De eerste officiële festivaldag vangt aan onder een bewolkte hemel, waardoor het terrein zelden van zon wordt voorzien. De aankleding is opnieuw tot in de puntjes verzorgd en centraal prijkt voor het eerst een imposante replica van de beroemde wachttoren van de Alcatraz-gevangenis, terwijl rondlopende cipiers het thema extra kracht bijzetten. De programmering is vandaag breed en afwisselend, met uiteenlopende stijlen van zware doom en stoner tot meedogenloze deathcore en death metal.
Katla (Helldorado)
Om iets na twaalven mag het Deense trio Katla (6) het Helldorado-podium openen. De bedwelmende vermenging van doom, stoner en sludge ontvouwt zich hypnotiserend, terwijl het trage tempo uitnodigt tot rustig headbangen. Recent bracht de formatie haar debuutalbum Scandinavian Pain uit, waarvan onder meer Dead Lover (House Of Pain) vandaag in overtuigende uitvoering te horen is.
De hypnotiserende herhalingen van de gitaren krijgen een solide, pulserende basis van drummer Rasmus Bang, die niet alleen het slagwerk, maar ook de krachtige leidende zang voor zijn rekening neemt. Zo nu en dan breekt Katla door de eigen bedachtzame traagheid heen, om plotseling in versnelling uit te barsten De set wordt afgesloten met Dragonlord. Katla opent strak, overtuigend en met een sterke eerste indruk.
Splendidula (Morgue)
De dag blijft in doomsferen gehuld wanneer het Belgische collectief Splendidula (7) aantreedt. De band kent echter geen enkel origineel lid meer, want de bezetting is in de afgelopen jaren vrijwel volledig gewijzigd. Enkel zangeres Kristien en drummer Joachim zijn al meer dan tien jaar de vaste krachten binnen deze blackened doomformatie.
In de set wordt voortdurend geschakeld tussen etherische, atmosferische passages en massieve, zwaarder aangezette stukken. Heldere zanglijnen vloeien samen met diepe, rauwe krijsen, al zijn deze laatste wat te zacht in de geluidsmix geplaatst, terwijl de cleane partijen iets te nadrukkelijk naar voren komen. Toch weet Splendidula de intieme tent vrijwel volledig te vullen en ontvangt enthousiast applaus. De duistere achtergrondbeelden, in combinatie met het vuur op het podium, creëren een mystieke ambiance die volledig aansluit bij de muziek. Voor liefhebbers van het genre blijft Splendidula een boeiende verschijning.
Coffin Feeder (Helldorado)
Coffin Feeder (8) mag met recht een Belgische supergroep worden genoemd. Het vijftal verdiende eerder zijn sporen bij bands als Aborted, Leng Tch’e, Fleddy Melculy en When Plagues Collide. De gemeenschappelijke deler tussen deze formaties: humor en brute kracht. Geen wonder dat Coffin Feeder een op actiefilms geïnspireerde variant van deathcore brengt. Na vier jaar wachten verscheen eerder dit jaar het langverwachte debuutalbum Big Trouble, waarvan vandaag meerdere nummers worden gespeeld.
Helldorado loopt al snel vol, en de eerste pit van de dag is een feit. If It Bleeds zet zelfs de eerste circlepit in gang. De lomp-doordenderende deathcore heeft een aanstekelijke groove, terwijl de vocalen een breed spectrum bestrijken. De Schwarzenegger-impressies van De Caluwé zijn ronduit hilarisch. Zowel op agressief hoge snelheid als op overdonderende kracht opereert Coffin Feeder met precisie. Afsluiter Stereo Homicide wordt voorzien van een wall of death, waarna de Belgen het podium verlaten. Een band waar het land trots op mag zijn.
Snot (Prison)
Het Amerikaanse Snot (8,5) bracht slechts één album uit, waarna frontman Lynn Strait een jaar later overleed. In 2000 nam de band een legendarisch eerbetoon op met tal van nu-metalzangers. Na enkele korte reünies is Snot sinds vorig jaar, met Andy Knapp als nieuwe frontman, weer actief. Een nieuw album bleef uit, waardoor de set van vanmiddag volledig uit klassiekers bestaat.
De heren staan energiek en enthousiast te spelen. De traditionele nu-metal zorgt voor massaal headbangen en regelmatig crowdsurfen. Onder andere Stoopid en Get Some krijgen een sterke uitvoering. De herkenbare riffs wekken nostalgie naar de late jaren negentig en zero’s. Hoewel er geen gastoptredens zijn, weet Knapp het repertoire overtuigend te vertolken. Vooral bij hits als My Balls gaat het publiek volledig los. Oorspronkelijk geboekt voor Helldorado, maar terecht verplaatst naar de grotere Prison. Zelfs dertig jaar na dato bewijst Snot nog altijd relevant te zijn.
Cabal (Helldorado)
Na Coffin Feeder is het opnieuw tijd voor deathcore, nu van de Deense formatie Cabal (6,5). Hoewel het hier minder druk is, is er juist meer ruimte voor moshpits. Aanvankelijk blijft het publiek terughoudend, maar gaandeweg krijgen de Denen het voor elkaar om stofwolken te doen opwaaien. Cabal vuurt breakdown na breakdown af, waardoor ook de karatefans zich mengen in het geweld.
Dubbel feest, want naast dat Cabal blij is om hier te zijn, viert gitarist Christian vandaag zijn verjaardag. Met het dit jaar verschenen Everything Rots heeft Cabal een sterke nieuwe plaat afgeleverd, waarvan bijna het volledige album wordt gespeeld. Elk nummer wint gaandeweg meer publiek voor zich. Cabal vernieuwt niet en volgt één recept, maar voert dit effectief en met een eigen karakter uit. De toegewezen vijftig minuten voelen echter wat lang aan voor deze stijl.
Me And That Man (Swamp)
Dit internationale gezelschap vormt een bijzondere toevoeging aan het programma, maar meesterbrein Nergal is hier bepaald niet misplaatst. Zijn mengeling van americana en country vult de gehele Swamp-tent moeiteloos. De thematiek is uitgesproken anti-kerkelijk, wat direct wordt onderstreept door vroege vertolkingen van My Church Is Black en Burning Churches.
Naast nieuw werk, zoals het ingetogen Song With No Name, speelt de band ook een sfeervolle cover van White Faces van Roky Erickson. Losing My Blues wordt afgesloten met een snippet van Black Sabbath’s Paranoid. Een prachtige en zeer terechte ode aan de Prince of Darkness. Me And That Man (7,5) is daarmee een welkome, gelaagde afwisseling binnen het verder harde festivalprogramma.
Dying Fetus (Swamp)
De band waar ik vandaag het meest naar uitkijk is Dying Fetus (9). Al drie decennia levert het trio compromisloze brutal death metal, waarin grindcore-elementen worden vermengd met technische virtuositeit. Nog voor het eerste akkoord klinkt, wordt het publiek verrast door de intro Take On Me van A-Ha, waarna bij de eerste tonen van Schematics direct een stormachtige pit losbarst. Vervolgens zet Unbridled Fury de toon voor een onstuitbare set, met als één van de hoogtepunten de meedogenloze publieksfavoriet Subjected To A Beating.
De brute riffs worden afgewisseld met melodieuze gitaarlijnen, terwijl John en Sean vocaal zowel diepe growls als hoge screams meesterlijk afwisselen. Klassiekers als From Womb To Waste, Wrong Ones To Fuck With en het oudere Grotesque Impalement worden met uiterste precisie gespeeld. Zonder zich te verliezen in lange tussenpraatjes, dendert de band door naar afsluiter Praise The Lord (Opium Of The Masses), waarbij het publiek voor de laatste keer volledig losgaat.
King Buffalo (Helldorado)
Na het extreme geweld volgt met King Buffalo (7,5) een weloverwogen verandering van toon. De Amerikaanse stonerformatie, inmiddels vijf albums rijk, kiest voor een set waarin dromerige, kosmische passages worden afgewisseld met aardse, zware riffs. De toetsenpartijen spelen een prominente rol en vormen samen met inventieve gitaarlijnen en moddervette baspartijen een vloeiend geheel.
De composities balanceren voortdurend tussen zweverigheid en directheid. In de stille momenten klinkt de band bezwerend, terwijl de krachtigere secties het publiek met beide voeten terug op aarde zetten. Sean, Dan en Scott spelen strak en gelaagd, waarbij het gemak waarmee zij schakelen tussen dynamieken verraadt dat de ogenschijnlijke eenvoud van hun muziek in werkelijkheid een virtuoze beheersing vereist. Het publiek bedankt hen met langdurig applaus na ieder nummer.
Hypocrisy (Swamp)
Wanneer het gesprek gaat over melodische death metal, kan Hypocrisy (8) niet onvermeld blijven. Hoewel de Zweden nooit het commerciële succes van genregenoten als In Flames, Amon Amarth of Arch Enemy bereikten, doen Peter Tägtgren en zijn gezelschap op artistiek vlak allerminst onder. Met een rijkgevulde discografie is de keuze voor de setlist ruim en zo wordt er geopend met End Of Disclosure. Tägtgren laat zich vergezellen door technisch hoogstaande muzikanten, maar schittert zelf ook met strak gitaarspel.
De riffs, zowel melodisch als doelgericht, worden met kracht op het publiek afgevuurd. Van het meest recente album Worship blijft Chemical Whore fier overeind, mede dankzij de afwisseling van midtempo grooves met vocale uithalen in zowel hoogte als diepte. De herkenbare intro van Let The Knife Do The Talking vormt een hoogtepunt, waarna de compositie onverbiddelijk overgaat in pure death metal. Met Eraser en Roswell 47 brengt de band hun grootste successen naar het publiek, dat massaal meezingt bij die eerstgenoemde. Hypocrisy levert zoals altijd wat het belooft, een strak, meeslepend optreden zonder zwakke momenten.
Kreator (Prison)
De eerste officiële festivaldag wordt afgesloten door het Duitse Kreator (7), een band die in Europa al decennialang tot de vaste waarden behoort. Tijdens mijn eerste Alcatraz in 2021 mochten zij eveneens het slotstuk verzorgen en vandaag keren de teutoonse thrashers terug met een set die grotendeels een zorgvuldig gekozen best-of vormt. Vroeg passeren hits als Violent Revolution, Enemy Of God en Hail To The Hordes al.
Opvallend is dat het geluid vooraan zachter staat dan gebruikelijk, terwijl ook de stem van Mille tekenen van slijtage vertoont. Zijn rauwe felheid en agressie van weleer zijn iets getemperd en sommige nummers worden in een fractie lager tempo gespeeld. Desondanks blijft Kreator een solide en ervaren liveband, waarbij het publiek vooraan enthousiast losgaat. De setlist verrast zelden, maar ditmaal is Terrible Certainty een onverwachte toevoeging en wordt opgevolgd door het meest recente titelnummer Hate Über Alles (het wordt overigens weer tijd voor een nieuwe plaat).
In de tweede helft herpakt de band zich volledig, met een reeks publieksfavorieten als Hordes Of Chaos, Phantom Antichrist, Satan Is Real, Flag Of Hate en Pleasure To Kill. Pyro-effecten en zelfs vuurwerk zorgen voor een visueel sluitstuk. Kreator mag dan niet meer verrassen, hun reputatie als betrouwbare afsluiter blijft ongeschonden.
Foto’s: Sethpicturesmusic