben door de jaren heen al de nodige hits uitgebracht, welke zich ook meester maken van Hulst op deze vrijdag.
Als vroeg in de set worden bekende meezingers als Have A Nice Day en There’s Always Gonna Be Something ten gehore gebracht, wat zeker geen verkeerde zet is. De set van de band is super strak, waarbij misschien ook wel net iets te strak? Stereophonics geeft een optreden, waarop eigenlijk niks valt aan te merken, maar waarbij je af en toe toch het gevoel hebt dat een klein vonkje mist. Desalniettemin een mooi einde van een fraaie festivaldag.
